Full Moon

Hoofdstuk 23

'Oh niks bijzonders' zei hij en zat een beetje aan een kussen te frommelen. 'Nee zeg' antwoorde ik. 'Nee laat maar' zei hij. Nou sorry hoor dat ik het vroeg. Waarom doen ze overal zo geheimzinnig over enzo? Het is zo irritant. Ik weet toch gewoon alles over hun nu. Het enige dat ik nog steeds niet weet is 'waarom verminkte hij het lichaam van Daniëlle en dumpte haar daarna in het water? Ik wil het wel vragen maar straks verpest het de sfeer. Ik vraag het wel een ander keertje.

Na een korte stilte hadden we een gesprek over school, over mijn verhuizing en over sport. Hierdoor ging de tijd best snel. We hadden het op een gegeven moment over zijn ouders. 'Woon je nog bij je ouders?' Vroeg ik aan hem. Aangezien hij hier zo goed als woont en anders bij zijn roedel is. 'Nee, mijn ouders zijn overleden' antwoorde hij. 'O-oh sorry' antwoorde ik. 'Geeft niet' antwoorde hij en legde zijn hand op mijn arm. 'Vind je het vervelend als ik ernaar vraag?' Vroeg ik daarna. 'Nee hoor, ik vind het eigenlijk wel fijn. Ik heb al lang niet meer aan ze gedacht en je ouders zijn natuurlijk mensen die je niet hoord te vergeten' antwoord Luke.

'Hoe zijn je ouders overleden?' Vroeg ik aan hem. 'Het is een beetje een ingewikkeld verhaal, maar mijn moeder is gewoon aan ouderdom overleden maar mijn vader is in een gevecht overleden' antwoorde hij. 'Maar jullie worden toch heel erg oud? Hoe kan je moeder dan aan ouderdom overlijden?' Vroeg ik. 'Mijn moeder was geen wolf. Zij was gewoon een mens' antwoorde Luke. 'Wist je moeder wel dat jullie wolven zijn?' Vroeg ik en keek hem diep in zijn mooie bruin ogen aan. 'Ja mijn moeder wist het wel' antwoorde hij.

'Alleen hoe oud was je vader dan? Want als jij al een paar honderd jaar 17 ben, dan klopt dat toch niet?' Vroeg ik na een kleine stilte. 'Dat is een heel lang en ingewikkeld verhaal. Maar dat kom je vast nog wel te weten. Ik heb geen zin om dat helemaal te gaan te vertellen want je snapt het waarschijnlijk toch niet' antwoorde hij.

Ik durfde het eigenlijk niet te vragen maar het floepte er opeens uit. 'Wat deed je met het lichaam voor dat je het dumpte?' Luke kreeg een scheve glimlach op zijn gezicht die ik niet helemaal kon plaatsen of dat een goed of slecht teken was. 'Ik dacht al dat je dat zou gaan vragen' antwoorde hij. 'Ik weet niet of je het had gezien, maar ze had een aantal bijt wonden op haar lichaam. Die heb ik eruit gesneden' zei hij. 'Waarom?' Vroeg ik meteen er achteraan. Hij liet een kleine stilte vallen en antwoorde 'ik wil je niet bang maken maar er is hier een dier of wezen in de buurt waarvan we niet weten wat het is. Eerst dachten we dat het vampiers waren maar dat zijn het niet... We volgen dit wezen al een aantal maanden, maar we hebben hem/haar/het nog niet gezien. De reden dat ik het eruit snee is omdat de beet niet te vergelijken is met een dier dus dan kunnen mensen misschien in paniek raken of een groot onderzoek doen wat ons weer in gevaar kan brengen. En we snijden het er uit om te onderzoeken'

'Dus jullie hebben dat al vaker gedaan?' Vroeg ik daarna. 'Ja... En dat is nog niet het ergste deel van het verhaal...' antwoorde hij met een ernstig gezicht. 'Wat is er?' Vroeg ik en ging wat meer overeind zitten. 'Uhm... nou... we hebben die bijtwonden ook bij je overleden vriendin Cindy aangetroffen...' zei hij en beet op zijn lip. 'Dat kan niet. Ik heb der gevonden in het bos en ik weet zeker dat ik geen bijtwonden zag' antwoorde ik. Ik begon lichtelijk in paniek te raken maar ik probeerde het niet te laten zien. 'Ze zaten op haar rug. En waarschijnlijk heb je ze niet gezien omdat je in shock was' antwoorde Luke en legde zijn hand terug op mijn arm en keek me troostend aan. 'Ik kan je weinig vertellen over hoe ze dood is gegaan of waarom. Omdat we het zelf ook allemaal niet zeker weten. Maar wat ik je wel kan vertellen is dat de prooien van deze moordenaar tussen de 15 en 18 jaar zijn. Vaak zijn het meisjes. Verder is deze moordenaar niet echt kieskeurig' zei hij.

Het was even een tijdje stil. Het praten kwam later weer een beetje op gang. We hadden het over het schoolfeest die we deze week zouden hebben met een aantal klassen. 'Waar je wel voor moet oppassen is dat mensen vrienden mee mogen nemen. Dus je hebt een grote kans dat er vampiers aanwezig zijn op het feest. Ze zullen iemand dwingen om hun mee te nemen. En ik kan je garanderen dat een aantal mensen die avond nog in het ziekenhuis belanden. Dus blijf in onze buurt dan kan je niks gebeuren' vertelde Luke. 'Sorry dat gaat niet. Ik had afgesproken om met Crase en haar vrienden te gaan' antwoorde ik. 'Je zal wel moeten. Je hebt namelijk een grote kans dat ze het op jouw gemunt hebben omdat ze hier laatste ook al waren voor jouw' zei Luke.

Fijn. Ik had al geen zin in het feest en dan ook dit nog. Ik kan beter gewoon niet gaan... maar ik heb het belooft aan Crase. Waarom moet precies ik weer achter zo'n groot geheim komen? Waarom kon het niet zo zijn dat ik de dood van Cindy kon accepteren en verder gaan met een gewoon normaal leven? Nee hoor ik moet precies weer in aanmerking komen met bovennatuurlijke wezens.

'Anders ga ik wel niet naar het schoolfeest. Dan heeft niemand last van mij' antwoorde ik en keek naar de grond. 'Je moet juist gaan. Bij jouw thuis kunnen we je niet beschermen en een schoolfeest is toch leuk?' Antwoorde Luke. Jaaah heel leuk *UGH UGH* Ik haat schoolfeesten. Of er danst niemand of het is zo vol dat je iedereen kwijt raakt. Er is altijd een groep jongens en een groep meisjes die elkaar een beetje aan het uitlokken zijn. Vaak krijgen mensen een relatie op het feest wat de volgende dag al weer uit is. Het is alleen maar drama voor niks. Het kan de sfeer in een klas juist heel leuk maken maar vaak verpest het het juist omdat de meeste mensen ruzie krijgen...

'Ik denk er nog wel even overna wat ik doe' zei ik toen.