Full Moon

Hoofdstuk 8

Waarom doe ik dit? Straks ziet hij me. Waarom fiets ik achter Luke aan? Ik ga terug. Ik remde en stapte van mijn fiets af. Terwijl ik mijn fiets om probeerde te draaien hoorde ik een harde gil. Het gegil kwam uit het bos, het was een meisje aan de gil te horen dan. Ik keek om me heen maar Luke was nergens meer te bekennen.

Ik besloot om toch richting het geluid te fietsen. Ik zag de fiets van Luke staan tegen een boom. Hij en zijn tas waren weg. Ik zette mijn fiets tegen een andere boom en liep het bos in. Er was niet echt een duidelijk wandelpad, dus ik liep tussen de bomen door. Ik volgde het pad van plat gestampte bladeren.

Een stukje verder het in het bos voelde ik een kille sfeer opkomen. Ik voelde me niet prettig en wist niet zo goed of ik door moest lopen. En toen zag ik het... daar lag ze.

Ze lag midden in een plas bloed. Ze staarde met haar kille donkere ogen. Ze was dood. Ik stond verstijft. Ik wist niet of ik moest gillen of huilen, ik wist niet of ik moest weg rennen of blijven staan. Ik wist het gewoon niet. Precies het zelfde als bij de dood van Cindy. Het leek als of de geschiedenis zich herhaalde. Maar dit keer met een vreemde.

Ik kon me niet bewegen, ik voelde de grond onder me weg zakken. Tranen gleden over me wangen. Ik kon alleen maar naar het meisje kijken. Het leek alsof ze 3 bijtwonden had. 1 in haar nek, 1 op haar arm en de ander op der buik. De tijd leek wel eeuwig te duren...

Plots stoten iemand tegen me aan. Het was een jongen die door liep naar het meisje, als of hij mij niet zag staan. Verschrikt keek ik naar hem, het was Luke. Hij ging bij het meisje zitten en maakte zijn sporttas open die hij naast zich neer had gezet.

Hij pakte de onder kant van het shirt van het meisje en schoof het een stukje omhoog zodat de bijtwond op haar buik zichtbaar werd. Hij pakte een klein mesje en zei 'als ik jouw was zou ik de komende paar tellen weg kijken. Dit word geen fijn gezicht'

Nog steeds in shock deed ik als nog wat hij zei. Ik draaide me voorzichtig om en kneep mijn ogen dicht als of ik nog steeds met mijn gezicht zijn kant op was gedraaid. Ik kon niet goed hervatten wat er gebeurde, alles ging zo snel... Na een paar minuten hoorde ik Luke in zijn tas rommelen. 'Je mag wel weer kijken hoor' zei hij onder tussen.

Ik durfde het niet, wat kon ik verwachten?

Ik hoorde Luke op me af komen. Hij pakte mijn schouder en draaide me om. 'Ik snap dat je bang en verward bent nu, ik kan het je straks allemaal uit leggen. Maar we moeten hier nu echt weg' zei Luke en hij draaide zich weer om. Hij liep terug naar het meisje en legde een groot doek over haar heen. Hij bond de onderkant en bovenkant vast met een dik touw en pakte haar toen op. Hij gooide haar over zijn schouder en hij pakt zijn tas met zijn ander hand. 'Kom! Loop achter mij aan' zei hij en liep verder het bos in. Ik stond nog even verstijfd door de hele situatie, maar liep al snel achter hem aan. Ik wilde hier niet achter blijven.