Full Moon

Hoofdstuk 5

Crase en ik liepen op de tweede trap toen de bel galmde door de gangen. Je hoorde dat alle kinderen richting hun lokalen liepen. Het was een enorm lawaai en de trappen waren ook snel vol. Zo'n drukte had ik al lang niet meer gezien. Ik vond het niet heel prettig al die mensen om me heen, maar aan de andere kant weer wel. Maar ondanks al die mensen voelde ik me toch een beetje eenzaam.

'Lily? Lily?!' Crase duwde tegen mijn arm aan en ik was weer terug in de realiteit. 'Waar zit je met je hoofd Lily?' Vroeg Crase. 'Sorry ik was even ergens over aan het nadenken, maar wat is er?' Vroeg ik. 'Ik vroeg al 3 keer waar je vandaan komt' zei Crase een beetje lacherig. 'Aan de andere kant van het land' antwoorde ik snel. Onder tussen liepen we het lokaal al binnen en we gingen achterin zitten.

'Oh fijn Ron zit ook in deze klas' zei Crase terwijl ze met der ogen rolde. 'Wat is er eigenlijk zo erg aan hem' vroeg ik toen hij op een plekje ergens in het midden van de klas ging zitten. 'Ga maar niet te veel met hem om, hij is de grootste player van de school. En ondanks zijn reputatie heeft tie als nog vaak vriendinnetjes waarvan hij het hart snel breekt. Die fout heb ik ook ooit gemaakt' antwoorde Crase. 'Oh sorry' zei ik. 'Geeft niet, Ron is een eikel en dat had ik kunnen weten. Ach ja liefde maakt blind hè' zei Crase terwijl ze haar spullen uit haar tas pakte.

Crase deed me een beetje denken aan Cindy. Van alles uit proberen waarvan iedereen zegt dat je het niet moet doen, een beetje druk, heel enthousiast over van alles en nog wat en niet bang om der mening uit te spreken.

Toen de les was begonnen ging ik pas een beetje rond kijken naar de kinderen uit de klas. Er zat van elk groepje wel 1 a 2 mensen in de klas. Van dat mysterieuze groepje helaas niemand. Maar er zaten wel een paar andere leuke jongens in de klas.

Ik was blij dat ik al weer een beetje naar jongens kon kijken. Eerst deed ik dat altijd met Cindy. Die liep naar elke leuke jongen die ze zag en ging meteen met ze flirte. Of ze regelde iemand voor mij. Het was altijd wel lache met haar op zulke momenten. Sinds haar ongeluk was ik niet echt meer bezig met jongens. Ik probeerde me juist zoveel mogelijk onzichtbaar te maken.

Toen de les bijna 20 minuten bezig was vloog de deur opeens open. Een jongen kwam binnen lopen en ging meteen zitten aan een tafeltje achter in de hoek. 'En waarom zijn we te laat meneer Patrope?' Zei de docent. Ik kon niet zien of de docent boos was of meer geïrriteerd. 'Ik moest nog even een aantal dingen regelen' zei de jongen met een arrogante glimlach. 'Omdat het de eerste school dag is zie ik het door de vingers maar laat het niet weer gebeuren' zei de docent met een diepe zucht. 'Ik kan niks beloven meneer' antwoorde de jongen. En er moesten een paar kinderen lachen.

De docent wierp nog 1 blik op de jongen en ging toen verder met de les. Ik keek nog eens goed naar de jongen, hij was een jongen uit dat mysterieuze groepje, nouja ik vond ze mysterieus. Volgens mij zag hij vanuit zijn ooghoek dat ik keek want hij keek opeens naar mij toe. Hij had hele mooie bruine ogen met een geel achtige gloed erover heen. Het viel me nu pas op hoe knap hij eigenlijk was. We hadden even oogcontact en hij gaf een knipoog. Verlegen draaide ik snel mijn hoofd weg en ik voelde dat ik rood werd.