İLTİCA |+18|

İ. || BÖLÜM 32 || L.B- FİNAL

İyi okumalar bebekler.

Evet final bölümünü yazmakta bulunuyorum, aslında hiç istemiyorum ama uzattıkça kitabın güzelliğini kaybettiğine inanıyorum.

Ve lütfen kusuruma bakmayın bölüm yayınlayamıyordum bu bir kaç ay. :*

||•

"Gerçekten bunu yaptın mı yani?" Omzumu silkerken, yaptığımdan pişman olmadığımı hissediyordum. Bence biraz daha hıncımı çıkarmalıydım. Düşündükçe daha fazla sinirlendiğimi hissediyordum. Derin nefesler alıp sakinleşmeye çalıştım.

Baray'la gözgöze gelmemek için herşeyi yapıyordum şuan. Parmaklarımı sinirle kaşımaya devam ederken, içimde ki duygulara bir anlam veremiyordum. Ama pişman değildim işte bundan emindim.

Hiç olmadığı kadar sert bakışlarını üzerimde hissederken, bakışlarımı kaçırmayı sürdürüyordum.

"Kızı gerçekten kovduğuna inanamıyorum! Neden bunu yaptın?" Hafiften yüksek çıkan sesiyle sertçe yutkundum. Gözlerimi sıkıca kapatırken, bende bunun için bana kızdığına  inanamıyordum.

Çenemde parmaklarını hissederken, gittikçe hafiften sıkmaya başlıyordu. Tepki veremiyordum. Dişlerimi sıkarken bakışlarımı daha fazla uzatmadan ona çevirdim. Öfkeli bir yüz ifadesi ile bana bakıyordu.

Onu hiç bu kadar kızgın görmemiştim.

"Sana bir soru sordum Lale?" İsmimi bastıra bastıra telafüz etmişti, gözlerinin içine baktım bir süre. Sonra ise yüz hatlarında gezindi bakışlarım, gizli bir hayranlıkla baktığımı hissedebiliyordum.

"Evet kovdum! Keyfimden yaptım tamam mı! Canım istedi şu kızın saçlarını yolayım dedim ve yaptım, için rahatladı mı?"

Dudaklarında takılı kalan bakışlarımla, sertçe çıkıştım. Dudakları bir an kıvrılırken, bedenimde ki gerginlik seviyesi gittikçe atıyordu. Bu hiçte içten bir gülümseme değildi. Evet kesinlikle değildi.

"Rahatlamadı!"

"Ne yani bacağına bu şekilde dokunması hoşuna mı gitti?"

Sertçe çıkışırken, çenemi parmaklarının arasından kurtardım. Parmaklarımı bacağına değdirirken, sert bakışlarımla onu süzmeye devam ettim. Bakışlarımla o kızın ona nasıl dokunduğunu gösterdim.

Bakışları bacağına dokunan elime kayarken, hine sert bakışları bakışlarımla bulmuştu.

Her zaman ki sakinliğini korumaya çalışır gibi bir hâli vardı. Ama beceremiyordu çünkü gözlerinde öfkeden başka bir şey göremiyordum.

"Hemde benim gözümün önünde sana dokundu? Çok mu hoşuna gitti diye soruyorum?"

Sinirden şuan ne dediğimin farkında olmayabilirdim. Ama sinirliydim işte, hiç bir şey yapmamıştı. Kendisini geri çekmiş olabilirdi ama bu benim için yetmezdi.

Zümrüt rengine kaçan gözleriyle buluşurken gözlerim, gözlerinde ki kıvılcımları görebiliyordum.

"Hayır! Gitmedi!"

Derken oturduğum koltuğa doğru biraz daha eğildi. Yüzümü aramıza mesafe koymak istercesine çevirirken, parmaklarımın üzerinde parmaklarını hissetmiştim.

O an parmaklarımı çekmek istemiştim, ama buna izin vermeyen tarafım daha ağır basmıştı. Heyecandan kasılan bedenimle gittikçe kontrolümü kaybettiğimin farkındaydım. Bu neden her seferinde oluyordu ki!