Full Moon

Hoofdstuk 11

Sinds ik depressief ben durf ik niet zo snel ergens 'nee' tegen te zeggen of op te komen voor mezelf. Ik zit vaak zo in mijn eigen wereld dat ik soms niet eens in de gaten heb dat ik zo over me heen laat lopen. Maar dit ik keer wist ik het wel. Alleen ik durfde Luke niet tegen te spreken, hij keek zo intimiderend en hij was zo sterk. Ook al geloof ik zijn verhaal niet over vampiers ik vind hem wel dood eng. Straks heeft hij wat te maken met die moord en probeert hij het te verbloemen met zijn belachelijke verhaal.

Ik hielp uiteindelijk na een beetje tegenstribbelen met Daniëlle in de auto leggen. Ze stonk, omdat ze aan het ontbinden was. Ik wist niet dat dat zo snel al gebeurde. Normaal is dat toch na een aantal dagen? Of is dat al na een aantal uur? In ieder geval het was echt heel vies. Toen ze in de achterbak lag keek ik nog eens naar de wonden. Ik besefte me nu pas dat Luke daarmee bezig was toen ik me moest omdraaien in het bos. Waarom zou hij dat eigenlijk gedaan hebben? Bewijs weg halen? Sporen uit wissen? Zou ik het vragen?

'Ga in de auto zitten' zei Luke en gooide de achterklep met een klap dicht. Ik schrok ervan. Ik deed gehoorzaam wat hij zei en ging in de auto zitten. Hij ging terug naar binnen en kwam na een paar minuten weer terug. Hij had zijn koffertje gepakt. Is hij serieus bang om een vampier tegen te komen? Wat een sukkel. Als je hem ziet denk je 'omg wat een knappe jongen' maar als je hem leert kennen kan je alleen nog maar denken 'waarom zit er zo'n kneus in zo'n mooi lichaam?'

Luke kwam in de auto zitten en gaf het koffertje aan mij. Hij starte de auto en we reden weg. Ik was bang. Bang voor de plek waar we heen zouden gaan. Het was een hele tijd stil. Ik begon te trillen door de zenuwen. Bij elke hobbel hoorde je een hele harde dreun. Dat was het geluid van het lijk dat tegen de bovenkant van de achterbak aan kwam. Mijn hart begon steeds sneller te bonken naar maten ik het geluid vaker hoorde. Ik veegde mijn handen aan mijn broek af omdat ze een beetje begonnen te zweten. Ik voelde mijn ogen een beetje waterig worden en op een begeven moment moest ik moeite doen om mijn tranen binnen te houden.

'Zou je één van de pistolen eruit kunnen halen' vroeg Luke op een begeven moment. Ik schrok zo erg dat ik het koffertje op de grond liet vallen. 'Doe is effe voorzichtig. Straks gaat één van die granaten af!' Schreewde Luke. 'S-sorry, i-ik deed het n-niet expres' zei ik heel zacht en stotterend. Ik pakte het koffertje weer op en maakte hem open. Ik pakte een pistool en vroeg 'w-wat moet ik er nu mee doen?' 'Doe er kogels in tot hij helemaal vol geladen is' antwoorde hij.

Ik laade het wapen 1 voor 1 met kogels. Was ik nu mijn eigen dood aan het voorbereiden? Dat hij deed als of hij in vampiers gelooft zodat het minder op viel dat hij me ging vermoorden? Ik werd steeds banger en banger door mijn eigen gedachten. Doordat ik zo gespannen was trilden mijn handen heel erg waardoor het heel moeilijk was om de kogels in het pistool te plaatsen. Luke merkte dat ik gespannen was en legde een hand op mijn been. 'Er gaat je niks gebeuren dat beloof ik je, dit is alleen maar tegen onze bescherming' zei hij opeens op een aardige toon. Ik wist niet of ik nu juist banger moest worden of juist ontspannen.

'We hebben een kleine kans om een vampier tegen te komen, maar het is het zekere voor het onzekere' zei Luke terwijl hij met zijn duim mijn been streelde. Ik durfde zijn hand niet van me af te duwen. Hoe langer hij zijn hand op mijn been hield, hoe meer ik ging trillen. Ik kon ook gewoon het pistool op hem richting en hem bevelen de auto om te draaien en me naar huis te brengen, zodat ik deze dag snel weer kon vergeten. In mijn hoofd zag ik al helemaal voor me hoe dat zou gaan, maar ik durfde het niet. Stel ik lette even niet op, dan pakte hij dat pistool af en zou hij me als nog kunnen vermoorden.

Terwijl ik bezig was met fantaseren kwamen we aan bij een open plek met aan de zijkant een rivier. Luke stopte de auto en bleef nog even zitten. 'Ik had je liever willen laten zitten zodat je niet nog meer stress krijgt, maar voor je eigen veiligheid kan je beter mee lopen. We zijn aan de grens van het vampiergebied dus ze kunnen hier overal zitten' zei Luke met een ernstig gezicht. 'Vampiergebied? Wat is dat?' Vroeg ik oprecht geïnteresseerd. 'De wolven en vampieren hebben hele erge ruzie met elkaar, dus hebben we allebei ons eigen gebied' antwoorde Luke. Wat zou hij bedoelen met 'we', bedoelt hij dat hij een vampier is? Omg ik ga nog echt in deze onzin geloven. Waarom staat hij zo sterk achter zijn punt dat ze bestaan?

Luke stapte uit de auto. Hij deed mijn deur open en vroeg om het pistool. Ik gaf het aan hem en hij deed het in zijn broekzak. Terwijl Luke naar de achterbak liep keek ik om mee heen. Waarom deed ik dat eigenlijk? Was ik bang dat er een vampier zou komen?

Luke gooide Daniëlle over zijn schouder en liep naar de rivier. Hij gooide haar lichaam de rivier in en liep weer terug naar de auto. 'Snel ga zitten in de auto, ze komen eraan' riep Luke naar me toe en we begonnen te rennen naar de auto.