DaLıYoRuM

(24)

Yavuz Alphan

Evimin kapısını araladığımda sessiz bir şekilde girdim içeri. Annem, babam ve Ceylan çoktan uyumuş olmalıydı. Anahtarı ayakkabılığın üzerine bıraktım.

Yavaş adımlarla odama ilerleyip içeri girdim. Üzerimdeki tişörtü koluma dikkat ederek çıkardıktan sonra yere attım.

Gittiğimiz görevde ben ve Sefa ufak yaralar almıştık. Kolumdan vurulmuştum ve eve hastaneden çıktıktan sonra gelmiştim.

Tam pantolonumu da çıkaracağımda odamın kapısı açıldı. Kafamı kaldırarak baktığımda annemin bana baktığını gördüm.

Beni yaralı görmesini istemezdim. Zaten kendisi şuan görmemiş olsa gelip de yaralıyım demezdim.

Annem odama girip ardından kapıyı kapattıktan sonra ışığı açarak beni daha net gördü.

Bakışları sargılı koluma kaydığında gözleri büyük bir hızla dolarken yanıma adımladı.

"Annem. Yavrum benim iyi misin?"

Annemin titreyen sesini duyduğumda kalbim sıkıştı.

"İyiyim ben sultanım korkma. Ufak bir yara. Bir şeyim yok."

Sakin tuttuğum sesimin anneme etkisi olmazken yanıma geldi. Ellerini yüzüne uzattığında boyundan dolayı bana yetişememiş ben ona doğru eğilmiştim.

Annem iki yanaklarımı avuçlarının içine aldı. Sakince öpüp koklayarak öptü beni. Kan ve barut kokuyordum ama bunu önemsemedi. Önüme gelen saçlarımı arkaya itekledikten sonra kolumu tuttu.

Elimi elinin üzerin koydum. "Annem gerçekten bir şeyim yok. Hadi git de dinlen."

Annem yavaşça kafasını sallayıp ayrıldı odadan.

Normalde çıkmazdı ama benim pes etmeyeceğimi bildiğinden çıkmıştı. Yarayı açıp da gösterecek değildim ve yapılacak bir şeyim yoktu dikiş atılmıştı koluma.

Altımdaki pantolonumu da çıkarıp boxerla kaldım. Yatağa uzandığımda bakışlarım tavanda gezdi.

Kafamın içinde öyle bir kargaşa vardı ki bütün tilkilerin kuyrukları birbirine dolanmıştı. Ne düşüneceğimi bilmiyordum. Ayrıca yılların hasretini yüreğimde taşıyordum.

Çilen kendi babasını yaralamazdı. Bundan emindim. Sokağa gittiğini söylemişti ama neden?

O sokağa gitmemişti, babasını yaralamamıştı. Peki kim ne plan yapmıştı da tek hedef Çilen'di.

Gözlerimi sertçe açıp kapattım. Çilen açığa alınmıştı. Hastaneden sonra yani iki gündür görmüyordum. Görevden yeni dönmüştük ve nerede olduğunu bile bilmiyordum.

Yaralı olmayan kolumun üzerine dönerek yattım. Sabaha kadar azıcık bir uyku uyumuş sonrasında ise çalan kapıyla uyanmıştım.

Ceylan'ın geliyorum bağırtısından sonra ise yattığım yataktan kalktım.

Üzerime siyah bir tişört ve eşofman geçirdim. Elimle zaten dağılmış olan saçlarımı iyice dağıttım. Kapıyı açıp çıkarken "teşekkür ederim." diyen sesi duydum.

Bakışlarım o kadar hızlı sesin geldiği yöne döndü ki kalp atışlarımın hızlanması ile yarışırdı.

Çilen tam karşımda Ceylan'a gülümserken onun da bakışları bana döndü.

Ceylan "abi arkadaşın geldi." diyerek ayrıldı yanımızdan. Mutfağa gidip anneme kız arkadaşımın geldiğini söyleyeceğine emindim. Çünkü ilk defa bir kadın yanıma geliyordu. Ben karşı cinsle arkadaş olan birisi değildim. İşim gereği konuşsam da bu arkadaşlığa evrilmezdi. Bunu ben istemezdim.