Çoğu zaman içimden bir şeylerin koptuğunu, benden uzaklaştığını ya da içten içe çürüdüğümü düşünürdüm. Kalbim sıkıştıkça sıkışır ağlamak isterdim. Öyle anlarda sadece gökyüzüne bakardım. Kulağımda o güzel şarkının melodisi ve ardından sözleri...
"BE...
"Ama yalnız değilsin. Burada iki kişiyiz." dediğimde bir süre sessiz kalıp sonra konuştu.
"İki yalnız insanın yalnızlığı daha büyük bir yalnızlık çıkarır ortaya."
"Ben öyle olduğunu düşünmüyorum."
"Nasıl düşünüyorsun?"
"İki yalnız insan tam tersine yalnızlığı azaltır. Şu an olduğu gibi konuşacak bir şey bulurlar."
"Her konuşan insan içten midir? Ya da samimi? Tanımadığın bir insanla yalnızlık üzerine konuşuyorsun. Bu yalnızlığın en büyüğü." diye cevap verdiğinde durup düşündüm. Sanırım haklıydı. İki yabancı aslında yalnızlığın büyüğüydü.
"Hak verdim bu kez." dediğimde hala ismini sormadığımı farkettim.
"Adın ne bu arada?"
"Boşver adımı." dediğinde güldüm.
"Niye isimsiz misin sen?"
"Öyle olmasını dilerdim."
Kimdi bu? İsimsiz olmayı dileyen, yalnız olan ve yanımda oturup yalnızlığı büyüttüğümüz kişi kimdi?
"Kimsin sen?"
"Gereksizin biri." diye cevapladı bu kez.
"Niye öyle dedin şimdi?" dediğimde güldü.
"Gereksizin biriyim çünkü, ait olduğum bir yer yok, öyle hissettiğim bir yer de yok."
"Herkesin dünyaya gelmesi için bir sebep vardır. Sen kendini gereksiz bir olarak görüyorsun ama belki öyle bir şey yapacaksın ya da söyleyeceksin ki birinin hayatı değişecek ya da birden kendini başka bir yerde bulacaksın. Ne zaman ne yaşayacağını bilemezsin."
"Gerçekten böyle mi düşünüyorsun?"
"Evet. Senin mesela burada olman için de bir sebep vardır belki ya da ne bileyim yalnız olman bunların bir sebebi bir sonucu illaki vardır."
"Sana bir tavsiye vereyim mi? Gereksiz tavsiyesi." dediğinde güldüm.
"Dinliyorum."
"Evrene bu kadar güvenme, koyverme kendini. Planını bozar, söylediklerinin tersi gerçekleşir. Nereden bildiğimi sorma, he birde hiçbir şeyi erteleme sonra vaktin olmuyor, vaktin olsa bu sefer ya sen ölüyorsun ya başkaları."
