Full Moon

Hoofdstuk 9

Ik liep zwijgend achter Luke aan. Ik snikte nog steeds, mijn ogen waren voor mijn gevoel dik en rood. Wat is er gebeurt met dat meisje? Wat doet Luke hier? Heeft hij hier iets mee te maken? Waarom neemt hij haar mee? Waar gaan we nu naar toe? De vragen bleven de hele weg door mijn hoofd schieten.

Luke keek af en toe om, om te kijken of ik nog steeds achter hem liep. Hoe verder we liepen hoe zenuwachtiger ik werd. Wat als hij dit heeft gedaan en ik straks aan de beurt ben. Er droop bloed van het doek af en liet een rood spoor achter op de grond. Ik moest iedere keer uit kijken dat ik er niet door heen liep.

Na een wandeling dat wel uren leek te duren kwamen we aan bij een klein bos huisje. Het stond op een mooie open plek en zag er knus uit. We liepen naar het huis toe en Luke legde het meisje op een grote tafel in een klein schuurtje dat tegen het huisje aan stond. 'Kom maar verder hoor' hoorde ik Luke kalm zeggen terwijl ik voor de opening stond. Ik twijfelde, maar liep uiteindelijk toch de schuur in.

Hij was bezig met het touw van het doek af te halen en haalde ook het doek van het meisje af. 'Daniëlle Keizer' zei hij opeens. Ik keek hem verbaast aan, dat zag hij en hij zei toen 'dit meisje heet Daniëlle Keizer. Ze was 17 jaar en woonde hier in de buurt. Ze was met vrienden naar het bos gegaan, nou ja zij dacht dat het haar vrienden waren'

Ik volgde niet helemaal wat hij aan het vertellen was. Ik moest nog steeds verwerken dat ik net een dood meisje had gevonden en nu in een schuur sta van een mysterieuze jongen uit mijn klas die ik niet ken die misschien wel iets te maken heeft met de moord op dit meisje. Ik was gestopt met huilen, maar ik trilde wel enorm. Ik stond in de deur opening te kijken naar wat Luke aan het doen was. Het viel me nu pas op dat hij een grote bloed vlek op zijn schouder had van het tillen van het meisje.

Hij liep naar me toe en stak een hand uit. Ik keek hem wantrouwend aan maar schudde uiteindelijk toch zijn hand terwijl hij zei 'ik ben Luke, jij bent Lily toch?' 'J-ja' antwoorde ik stotterend. 'W-wat is er ge-gebeurt?' Vroeg ik na een tijdje. Luke pakte mijn hand en trok me mee naar de tafel waar het meisje lag. 'Zie je die wonden? Daar zaten bijtwonden van iets dat zo walgelijk is. Iets waarvan iedereen denkt dat het niet bestaat' zei Luke. 'Van wat dan?' Vroeg ik terwijl ik zag dat hij de bijtwonden uit de huid had gesneden. Ik moest moeite doen om niet misselijk te worden van het beeld waar ik naar keek.

'Een vampier' fluisterde Luke in mijn oor. 'Oke even serieus' zei ik een beetje geïrriteerd. 'Zie ik eruit als of ik een grap maak' zei Luke met een serieus gezicht. 'Vampiers bestaan niet, dat is een verzonnen wezen in verhalen om een spook verhaal enger te maken. Ik heb veel onderzoek gedaan naar volks verhalen met zulke wezens' zei ik. Ik had veel vrije tijd toen ik thuis zat en ik las veel boeken met vampiers er in dus ging ik me wat meer verdiepen in hoe ze zijn ontstaan.

'Mensen zeggen dat ze verzonnen zijn om de waarheid te verbergen of omdat ze er nog nooit één hebben gezien. Maar geloof mij maar ze bestaan echt' antwoorde Luke. 'Jij hebt er zeker wel 1 gezien? En dan ga je me straks zeker ook vertellen dat weerwolven bestaan?' Zei ik met een lachje in mijn stem. 'Ja ik heb ze zo vaak gezien. Ik heb ze zelfs gedood met mijn eigen blote handen. En ja ik wilde je inderdaad gaan vertellen dat weerwolven bestaan' antwoorde Luke een beetje boos en kwam wat dichter bij staan.

Ik liep naar achter en wilde weg lopen. Maar Luke pakte mijn arm vast. 'Ho ho ho, niet zo snel. Jij gaat eerst naar mijn luisteren en dan ga jij mij helpen dit op te ruimen' zei hij met een lichte dreigende toon in zijn stem. Ik kon me moeilijk verzetten want hij hield mijn arm stevig vast. Ik keek naar het meisje op de tafel en merkte dat ik haar even was vergeten door zijn domme opmerking over dat vampieren bestaan. De rillingen waren terug toen ik weer dacht aan het moment dat ik het meisje zag in een grote plas bloed.

Luke trok me mee en duwde me op een oude bank die in de schuur stond. 'Blijf zitten, ik ben zo terug' zei hij en liep via een andere deur het huisje in. Ik durfde niet op te staan en weg te lopen. Het voelde als of ik versteend was geraakt.

Na een paar minuten kwam hij terug. 'Oke, waar zal ik eens gaan beginnen met het verhaal' zei hij terwijl hij naast me kwam zitten.