Full Moon

Hoofdstuk 32

Ik stond als bevroren op de veranda. Ik kon me niet bewegen. Uit mijn keel kwam ook niet zo veel geluid. Ik was bang. Je weet maar nooit met die wolven en vampieren en what ever er nog meer is.

'W..wie..is..d..d..daar...?' Kwam uiteindelijk toch uit mijn mond. 'Ik kan je angst gewoon van af hier voelen' hoorde ik de onbekende stem zeggen, die nog steeds niet tevoorschijn was gekomen. De stem kwam nu ook van af de andere kant van het huisje.

'Waarom ben je bang?' Hoorde ik hem nu zeggen van af boven. Boven? Ik hoorde voetstappen boven me. Staat hij op het dak?! Hoe heeft hij dat gedaan? Geluidloos nog wel! Of heb ik het niet gehoord uit angst?

'Ga je nog praten of blijf je met die grote ogen kijken?' Hoorde ik nog steeds van boven. Hoe kon hij dat nou weer zien? Het was even stil. Ik hoorde helemaal niks meer. Alleen mijn eigen hartslag en mijn snelle ademhaling.

'W..wie ben je... En..n w..wat doe j..je hier..?' Vroeg ik met een trillende stem die ik probeerde te onderdrukken. 'Ja maar als je weet wie ik ben dan haat je me al gelijk...' Zei de stem een beetje bedroeft. Door zijn reactie was ik heel even dat bange vergeten. 'Hoezo? Ken ik je dan?' Vroeg ik terwijl ik begon na te denken over zijn stem. Of ik het misschien toch wel herkende.

Ik werd meteen weer overspoeld door de angst toen ik hem hoorde verplaatsen. Ik hoorde zijn voetstappen op het dak. Ik hoorde hem afzetten, als of hij ging springen maar ik hoorde geen plof. Geen dreun dat hij neer kwam. Waar is hij? Is het wel een hij?

Ik keek een beetje zoekend om me heen, maar ik zag hem nergens. Het was een hele lange tijd stil. Na enige tijd ging ik zitten op het bankje op de veranda. Het was zo lang stil dat ik dacht dat hij weg was. Wie de fack was dat? Wat bedoelde hij met 'die komt voorlopig niet thuis hoor' Had hij het over Luke? Naja dat is best logisch want er woont hier verder niemand.

Na een half uur besloot ik om weg te gaan. Het was denk ik toch niet zo'n goed idee om hier heen te gaan. Ik liep de veranda af, tot ik stok stijf stil stond toen ik een hand op mijn schouder voelde die mij tegen hield. Ik verroerde me niet. Ik durfde ook niet om te kijken.

Ik voelde een warme adem steeds dichter bij mijn oor komen. De stem fluisterde 'gaan we nu al weg?' De warme adem raakte mijn nek en oor waardoor er een rilling over mijn lijf heen ging.

Ik twijfelde even en draaide me toen om. Maar hij was weg. Of is het een het? Waar is hij nu weer? Ik keek zoekend om me heen. Maar ik zag niks.

Als je met je rug naar het huisje toe staat, heb je aan de rechterkant bijna gelijk het bos. Aan je linker kant heb je eerst nog een groot stuk grasveld, dan pas begint het bos. Achter het huisje heb je ook nog een groot stuk gras veld, het einde daarvoor kan je haast niet zien.

Ik sta met mijn gezicht naar het huisje toe. Aan de rechterkant zie ik van uit mijn ooghoek een zwarte schim. De schim staat voor de bomen waardoor hij haast niet is te zien. Door de afstand van het grasveld is hij nog onduidelijker te zien, de schim is zo ver weg. Je kunt wel duidelijk de postuur van een mens zien.

Is hij (het) de schim? Ik loop er op af. Als ik bijna halverwege het grasveld ben zie ik 2 vuurrode lichtjes. Ze komen bij de schim vandaan. Wacht... Zijn dat z'n ogen..?

Voor ik het echt door had draaide ik me om en begon ik te rennen. Ik heb geen idee waarom ik dat deed. Maar blijkbaar is dit mijn vlucht instinct.

Tijdens het rennen keek ik een aantal keer achterom. Na de vierde of vijfde keer dat ik om keek zag ik niks meer. Geen schim, geen lichtjes. Wtf gebeurt er?

'Zie je wel. Je rent zelfs voor me weg als je me niet eens hebt gezien' hoorde ik van achter de auto komen. Ik hijgde nog na van het rennen. Ik kon hem zien door het raampje van de auto. Hij stond wat te rommelen. Het geluid dat daar van af kwam leek als nagels over een krijtbord.

Ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Ik had een angstig gevoel. Misschien was ik zelfs wel in paniek. Waarom ben ik hier ooit heen gegaan? Waarom kon ik er geen genoegen mee nemen dat Luke me even niet wilde zien? Ik wil naar huis.

Ik sloop een beetje opzij, zo zacht mogelijk richting het bos, in de hoop dat hij niks hoorde. Hij ging door met zijn gerommel dus ik denk dat hij me niet hoorde. Ik keek goed op de grond zodat ik niet op een tak zou staan, zoals je altijd in films ziet. Alleen toen ik opkeek was hij weg. Ik had mijn focus zo erg op de grond dat ik niet had gezien dat hij verplaatst was.

Ik keek een beetje paniekerig om me heen. Ik liep naar achter, nog steeds zoekend om me heen. Tot ik tegen iets aankwam. Het was zacht. Een beetje warm. En heel langzaam bedacht ik bij mezelf dat ik tegen een persoon aan stond.

'Word je al nerveus?' Fluisterde de stem in mijn oor. Ik stond als bevroren tegen hem aan. Hij deed een stap naar achter, zodat ik niet meer tegen hem aan stond. Maar aan de warmte te voelen, en zijn ademhaling te horen stond hij er nog wel.

Ik draaide me heel langzaam om. Ik bereide mezelf voor op wat ik misschien zou zien. Maar hij was weer weg.

'Ik hou zo van spelletjes' hoorde ik achter me. Ik draaide me snel om. Nog steeds niemand. 'Hier boven' hoorde ik hem zeggen. Ik draaide me terug om en keek omhoog. Weer niemand.

'Wat wil je van me?' Vroeg ik een beetje in het niks. Ik wist niet waar ik heen moest praten, maar de angst was een soort omgeslagen tot irritatie waardoor ik er helemaal niet meer aandacht om bang te zijn.

'Ah kijk. Eindelijk een beetje pit. Ik was al bang dat je zo'n schijterig kind zou zijn. Dat is niet leuk' zei hij. Ik had geen idee waar hij nu was of waar het vandaan kwam.

'Waarom ontwijk je al mijn vragen steeds?' Vroeg ik. Het was stil. Ik kreeg geen reactie. Ik hoorde geen gerommel of geloop. Helemaal niks. Ben ik dan nu echt alleen?