Çoğu zaman içimden bir şeylerin koptuğunu, benden uzaklaştığını ya da içten içe çürüdüğümü düşünürdüm. Kalbim sıkıştıkça sıkışır ağlamak isterdim. Öyle anlarda sadece gökyüzüne bakardım. Kulağımda o güzel şarkının melodisi ve ardından sözleri...
"BE...
Medya: Özgür ve Eda -Derin (Temsili) Şarkı: Can Kazaz - Öncesi Sessizlik
****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
****
EDA'DAN...
Babamın bakışları bana döndü. Annem ise şok içerisindeydi. Teyzem, o da bir köşede ağlıyordu. Artık her şey açıktı, herkes her şeyi biliyordu.
Babam Çağatay'ın yanından kalkıp benim dizlerime çöktü. Ağlamamak için zor duruyordum. Babam dizlerinin üzerinde durmuş benimle aynı hizada durmuş yüzümü ellerinin arasına alıp gözlerime baktı.
"Kızım." diyebildi sadece gözyaşları içerisinde.
Hepimiz ağlıyorduk.
"Baba." dedim birden bunca yıllık alışkanlığıma rağmen. Bir başkasını yıllarca baba bilip sığındığım bunca yıl ilk kez bu kadar içten baba diyordum, bu yüzden hem huzurlu hem de garip hissediyordum kendimi.
Gözlerimden akan yaşları usulca sildi babam, kendi de ağlıyor olmasına rağmen bana ağlamamayı telkin ediyor yanaklarımı okşuyordu. Birden dizimin dibinde durup ağlamasına dayanamadığımdan sarıldım ona sıkıca. İşte o zaman güvende hissettim kendimi, yıllarca sebebini kimsenin bilmediği o sessizliğim o içimdeki garip yabancı hissiyatı sonunda yok etmişti bu sarılma. İnsan yanlış düşünebilirdi ama yanlış hissedemezdi. Bu anda da hissettiğim bu sıcaklık ve güven yanlış değildi, sadece yıllardır yanlış düşünmenin ortaya çıktığı ilk dakikalardı sadece.
Annem, babam kadar kolay tepki verememişti. Çağatay'ın verdiği bu haber ona ağır gelecek ki ufak bir baygınlık geçirmişti. Neyseki teyzem ne yapılması gerektiğini biliyordu da annem hemen kendine geldi. Gözlerini açtığında ise ilk aradığı kişi bendim.
"Derin nerede? Kızım nerede?" dediğinde babam bu kez saçlarımı okşadı, beni elimden tuttu ve ayağa kaldırıp annemin yanına götürdü.
"Aslı, bizim kızımız. Bulduk, burada, aynı sana benziyor." dediğinde annem yüzünde oluşan buruk bir gülümsemeyle bana baktı ve ardından yerinde doğruldu. O sırada teyzem yanından kalkmış bana yer açmıştı. Açtığı yere oturdum yüzüne, gözlerine baktım. O da babamın yaptığı gibi yüzümü iki elinin arasına alarak gerçek olup olmadığımı sorguladı bir süre. O an ne hissedebileceğini düşündüm kendimce. Yüzüme baktığında aslında beni mi yoksa bebek halimi mi görüyordu gözlerimde. Bir süre sadece baktı bana, yanaklarımı okşadı ardından kollarını açıp bağrına bastı beni. İşte o zaman film sadece ikimizde değil hepimizde kopmuştu. Herkes gözlerindeki yaşı siler olmuştu. Ben hıçkıra hıçkıra ağlıyordum annem ise hem ağlıyor hem de "Benim kızım, gerçekten benim kızım!" diyordu bu ağlamaların arasında. Bir ara bakışlarım Özgür'ü buldu. Bana bakıyordu, o da ağlıyordu. Ona baktığımı görünce gülümsedi ve dudaklarını oynatarak "BAŞARDIN." dedi.
