Çoğu zaman içimden bir şeylerin koptuğunu, benden uzaklaştığını ya da içten içe çürüdüğümü düşünürdüm. Kalbim sıkıştıkça sıkışır ağlamak isterdim. Öyle anlarda sadece gökyüzüne bakardım. Kulağımda o güzel şarkının melodisi ve ardından sözleri...
"BE...
"Ya ne anlatayım kızım? Söyle anlamıyorum." dediğimde elini alnına götürdü.
"Bayılacağım ya! Allah'ım sabır! Kızım, Özgür senin oda kartını almış. Berkan sağ olsun benim odadan almış hemen. Niye almış senin kartını? Ne yaptı kartınla?" dediğinde güldüm.
"Hiç." dedim allığı yanaklarıma sürerken.
"Nasıl hiç? Eee niye almış kızım o zaman kartı? Manyak mı bu çocuk? Kartlara takıntısı mı var?" dediğinde bir kahkaha attım.
"Bir şeyler hatırlamış. Ama çok azıcık bir şey. Onu söylemek için almış kartı, sabahı bekleyememiş." dediğimde Esin sevinçle yerinde zıpladı.
"Ay Eda! Ben bu kadar çabuk beklemiyordum! Demek ki seni görmek bile hatırlamasına yardımcı olmuş." dedi ve bana sarıldı.
"Her şeyi hatırlayacak böyle böyle bak hemen ufacık bir şey hatırlamış bile." dedi ve durdu ardından konuşmaya devam etti.
"Ne hatırlamış bu arada?" diye sordu bu kez.
"Berk ile partiye gitmiştik hatırlıyor musun? Siz Berkan'la tamışmıştınız hatta o partide dans etmiştik biz, o anı hatırlamış."
"Allaah! Başka bir şey hatırlamış mı peki?" dediğinde hayır anlamında kafa salladım.
"Sadece bu ama bu da bir bir şey sonuçta. Birde şey-"
"Birde ney?" diye sordu merakla.
"Bugün bizim ilk günümüz." dedim yüzümde kocaman bir gülümsemeyle.
"NEE!?" dedi ve kaldı öylece ağzı beş karış açık bir şekilde.
"Öyle işte. O da böyle tanımak, hatırlamak istedi beni." dediğimde Esin sıkıca sarıldı.
"Çok sevindim! Ay Eda ne kadar dua ettim senin için var ya! Kabul olmuş çok şükür! İnşallah her şey daha da iyi olacak." dediğinde gülümsedim.
"İnşallah." dediğimde çalan telefonum bu sıkı sarılmanın sonu olmuştu. Çalan benim telefonumdu, annemler arıyordu. Sahi ya! Ben onlara bu durumu nasıl anlatacaktım? Nasıl diyecektim ki Özgür yaşıyormuş burada birden karşıma çıktı diye?
