Çoğu zaman içimden bir şeylerin koptuğunu, benden uzaklaştığını ya da içten içe çürüdüğümü düşünürdüm. Kalbim sıkıştıkça sıkışır ağlamak isterdim. Öyle anlarda sadece gökyüzüne bakardım. Kulağımda o güzel şarkının melodisi ve ardından sözleri...
"BE...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Gözüme gelen ve yüzümü kasıp kavuran güneş ışığıyla birlikte gözlerimi zor da olsa açtım. İlk işim etrafa göz gezdirmek oldu. Dün geceyi anımsadım, en son hatırladığım Çağrı'nın koltuğa uzanışıydı. Direkt koltuğun olduğu tarafa döndüğümde onun hala uyuduğunu görmemle derin bir "Oh!" çektim. Ondan gözümü ayırmadan yatağımdan çıktım.
Sanırım uyanmaya niyeti yoktu.
Nasıl olsundu ki?
Dün gece geç saatlere kadar başımda beklemiş yetmemiş birde beni Çağatay ile konuşturmuştu. Üstüne üstlük kendimiz hakkında uzun uzun konuşup birde ağabeyimle birlikte olan kızın onun ablası olduğunu öğrenmiş ikimizde şok geçirmiştik. Üstüne Berkan'ın sinir krizi gelmişti. Birde ben ağlarken ya da bayıldığımda yanımda olup beni taşıması da cabasıydı. Bir gecede her şeye koşmuştu. Çağrı uyumasın da kim uyusun?
Ben mi?
Ben zaten hep uyuyorum! Şu an uyuması gereken Çağrı Mert Karahanlı'ydı. Uyurken bir süre onu izledim. Fazla masumdu, yorgundu ve yüzünde huzurlu bir gülümseme vardı. Onun uyurken gülümsediğini görünce ben de istemsizce sırıttım. Aklıma biraz da küçüklüğüm gelmişti. Annem hep anlatırdı, üç yaşıma kadar aralıksız her gece uykumda kahkahalar atarmışım. Annem ve babam da hep ağladığımı zannedip yanıma gelirlermiş. Sonrasında annemin bunu anlattığı bir altın gününde Cevriye teyze "Melekler güldürür derler." deyip konuyu kaptmış. Birden bunu hatırlayınca yüzümdeki gülümseme daha da büyüdü.
"Melekler güldürüyor herhalde." dedim kendi kendime fısıltıyla. Ardında karşımdaki aynada kendimle göz göze geldim. Melekler mi? Aynadaki yansımamın tam tersiydi. Şeytana, Chucky'e benzemiştim. Hatta ne demiş bir ablamız?
"EVİL YANİ ŞEYTAN DEMEK!"
İşte o EVİL tam karşımdaydı. O bendim.
Hemen bir hışımla bana lazım olacak eşyalarımı alıp lavaboya girdim ve kapıyı kilitledim.
"Artık evil değil, angel olma zamanı!" dedim üzerimi değiştirirken ardından aynaya bakıp konuştum.
"Angel demişken, Kısmetse Olur Çağrı yine her yere ok atıp angellık yapıyor mu ya?" diye saçma bir soru yönelttim kendime.
