Full Moon

Hoofdstuk 1

Heb je ook wel is gehad dat jeje alleen voelde, maar er waren wel mensen om je heen? Heb je wel eens dat je niks anders hoort dan alleen je eigen gedachten, maar niet kan luisteren naar je zelf? Heb je ook wel eens dat je over alles na denkt wat je doet of hebt gedaan?

Waarom kan iedereen verder leven, terwijl het ongeluk pas 1 jaar geleden is gebeurt? Waarom kan iedereen dat behalve ik? Zelfs haar ouders kunnen dat, haar eigen familie! En ik, ik zit opgesloten in mijn eigen gedachten omdat ik het nog steeds niet wil geloven.

Aan gevallen door een wolf of beer of zo hebben ze gezegt. Wie gelooft dat nou? Er zijn geen wolven of beren hier. Waarom moest dit uitgerekend ook haar over komen? Waar moest ze die avond zo nodig heen?

100 vragen en er is maar 1 persoon die daar antwoorden op heeft. Mijn beste vriendin, maar die ligt vandaag precies 1 jaar in een graf. En iedereen lijkt het te zijn vergeten. Vanmorgen was ik bij haar graf en er lagen geen bloemen of kaarten. Zelfs geen kaarsje die aan stond. Haar ouders zijn niet eens langs geweest. Iedere keer als ik daar kom vraag ik me nog steeds af waarom er alleen 'cindy cameron, geboren 14-3-1998' op haar grafsteen staat. Geen lieve tekst of gedichtje. Alleen maar omdat haar ouders niet zo veel wilde uitgeven aan een grafsteen, ze hebben dat niet eens over voor hun bloed eigen dochter... Er waren maar weinig mensen op de begrafenis. Haar vader moest niet eens huilen. Was dat omdat hij zich groot hield? Omdat hij bang was dat mensen hem zwak zouden vinden? Of was er iets anders aan de hand?

Ik ben Lily Preis en ik ben bijna een jaar depressief geweest omdat mijn aller beste vriendin een ongeluk heeft gehad dat het grootste mysterie ooit is geweest. Ik ga over 3 dagen verhuizen. Dat leek mijn moeder wel een goed idee, een nieuwe plek een nieuwe start had ze gezegt. Ik wilde hier niet weg, dan kon ik nooit meer naar Cindy's graf. Ik ben wel blij dat ik van school ga. Ze hadden na 1 maand al de rauw spullen bij Cindy haar kluisje weg gehaald. Iedereen vond dat ik me aanstelde, omdat ik depressief was geworden. Ze vonden dat ik aandacht zocht door zielig te doen. Mijn moeder zei altijd 'iedereen rauwt op zijn eigen manier' Maar 3 maanden na het ongeluk was ik nog zo verdrietig dat er bekent werd gemaakt dat ik officieel depressief was.

Hoe ik er uit ben gekomen? Nou niet. Nouja een soort van, het gaat wel beter maar nog niet top. Misschien is een schone lei wel wat ik nodig heb. Of ik stoort weer in en ben de rest van me leven sip.