DaLıYoRuM

(25)

Yazarın anlatımıyla

Hastaneden çıkan hemşire evine doğru gidiyordu. Nöbete kaldığı için ancak sabahın bu saatlerinde çıkabilmişti hastaneden.

Evine giden ara sokağa girdiğinde yerde duran bir karartı gördü. Önce ne olduğunu anlamadı ama onun bir insan olduğunu anladığında kalp atışları hızlanırken yerde yatan bedene ilerledi.

Bunun bir kadın olduğunu anladığında yavaşça önüne çöktü. Saçları dağılmış yerde yatan kadının yavaşça yüzünü çevirdi.

Kaşından, burnundan ve dudağından akan kanları gördü. Bir gözünün altı morarmıştı. Açıkta olan kollarının da kızarıklar ve morluklarla dolu olduğunu gördü.

Birisi ya da birileri bu kadını fena halde dövmüştü. Hızla kadının nabzını kontrol etti. Nabzının normal seyirde olduğunu anladığında derin bir nefes verdi.

Kadın ya acıdan ya da kafasına aldığı darbe ile bayılmıştı ve hastaneye gitmeliydi.

Elleri hızla kendi telefonunu buldu. Hastaneyi arayıp bir ambulans çağırdı. Kadının yanında belki uyanır diye beklerken boş sokakta bir ses yükseldi.

Kadının telefonunun çaldığını anladığında eline aldı. Ekranda yazan "Ayça." ismiyle aramayı yanıtladı. Birilerinin haberinin olmadı gerekiyordu.

Telefonu kulağına yasladı.

"Amına koyayım neredesin sen. İlla sikeyim mi seni hızlı gelmen için."

Ayça yine küfürlerini sıralarken kadın boğazını temizledi. "Merhaba ben bu telefonun sahibinin yanındayım şuan. Kendisi fena halde dövülmüş. Ambulansı bekliyoruz şuan. ............. Hastensine gideceğiz."

Ayça sıkı bir küfür etti ve telefonu kapattı. Ayça yola çıkarken ambulans gelmiş Çilen hastaneye kaldırılmıştı.

Odaya alındığında sadece dayak yemekten bayıldığı ve başına darbe almadığı anlaşılmıştı. Sadece uyanmasını beklemek kalmıştı.

Onu bulan Hemşire İdil Feray başından hiç ayrılmamış serumunu o yenilemiş yaralarına o pansuman yapmıştı.

İdil oturduğu refakatçi koltuğunda oturmuş karşısındaki yatan kadına baktı. Kimdi bu kadın da onu böylesine dövmüşlerdi. Uyandığı an her şeyi öğrenecek polise haber edecekti. Hiç bir canlı şiddet görmeyi haketmiyordu.

Kapı bir anda gürültüyle açıldığında İdil oturduğu yerde sıçradı. Ayça içeri girip hızla yatağa baktı.

"Amına koyayım haşat etmişler lan kızı."

Kalbi acıyla kasıldı. Çilen onun için başkaydı. Onu anladığını düşündüğü hayatları benzeyen iki insandı onlar ve dostlardı.

Ayça'nın vücudundan bir sinir dalgası geçti. Kardeş bildiği bu kıza bunları yapanı ödetecekti.

Kızın şaftı kaymıştı resmen.

Ayça kendini bir hışım koltuğa bıraktığında İdil şaşkınlıkla bakıyordu. Odaya küfür ederek girmiş üstüne küfürlerine devam etmişti. İdil hiç Ayça gibi değildi.

Ayça sonradan İdil'i farketti.

"Sen mi buldun?" Ayça'nın kaba tavrına karşı İdil "evet yol ortasında yatıyordu. Siz arayınca açıp size söyledim ve ambulansı aradım." diyerek yatakta yatan kadına döndü.

"Başka birisine haber verdin mi?" İdil kafasını iki yana salladı. Ayça'ya haber edince başkasına haber etmemişti.

Ayça kafasını sallayarak yere dikti gözlerini. Çilen ile iki gün önce abisinin görevini bitirmek için plan yapmışlardı ama Çilen bu hale gelmişti.