Full Moon

Hoofdstuk 35

Ik rende door het bos. Ik keek af en toe om, om te controleren dat ik niet achtervolgt werd. Ik kwam bij mijn fiets aan en probeerde mijn sleutel in het slot te krijgen. Doordat mijn handen zo erg trilde duurde het even, maar uiteindelijk lukte het. Ik fietste zo snel als ik kon naar huis.

Bij mijn huis aangekomen gooide ik mijn fiets op de grond en rende naar de deur. Nog steeds achterom kijkend probeerde ik de deur open te maken. Toen ik binnen was deed ik de deur snel dicht en op slot. 'Mam? Waar ben je' riep ik door het huis. 'In de keuken' kreeg ik als antwoord terug. Opgelucht liep ik naar de keuken.

'Wat is er lieverd? Is er iets gebeurt?' Vroeg ze toen ik in de keuken aankwam. 'Oh nee niks hoor, ik wilde even weten of je al thuis was' antwoordde ik nog een beetje buiten adem. Natuurlijk riep ik omdat ik bang was dat haar iets was overkomen.

Ik pakte wat water en liep naar boven. Ik keek uit het raam om te kijken of ik iemand zag lopen. Maar ik zag gelukkig niks.

Ik sprong op me bed en pakte mijn telefoon. Ik probeerde Luke te bellen, maar zoals verwacht kreeg ik zijn voicemail. Waar ben je Luke...?

Ik keek naar de kleren die ik had gekocht voor het schoolfeest. Gek genoeg begon ik er toch een soort zin in te krijgen. Ik ruimde de kleren op en pakte mijn huiswerk er maar weer is bij. Niet dat ik me kon concentreren na net maar toch, het gaat om het idee.

Toen ik net wilde beginnen met lezen ging mijn telefoon. Zonder te kijken wie er belde nam ik op, in de hoop dat ik Luke's stem zou horen.

'Luke?' Vroeg ik. Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. 'Hallo' Zei ik. Nog steeds geen geluid. Toen ik iets beter begon te luisteren hoorde ik een zware ademhaling.

Die zware ademhaling deed me rillingen over me rug lopen. Het was zo kill. 'Hallo..?' Vroeg ik nog eens, maar dan iets nerveuzer. 'Hallo Lilly' zei een stem. 'Liam..? Ben jij dit?' Vroeg ik een beetje twijfelend.

'Misschien' antwoordde de stem. Ja dus. 'Leuk huis heb je' zei hij gelijk daarna. Ik schrok van wat hij zei en liep naar het raam. Daar stond hij. Voor mijn huis. Hij kijkt me strak in mijn ogen aan.

'Wat doe je hier? Ik heb toch niks gedaan?' Zei ik een beetje in paniek. 'Nee, maar ik wilde je huis gewoon zien' zei hij terwijl hij me nog steeds aankeek.

Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Ik werd zenuwachtig van de blik op zijn gezicht. Het was heel lang stil. Het was een pijnlijke stilte, met heel veel spanning. Hoe langer de stilte duurde, hoe harder mijn hart begon te kloppen.

Hij klikte ons telefoon gesprek uit en deed zijn telefoon in zijn zak. Ik liet rustig mijn telefoon zakken en bleef naar hem kijken. Er ontstond een grijns op zijn gezicht die ik niet goed kon plaatsen.

Hij kwam in beweging. Maar de kant waar hij naar toe liep had ik niet verwacht. Namelijk naar mijn voordeur. Ik raakte nu nog meer in paniek.

Toen de deurbel ging dacht ik echt dat ik een hart aanval kreeg. Mijn moeder deed natuurlijk open. Ik wilde eigenlijk naar beneden schreeuwen dat ze de deur niet open moest doen maar ze had de deur al open gedaan.

Ik hoorde niet wat ze zeiden, maar zo te horen liet mijn moeder hem binnen. Omg.. wat had Luke daar ook al weer over gezegd? Als je een vampier uitnodigt in je huis, kan hij voor altijd naar binnen. Shit. Wat moet ik doen?

'Lilly? Kom je naar beneden? We hebben bezoek' riep mijn moeder naar boven. Ik liep de trap af en zag dat Liam met een kop thee aan de keuken tafel zat.

'Dit is Liam. Hij is onze nieuwe over buurjongen en wilde even kennis maken' zei mijn moeder tegen mij. Liam stak zijn hand naar me uit, natuurlijk moest ik zijn hand wel schudde, dus ik pakte hem vast en ik zei 'hoi ik ben Lilly' 'leuk je te ontmoete' zei hij. Mijn moeder weet natuurlijk niet wat er 20 minuten geleden is gebeurt tussen mij en Liam. Dus ik probeerde te laten lijken als of ik hem nog nooit had gezien.

Ik ging zitten aan de keukentafel bij Liam en mijn moeder. Liam was wat aan het praten over dat hij hier heen was verhuisd en mijn moeder begon er gezellig in mee te praten dat wij hier ook pas net wonen.

'Ja ik heb veel gereisd met mijn vader. Dus ik weet niet voor hoe lang wij hier zullen zijn' zei Liam terwijl hij mij aan keek. 'Oh wat leuk! En je moeder? Waar woont zij?' Vroeg mijn moeder. 'Ik heb mijn moeder nooit gekend' zei Liam. 'Oh wat spijtig. Lilly's vader is er ook niet meer..' zei mijn moeder. 'Oh.. het spijt me' zegt Liam. Ik zou hem nog bijna geloven ook met zijn medelijden.

'Daar kun je niks aan doen. Weet je wat, kom anders vanavond gezellig hier eten met je vader. Ik heb toch veel te veel eten gehaald' zei mijn moeder. Toen mijn moeder dat zei zakte ik echt door de grond. 'Dat lijkt me echt heel gezellig' antwoordde Liam, die mij strak aankeek met een glimlach op zijn gezicht.