IMPRISONED

Chapter 17

Chapter 17

"Ba't wala kang brief?" Imbes na sagutin ko ang tanong niya kung saan daw nanggaling ang pera ko ay tinanong ko rin siya. Kumunot ang makinis na noo ng bata at kahit madilim na sa parteng kinatatayuan namin ay hindi pa rin nakalagpas sa akin ang pagtalbog ng matambok niyang pisngi.

Bumaba ang tingin niya sa alaga niya at pagkatapos ay sinamaan ako ng tingin.

"Pakealam mo." Pinigilan kong mabalibag ang bata. Ewan ko ba kung saan niya nakuha ang ganitong ugali niya. Siguro sa totoo niyang magulang. Napahalukipkip ako sa harapan niya at pinagtaasan siya ng kilay. "Pag iyan napasukan ng kung anong insekto diyan tapos magka-infection ka tingnan na lang natin."

Hindi kasi talaga niya gusto ang magsuot ng panloob. Lalo na kapag masikip kasi awtomatikong nagkakasugat ang ari niya. Kaya hindi ko naman talaga siya masisi kung ayaw niyang magsuot pero sana naman huwag siyang lalabas ng bahay na ganito lang ang itusura niya. Baka mamaya ay mausog na naman siya ng mga kapitbahay at ng mga dumaraang tao dito sa amin. Napailing na lamang ako.

Inisa-isa ko na ang mga plastik na dala dala ko para mapasok na sa loob ng bahay. "Ang laki-laki pa naman niyan." Dagdag ko pa kasi totoo naman. Ang laki at haba talaga. Sa tatlong taon na batang kagaya niya ay biniyayaan talaga siya ng Maykapal. Sa pagkaka-estimate ko kasi ay parang kasing haba iyon ng hintuturo ko at kasing laki ng pinagsama kong dalawang daliri. Naiimagine mo? Ang laki diba?

"Malaki kasi pitotoy ng Dada ko."

Nangunot ang noo ko at mabilis siyang nilingon. "Ano?" Rinig ko kasing parang may sinabi siya pero masyadong mahina at hindi ko talaga naintindihan. May naring ata akong Dada doon eh.

Umiling siya sa akin at inilahad ang maliit niyang kamay. Inipit rin niya ang laruan niyang tirador sa kaliwa niyang kilikili.

"Nasan weyfel ko?" Bumusangot ang mukha ko. Sinasabi ko na nga ba. "Tulungan mo na muna ako nito, dali." Iwinestra ko sa kaniya ang mga plastik bag na kanina pa nagmamakaawang ipasok na sa bahay namin. Bumusangot rin ang mukha niya at handa na sanang talikuran ako pero mabilis kong nahablot ang sando niya.

"Sige, hindi ko ibibigay saiyo yung wafer mo." Tiningala niya ako gamit ang nanlilisik niyang mga mata pero hindi rin nakapalag pa noong pinakita ko ang dalawang malaking plastik ng nissin wafer.

Wala siyang nagawa kundi ang irapan ako at padabog na kinuha ang ilan na kayang dalhin ng kamay niya. Napatingin ako sa mga paa ng bata. Mabuti na lang at marunong siyang magsuot ng tsinelas sa labas ng bahay. Ito rin ang isa sa ugali nitong batang ito eh. Mas gugustuhin pa niyang magsuot ng tsinelas kaysa ng brief. Ayos lang sa kaniya ang walang saplot basta may tsinelas siya. Pambihira.

Nauna na akong maglakad sa kaniya kasi ang bagal bagal niyang kumilos. Nang makita ako ng aso naming nakatali sa gilid ay agad itong nag-ingay at nagwala. Hindi na ako nag-atubiling sitahin pa ito kasi baligtad rin ang utak nito. Kung sisitahin mo kasi ito ay mas lalo lang itong mag-iingay at magwawala. Ewan ko ba.

"Ma!" Malakas na sigaw ko. Ang bigat kasi ng dala ko. Magpapatulong sana ako sa kaniya. Choss, hindi naman ipagyayabang ko lang talaga itong mga dala ko.

"Wala diyan si Mama, si Gasolina andito. Kanina ka pa hanap." Napalingon ako sa batang nasa likuran ko. So ano? Naiwan pala ako sa dalawang sakit sa ulo namin dito sa bahay? Ang galing.

IBinaba niya ang bitbit niya sa lupa. Nakaipit pa rin sa kilikili niya ang tirador niya. Kita ko itong pumulot ng maliit na bato sa bakuran namin at pagkatapos ay ibinato sa aso naming tahol ng tahol. Sa isang iglap ay tumigil na ang aso namin. Ikaw ba naman ang batuhin, sinong hindi titigil nun? Bumalik siya sa iniwan niyang dala-dala sa lupa at muling binuhat iyon. Naningkit ang mga mata ko sa kaniya habang siya naman ay nakatingala rin sa akin.