Full Moon

Hoofdstuk 7

Na de les Frans hadden we eindelijk grote pauze. Ik liep achter Crase aan door de lange gangen van de school. Het was vrij druk in de gang, zo te zien was iedereen wel toe aan pauze.

'Zou ik anders na school met je mee gaan?' Vroeg Crase toen we bijna bij de kantine waren. 'Misschien een ander keertje? We zitten nog vol op in de verhuizing en dan is mijn moeder veel te druk en gestrest enzo. Dus doe maar niet' antwoorde ik heel snel. Wacht, waarom zei ik dit? Ik wilde heel graag dat ze mee kwam. En mijn moeder zou het niet eens erg vinden, de verhuizing is zo goed als klaar, alle spullen staan er al. Ik kreeg de woorden 'ja is goed' gewoon niet over me lippen. Dit vond ik echt heel vreemd. Maar ik liet niks merken aan Crase.

'Ja snap ik wel' antwoorde Crase begrip vol. Gelukkig was het niet raar wat ik zei, want het zou ook een best logisch antwoord kunnen zijn. Maar ik wilde het helemaal niet zeggen. Ik keek een beetje zoekend om me heen of er mensen naar ons keken, maar iedereen zat gewoon te eten. Ja duhu natuurlijk zat iedereen gewoon te eten. Waarom zouden ze naar ons kijken? Volgens mij word ik echt paranoïde ofzo. Ik zat vast een beetje in gedachten en floepte dat antwoord van net er gewoon uit.

We liepen zwijgend verder en haalde wat te eten. Ik nam alleen een appel en een pakje melk. 'Word dat je hele lunch?' Vroeg Crase die me een beetje onderzoekend zat aan te kijken. 'Ja ik heb niet zoveel honger' verluisterde ik zo zacht dat Crase het bijna niet kon horen.

We liepen naar een lege tafel. Toen we gingen zitten kwamen er 3 andere mensen aan lopen. 1 meisje en 2 jongens. Ze kwamen bij ons zitten en keken mij allemaal een beetje nieuwschierig aan. 'Dit zijn Simone, Fabian en Dave' zei Crase en wees ze om de beurt aan. 'Leuk jullie te ontmoeten' antwoorde ik. Wat is dat nou weer voor antwoord 'leuk jullie te ontmoeten' Wat een goede eerste indruk. Wauw... top Lily. Heb je goed voor elkaar.

Dave glimlachte en vroeg 'en wat is jouw naam?' Dave was best een knappe jongen, maar niet echt mijn type. Hij had blond haar en groene ogen. 'Ik ben Lily, ik ben hier net nieuw' zei ik. Omg het gaat echt goed, natuurlijk weten ze dat ik nieuw ben.

Ze begonnen te praten over de afgelopen zomervakantie. Over de lol die ze hadden gehad, herrineringen die ze hadden gemaakt en alle grappige dingen die gebeurt waren. Zo te horen waren ze met elkaar op vakantie geweest.

Ik dwaalde een beetje weg in mijn gedachten. Ik durfde me zelf nog niet te veel plezier te geven, ik was bang dat als ik me zelf iets te veel liet gaan dat het in 1 klap allemaal weer weg zou zijn.

De dag was verder wel rustig. Toen de bel ging na het laatste uur was ik al snel uit het lokaal verdwenen. Ik wilde zo snel mogelijk naar huis. Even weg van de drukte. Gewoon even alleen zijn.

Toen ik thuis kwam was mijn moeder er nog niet. Ik ging naar boven, naar mijn slaapkamer. Ik pakte mijn dagboek en ging bij het raam staan. Mijn kamer had uitzicht op het huis tegen over ons, het was bijna het zelfde huis als die van ons. Alle gordijnen zaten dicht. Wel een beetje appart. Het is klaar lichte dag en de zon schijnt aan de andere kant van het huis. Misschien waren ze op vakantie of een dagje weg. Ik vind het heerlijk om ergens over te fantaseren. Gewoon lekker weg zakken in je eigen gedachten.

Ik werd uit mijn fantasie gehaald toen er een jongen langs mijn huis fietste. Het was de mysterieuze jongen uit mijn klas. Luke Patrope. Crase zei dat ze niet veel van hem of zijn groep wist. Het enige dat ze zei is dat hun groep een slechte reputatie heeft op school en dat ze vaak lessen skippen.

Hij fietste richting het bos met een grote sport tas. Hij keek de hele tijd om zich heen, het leek wel als of hij bang was dat hij gevolgd werd. Wat zou hij gaan doen in het bos?