Frame Of Mind (Sapience Series #2)

chapter 8

"hey, what's our problem here?" Shin asked, at hinarap niya ang aking mukha sa kanya.

Magkasama na naman kami ngayon, nan dito kami sa isang cafe dahil sabi niya ay  tahimik raw rito.

"Wala" maikling saad ko.

"Tell me, I'll just listen, I won't speak" he assured me.

"Si azriel kasi, hindi na nakinig sa akin"  pag mamaktol ko sa kanya.

"Hindi niya ako pinapakinggan..." Bumuntong hininga ako "gusto ko lang naman na maging mabuteng ate sa kanya pero bakit parang mukha pa akong masama"

"Lagi kaming nag aaway... Pero napapagod na rin naman ako. Inaako ko lahat para hindi siya mapagalitan" patuloy ko, nakikinig lang siya sa akin.

Nasa akin lang ang buong atensyon niya, na para bang iniintay lang niya ang mga susunod kong sasabihin. Habang sinasabi ko ito sa kanya para bang gumaan ang aking pakiramdam, nabawasan ang bigat ng aking nararamdaman.

"Nakakapagod palang pag intindi ka ng intindi" bumuntong hininga ako. "Okay na, pwede ka na mag salita" i chuckled.

"don't force yourself to understand everything..." He smiled and held my hand to comfort me. "Hindi mo kailangan intindihin ang lahat, skye. Hindi naman sa lahat ng oras kaya mong umintindi"

Alam ko ang ibig sabihin niya at tama naman ito, hindi palagi ay kaya mong intindihin ang mga nangyayare, dahil kahit ang utak mo ay napapagod din.

"Unfair, nakakapagod" i heaved a sighed.

"World is really unfair, but you have your own ways..." Ngumiti siya ng tipid sa akin "if you're tired, then rest. Don't let every situation drag you down"

"You always can rest with me" he uttered sweetly.

Madaya ang mundo, pag masaya ka mabilis netong babawiin na parang isang kurap lang marerealize mo na malungkot ka na naman. It was really unfair, because not everyone can treat each other right, not everyone treats each other equally. Baka kaya siguro ganoon si azriel ay dahil mas nabibigyan siya ng kasiyahan ng kanyang mga kaibigan.

Hindi naman nag kulang sila mama ng pag mamahal sa amin. Sometimes you'd rather choose happiness even though you know it's wrong, there are things you don't notice because, you don't pay attention to everything.

Sanay na ako sa bangayan namin ni azriel pero, nakakapagod rin, nakakapagod maging kapatid, maging anak, nakakapagod sa lahat.

"Kayo ba ni elise may malala na ba kayong pinag awayan?" Curious lang ako kung naramdaman na ba ni shin ang nararamdaman ko bilang panganay.

"Of course, hindi naman mawawala yon pag may kapatid ka" he stated.

"Pero naaayos niyo naman kaagad" ani ko.

"Lahat naman naaayos, hindi naman lahat ay mananatiling magulo" sabi niya bago sumimsim sa kanyang kape.

Ngayon lang ako nakipag usap ng ganitong kaseryoso sa isang tao, dahil kung maaaring kaya ko pang sarilihin ay hindi ko sinasabi sa iba dahil ayokong kinakaawaan ako, hindi ko sinasabing ganoon ang lahat ng tao pero alam ko na rin naman ang sasabihin nila, ang mga salitang 'magiging okay rin ang lahat', 'laban lang'.

I found comfort in shin. Hindi ko ineexpect na sa kanya ko masasabi ang mga bagay na ito, hindi ko inaasahang sa kanya ko mararamdaman ang peace.