Rockyabye~ Chanin\Jeongchan

22

Evde duyduğu küçük çığlık sesleriyle Chan istemsizce gülümsedi.

Yuqi kendi kendine oyun oynuyordu ve artık onu odada tek bırakabiliyorlardı.

Yuqi'ye yedirmek için hazırladığı mamayı alıp içeri geçtiğinde Jeongin'i görüp irkildi.

"Sen... Tanrım kalbime indi. Ne zaman geldin?"

"Az önce, sizi kontrol edeyim dedim. Katı gıdaya geçmişiz leydim?" Yuqi kıkırdayarak hafifçe zıpladı yerinde, Jeongin de ona bakıp gülümsemişti.

"Hoş geldin, yediğim şeylere dadanmaya başladığı için katı gıdaya geçirdim onu." Jeongin eliyle küçük bebeğin saçlarını okşadı.

"O sırada gelemediğim için özür dilerim, eminim Yuqi sana sorun çıkarmamıştır ama yine de birilerine ihtiyacın vardı." Chan omuz silkip bebeğin yanına oturdu.

"Felix ve Jisung yeterince gelip gittiler zaten." Jeongin başını kaldırıp ona baktı.

"Channie, cidden özür dilerim."

"Sorun değil. Hem... Sen yokken söylediklerimi de düşündüm ve sen haklısın, aramızda böyle bir ilişkinin olması etik değil." Jeongin gözlerini kırpıştırarak ona bakmaya devam etti. "İkimiz de küçük değiliz, belki de... Belki de hislerimizi bastırabiliriz. Belki de senin hiç hissin olmamıştı bana karşı." Jeongin gözlerini büyüttü.

"Saç-"

"Artık bana yardım etmek istemezsen anlarım, Yuqi ile baş edebilirim." edemezdi.

İkisi de biliyordu ki Chan Yuqi ile tek başına kalırsa baş edemezdi.

Yuqi'ye bakabilirdi fakat kendisine bakamazdı, iyi olamazdı.

Jeongin bunu biliyordu, Chan da farkındaydı fakat Jeongin'in zor duruma düşmesini kendisi de istemezdi.

Yavaşça bebeğini kucağına çekip dizine oturttu ve mamasını yedirmeye başladı, Jeongin kısa bir an onları izlese de sonra gözlerinin dolduğunu hissedip ayağa kalkmıştı.

"Ev Yuqi için biraz soğuk, dereceyi nereden arttırabilirim?"

"Ben hallederim." Jeongin başını tekrar ona çevirdi.

Chan'ın Yuqi'yle ilgilenirken kendi bebeğine bile gülümseyemiyor olması mıydı şimdi canını yakan? Yoksa hislerini hafife alması mıydı?

Belki de sevdiği çocuğu bu halde görmekti?

Onca derdi varken bebeğiyle onu yalnız bırakmıştı, Chan güçlü gibi duruyor olsa bile yaşadıkları kolay şeyler değildi ve hepsini silip atmış gibi gözükmesinin sebebi Yuqi'nin mutlu büyümesini istemesiydi.

Jeongin gözünden dökülen bir damla yaşı fark edince eliyle nazikçe onu sildi ve Chan'ın yanına oturdu.

"Seni reddetmedim." Chan bir süre duraksadı.

Kaşık havada kalınca Yuqi ağzını açıp mamayı Chan'ın elini tutup hareket ettirerek yemişti.

Chan zoraki kendine gelip tekrar mamadan bir kaşık aldı.

"Bunun beni heyecanlandırması mı gerekiyor?"

"Aslında şu anda bana bakman gerekiyor." Jeongin elini ensesine götürdü. "Akşam dışarı çıkalım mı? Beraber sahilde dolaşalım."

"Hastalarınla dışarı çıkman sorun olmaz mı?"

"Channie-" Chan onun lafını böldü, tüm bunlar olurken bir kez olsun ona bakmamıştı.

"Şu anda aramızda olması gereken ilişkinin çok ilerisinde bir durumdayız, belki de senin yerine başkasının gelmesi daha iyi olur." Chan ilk kez başını kaldırıp ona baktı. "Böylece doktor-hasta ilişkisi içinde olabileceğin birilerini bulursun." Jeongin gözlerinin dolduğunu hissetti.