Full Moon

Hoofdstuk 12

Eerst dacht ik dat hij een grap maakte om mij bang te maken. Maar toen we in de auto zaten, zag ik allemaal mensen van uit een stuk bos de open vlakte op lopen. Luke drukte met zijn voet het gaspedaal zo hard mogelijk in. Mijn hart begon in mijn keel te bonzen. Zou het echt waar zijn? Zouden vampiers echt bestaan? Of waren dat normale mensen en zagen ze dat we een lijk aan het dumpen waren?

'Pak het stuur Lily!' Riep Luke naar me. 'Is dat niet gevaarlijk?' Vroeg ik. 'NU!' Riep Luke nog harder. Ik pakt het stuur beet en Luk draaide zich een stukje naar achteren om. Ik was doods bang, we reden op de weg, hij had het gaspedaal in gedrukt, ik had het stuur vast en ik had nog nooit auto gereden, laat staan vanaf de bijrijders stoel. Volgens mij had nog nooit iemand op deze manier in een auto gereden. Luke pakte het pistool en begon te schieten. Ik schrok en het stuur draaide ik perongeluk een stuk naar links. De auto ging helemaal heen en weer. Ik had de controle niet meer over de auto. Luke begon ondanks het slingeren weer te schieten, terwijl ik met veel moeite probeerde de auto weer op de weg te krijgen.

Het lukte niet, en we reden het bos in. De mensen waren uit beeld en Luke ging weer normaal zitten. Hij was zo kalm. 'Pak het stuur weer over!!' Schreewde ik paniekerig. 'Waarom het gaat toch goed?' Zei Luke op een hele relaxte toon en ging achter over zitten met zijn handen achter zijn hoofd. Ik kon iedere keer nog net voor een boom uitwijken. Ik was zo bang dat de tranen over mijn wangen liepen waardoor ik het pad niet goed meer kon zien. Net voor een boom stapte Luke op de rem.

Uit shock begon ik te hyperventileren. Ik trilde en merkte nu pas dat ik heel erg in het stuur kneep. 'Rustig maar, er is toch niks gebuert?' Zei Luke nog steeds op die kalme toon. Niks gebeurt? Niks gebeurt?! Hij heeft geschoten op mensen, we hadden bijna een auto ongeluk dus we waren bijna dood!! Hoe bedoelt hij niks gebeurt? Uit angst kon ik niks zeggen. Luke pakte mijn handen en haalde ze los van het stuur. Hij deed zijn handen rond mijn kaken en draaide mijn hoofd naar hem toe. 'Rustig Lily. Kijk me aan en volg mijn ademhaling' zei Luke.

Toen ik weer op adem was veegde ik de tranen van mijn gezicht. Het was buiten al vrij donker geworden. Ik pakte mijn mobiel om te kijken hoe laat het was. 19:07. Wacht wat?! Is het al 7 over 7? Er stond dat ik al 5 gemiste oproepen had van mijn moeder. Luke starte de auto weer en reed hem weer terug naar de weg. Vanuit daar reden we weer naar het bos huisje. Onder tussen belde ik mijn moeder om te zeggen dat ik bij een nieuwe vriendin was en de tijd was vergeten. Ik probeerde zo kalm mogelijk te klinken en alle snikjes te verbergen omdat ik had gehuild.

'Moet ik het laatste stukje met je mee naar huis fietsen?' Vroeg Luke toen we weer bij het huisje waren. 'Graag' zei ik met een zachte stem. Er is vandaag zo veel gebeurt wat ik niet snap. Ik weet niet wat echt was en wat niet. Op school was alles nog vrij normaal. Waarom moest ik zo nodig achter Luke aan fietsen? Anders was dit allemaal niet gebeurt, dan hoefde ik geen lijk te zien en de dood van zo dichtbij.

We moesten nog een stukje door het bos lopen om bij onze fietsen te komen. Maar we moesten ook weer langs die plek waar ik Daniëlle had gevonden. Ik stond even stil toen het eerste bloed in zicht was. Het deed me herrineren aan het ongeluk van Cindy. Ik ben toen nog iets van 5x terug gegaan naar de plek waar ik haar had gevonden. Daar lag ook allemaal bloed. Luke gaf me een klein duwtje tegen m'n rug en we liepen er toen langs. Toen we bij de fietsen aan kwamen pakte Luke mijn pols beet en trok me naar zich toe. 'Dit vertel jij tegen niemand. Ook niet tegen je moeder. Hoor je me? Niemand' zei Luke met een lichte woede. Hoe kan ik dit aan iemand vertellen als het bij mezelf nog niet echt doordringt van wat er allemaal is gebeurt? Maar ik kreeg geen woord over m'n lippen dus knikte ik maar ja.

Zwijgend pakte we onze fiets en fietste richting mijn huis. 'Woon je eigenlijk in dat bos huisje?' Vroeg ik na een tijdje. 'Nee maar ik ben er wel veel, eigenlijk meer dan in mijn gewone huis. Soms slaap ik er wel is met mijn ro....vrienden. Ja met mijn vrienden' zei hij en probeerde van mijn gezicht af te lezen of ik het hoorde dat hij zijn zin veranderde. Natuurlijk hoorde ik dat hij iets anders wilde zeggen. Alleen ik ben weer zo stom om aan iets anders te denken zodat ik het niet kon horen.

Toen we bij mijn huis aan kwam zeiden we elkaar gedag. 'Zie ik je morgen op school?' Vroeg Luke. 'Ik denk het wel, het liefst blijf ik thuis na zo'n heftige dag maar ik kan mijn moeder niks vertellen. Of ik moet een andere smoes verzinnen' zei ik met een nadenkend gezicht. 'Ja sorry daarvoor, maar het is echt voor je eigen best wil' zei Luke met een spijtig gezicht. Hij maakte met zijn mond het gebaar 'je houd je mond' zonder geluid te maken en draaide zich toen om en fietste weg zonder op mijn antwoord te wachten. Ik keek Luke nog na tot hij weg was en liep toen naar binnen. Ik wilde deze dag het liefst zo snel mogelijk vergeten.