Lain Serisi Ⅲ
#together
Âşık olmaya başladığım zamanlarda kimse sonsuzluktan bahsetmemişti.
Öyle derin, öyle saklı,
Kozasında kelebek olmayı bekleyen bir tırtıl gibi...
Habersiz, saf ve dünyayı tanımayan bir ruh.
O ruha karıştın ve bilmediğim, tanım...
"Hayatımda bana bu kadar yakın olabilecek birini bulacağımı hiç düşünmemiştim."
Keshi, Understand
🐞🐾
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayatınızla ne zaman, nasıl tanıştınız?
Bir gülüşle mi, bir ağlayışla mı? Bir sürprizle, farkındalıkla ya da ruhunuzla konuşmaya başladığınızda mı? Saatin tiktaklarınıtakip ederken bir anda düşünceler sardığında sizi veya yaşamınızda gözle görülür değişkenlik olduğunda tanıştınız belki. Öylece otururken tanıştınız hayatınızla yahut sizin için neyin önemi olduğunu anladığınızda. Âşık olduğunuzda, çoksevdiğinizde, değer gördüğünüzde belki de; tanıştınız, tanışacaksınız. Hayat öyle bir anda selamlayacak ki sizi, elinizi kaldırıp karşılık vermeye şaşıracaksınız. Neler oluyor, bu da ne? diye sorduğunuzda hayatınızın tam ortasında olduğunuzu fark edeceksiniz.
Bana mucize verildiğinde on beş yaşındaydım. Kesinlikle maceralara atılacak bir tip değildim ve kahraman olmak kulağa hiç hoş gelmiyordu. Sonra hayatın bana selam verdiğini bile fark etmeden devam ettim yaşamıma. Bir partnerim vardı ve nedense onunlayken başka bir mutluydum. Ben zaten mutlu bir çocuk olarak yetiştirilmiş ve her zaman pozitif bakarak mutluluğumu koruyan bir kızdım ama farklıydı işte bu mutluluk. Sonra bu mutluluk çok güzel bir duyguya bağlandı, onu sevdim. Yaşama devam ederken onun elini tutuyordum. Uzun sürer mi hiç bu tatlı mutluluklar? Ayrıldık biz. Derin bir çukura düştük. Ben olduğum çukurda habersiz bekliyorken o, çukurdan çıkmak için kendini hırpalıyordu. Hafızam yok. Onunla anılarımız yok ama içimdeki duygu ölmemiş. Bir vazgeçiş yıkmamış duygularımı ve ben bunun sayesinde onunla yeniden bir olabildim. Sevgim bana anılarımı getirdi, anılarım da canım adamı.
Ben o zaman hayatın bana merhaba dediğini anlamıştım. "Merhaba, Marinette. Ben hayatın." Hayat insanı selamlardı çünkü bir süre sonra bir şeyin farkına varması gerek insanın. Benim hayatım neye, kime bağlı?
Cevabı çok net değil mi?
"Çok karizmatik değil miyim?"
Aynada gömleğinin yakalarını tutarak kendisine bakıyordu. Dudaklarını bükerek hemen yanında duran bana gözlerini çevirdi. Bir cevap vermemi bekliyordu ama ağzımda kurdele, ellerimle başımdaki perukla uğraşıyorken yanıt alması mümkün değildi.
Uzanıp ağzımdaki kurdeleyi aldı. Sonunda tokayı tutturup ellerimi saçımdan -peruktan- çektim.
"Eric kesinlikle karizmatik." dedim ve biraz cilveyle onu süzdüm. "İnkâr edilemez bir gerçek."
