Nie próbuj mnie ratować (Supernatural) [ZAKOŃCZONE]

Rozdział 45

Dean przyglądał się nieufnie Ketchowi. Całkowicie olał fakt, że Arthur zaprosił nas do swojej bezpiecznej kryjówki. Mógł chcieć spotkać się gdziekolwiek, a jednak postanowił zdradzić Winchesterowi swoje miejsce pobytu. Nie uznałam tego za dobry pomysł, ale postanowiłam nie mówić o tym głośno.

– Gdzie jest list? – zapytał Dean.

– Nie mam go.

Mrugnęłam zaskoczona.

– Że co? – syknął Dean. – Przecież zabrałeś go z domu Caroline. Tylko nie mów, że go zgubiłeś!

Arthur popatrzył mi prosto w oczy. Wytrzymałam jego spojrzenie, bo czekałam z niecierpliwością na odpowiedź. Jeśli list przepadł...

– Spaliłem go.

Otworzyłam usta, ale szybko ugryzłam się w język. Zerknęłam kątem oka na Deana, który właśnie odwracał się do nas plecami, żeby wziąć głęboki oddech. Wystarczyło kilka sekund i zobaczyłam w oczach Arthura coś, co zmusiło mnie do zamknięcia ust. Mrugnął znacząco, co tylko potwierdziło moje przypuszczenia. W odpowiedzi nieznacznie pokiwałam głową.

– Jak mogłeś go spalić! Wiedziałeś, że był ważny! Zobaczyłeś go i miałeś minę... właśnie tę minę! – krzyknął Dean, wskazując oskarżycielsko palcem na twarz Arthura. – Nie uwierzę, że uznałeś go za nic niewarty kawałek papieru i tak po prostu spaliłeś!

– Ten list nie powinien wpaść w niepowołane ręce!

– Arthur – odezwałam się, skupiając na sobie jego uwagę. – Przecież jeszcze wtedy była we mnie Ignis... Dlaczego nie przekazałeś tego listu? Znałeś prawdę.

Pokręcił głową.

– Zrobiłem to, co uznałem za słuszne.

Znałam ten tekst. Karmiłam nim go za każdym razem, gdy podejmowałam nierozsądną decyzję. Nie byłam pewna, czy w ten sposób chciał mi o czymś przypomnieć, czy może próbował się odegrać. Nie chciałam się nad tym długo zastanawiać, bo Dean wyglądał tak, jakby za chwilę miał wyjść z siebie. Wściekły, łypał spode łba na Arthura, a jego klatka piersiowa unosiła się tak szybko, że musiałam zareagować, aby zapanował spokój.

– Trudno – mruknęłam.

– Trudno? – Dean zamrugał. – Przecież byłaś wściekła, gdy powiedziałem ci, że Ketch zabrał list! Miałaś mord w oczach, a teraz mówisz... trudno? – Pokręcił gwałtownie głową z niedowierzaniem. – Naprawdę, Cassie?

– Chloe nie chciała, żeby list wpadł w niepowołane ręce i nie wpadł. – Rozłożyłam szeroko ramiona i przewróciłam oczami. – Najwidoczniej to nie było aż tak ważne. Gdyby było inaczej, powiedziałaby mi o tym, bo nie wiem, czy pamiętasz, ale rozmawiałyśmy.

– A czy to coś zmienia? – drążył. – Arthur ukrył przed tobą coś istotnego i zamierzasz mu wybaczyć?

Prychnęłam.

– Ukrył i co z tego?

Na krótką chwilę spojrzałam na Ketcha, który nie odrywał ode mnie wzroku. Wyglądał jak zbity pies. Może postanowił zagrać taką rolę, a może naprawdę było mu przykro. Miałam to w nosie.

– Uwierz mi, Dean, Arthur nie jest taki, jak się wydaje. Cokolwiek zrobił, zrobił to dla Chloe. Chciał ją chronić. Nie mogę go za to winić. Żadne z nas może.

Dean przeczesał dłonią włosy i wbił we mnie zimny wzrok. Uniosłam wysoko podbródek, pokazując mu, że nie boję się jego gniewu. Usłyszałam od niego już tak wiele bolesnych słów, że spodziewałam się gorszych.