Full Moon

Hoofstuk 6

Aan het einde van de les was ik weer een beetje weg gedroomd en moest ik weer wakker geschud worden door Crase. 'Hallo? Aarde aan Lily? Er werd net wat tegen je gezegt... Joehoe!' zei Crase terwijl ze met haar hand voor mijn gezicht zat te zwaaien. 'Huh, wat is er?..' antwoorde ik een beetje dromerig. 'Je bent er echt niet helemaal bij met je gedachten he? Komt het door de verhuizing?' Vroeg Crase een beetje twijfelend.

Ik was eigenlijk van plan om aan niemand mijn 'levens' verhaal te vertellen vooral niet de eerste schooldag. Ik wilde niemand afschrikken, maar ik was al bang dat het op zou vallen dat ik zo afwezig was en ik wilde niet weer dat stille loner meisje worden. Dus ik nam crase in vertrouwen en vertelde over het ongeluk en hoe iedereen daar op reageerde op school. Ik vertelde over mijn depressie en de reden van mijn verhuizing.

'Oh.... wat erg voor je Lily. Dit had ik helemaal niet verwacht' zei Crase. Het bleef even stil.

'Let er maar niet te veel op. En begin er ook maar niet over. Maar wie zei er wat tegen mij eigenlijk' zei ik uiteindelijk. 'Oh eh ja, nou die jongen die later de les in kwam zei hoi tegen je toen hij weg liep' zei Crase met een grote glimlach op der gezicht. 'Echt? Onee nu heeft hij me met mijn geweldige dromerige gezicht gezien. Lekker charmant...' zei ik en sloeg een hand tegen mijn voorhoofd. We schoten allebei in de lach en liepen naar de volgende les.

Dat had ik lang niet gedaan. Lachen. Het was toch wel fijn dat Crase het nu wist. Hopelijk vind ze me niet een aansteller of raar. Of dat ze me anders gaat behandelen of zo. Ik ben hier om een nieuwe start te maken, dus ik moet me ook gewoon weer "normaal" gaan gedragen en geen zelfmedelijden hebben.

De volgende les was Engels. Op het bord stond in grote koeie letters geschreven mvr. Vogel. We liepen nog half lachend de klas binnen en sommige kinderen keken ons raar aan. 'Niks van aan trekken joh' verluisterde Crase toen ze zag dat ik me gelijk heel ongemakkelijk voelde. We liepen naar een tafeltje die zo ver mogelijk achterin stond.

'Oh nee he, niet mevrouw Vogel voor engels. Zij is echt super streng en kan niet tegen een geintje' zei Crase met een treurig gezicht. 'O fijn hebben wij weer' antwoorde ik. 'Zo'n docent had ik op mijn oude school ook, Cindy en ik werden er bijna elke les uit gestuurd' antwoorde ik, maar toen ik de naam Cindy had uitgesproken werd ik even stil en voelde het bloed uit mijn gezicht weg trekken. Crase sloeg haar arm om me heen en zei 'gaat het? Als je er niet over wilt praten moet je het zeggen hoor'

Die 2 woorden hate ik echt 'gaat het'. Kon Crase ook niet weten natuurlijk maar als nog. Eigenlijk vond ik het juist wel even fijn om er over te praten, maar niet hier, niet nu.

'Ja het gaat, maar ik hoef er niet over te praten hoor' dikke leugen dus...

Het liefst wilde ik nu naar huis. In mijn bed gaan liggen en me verstoppen onder de dekens. Me verstoppen voor de buiten wereld, me verstoppen voor mezelf. Maar dat kon niet. Ik moest door zetten en proberen een normaal leven te lijden, als of er niks gebeurt is, net als wat al die andere mensen doen.

De rest van de les was het vrij stil in de klas. We zaten niet met alle kinderen die er net wel waren. Na een tijdje vroeg ik aan Crase of zij wist hoe die ene jongen heette. 'Hij heet Luke Patrope' antwoorde ze. Luke Patrope. Waarom heb ik het gevoel dat ik die naam nog veel ga horen.