Scars - Your Choice (Harry Styles Fanfiction)

Hoofdstuk 1 ~ Emma Smith

Ik stap uit de douche en sla een handdoek om me heen. Ik kijk in de spiegel. Tegenover mij staat een onzeker meisje. Een meisje van 18 jaar. Een meisje met steile, natte, blonde haren en blauwe ogen. Een meisje met, voor haar leeftijd, normale grootte borsten en een smalle taille. Een meisje met mooie heupen en licht- zongebruinde benen. Trots kijk ik in haar ogen. Het is mijn eigen spiegelbeeld. Ik ben best blij met mijzelf. Het probleem is alleen dat ik niet de enige ben; André, mijn stiefvader, vindt mij nou ook niet bepaald lelijk, zacht uitgedrukt. Ik pak mijn borstel en kam mijn lange haren. Ik trek mijn ondergoed aan en doe mijn badjas daarover aan.

Ik loop naar mijn kamer en trek hier mijn badjas weer uit en trek een skinny-jeans aan. Ik sta in mijn broek en bh als de deur open gaat. Het is André. Ik sla beschermend mijn armen om me heen. Het blijkt hem niet te interesseren dat ik hier half naakt sta en gaat achter me staan. Hij heeft blijkbaar gemerkt dat ik gespannen was, want hij begint mijn schouders te masseren.

"Je moet een beetje ontspannen. Je maakt je altijd veel te druk om alles", zegt hij.

Ik kijk naar de grond. Vind je het gek dat ik gespannen ben? Hij raakt me aan als ik half in mijn nakie sta! Ik maak me los uit zijn greep en vraag waar hij voor kwam.

"Ik wilde even weten of je al klaar was met douchen. Ja dus" zegt hij.

Ik knik en trek een shirt uit de kast. André loopt naar de badkamer, waarschijnlijk om zelf te douchen.

Ik loop naar beneden en daar zit mijn moeder op de bank met haar laptop op haar schoot. Ze is altijd zo druk bezig. Vaak wordt ze boos als ik haar stoor. De band met mijn vader was voor mij veel sterker dan de band die ik nu met mijn moeder heb. Maar mijn vader is dood. Dus daar heb ik nu ook niks meer aan. Ik mis mijn vader echt heel erg. Hij was zo anders als André. Hij was zo lief, en zorgzaam en we deden altijd leuke dingen met z'n drietjes. Maar nu is dat wel anders. Van mijn moeder krijg ik amper aandacht, want die is veel te druk met haar en Andrés' zoontje, mijn halfbroertje dus. Hij, Max, is nu bijna een half jaar oud en heeft dus ook veel aandacht nodig. Maar ik voel me nu vaak alleen. En als André dat ziet is hij altijd zo lief. Overdreven lief. Mama en hij zijn zo gelukkig samen, en dat wil ik niet verpesten. Zonder hem was mama nooit over papa's dood heen gekomen. Maar ik voel me gewoon niet veilig bij André.

~

Zal ik het aan mama vertellen? Misschien gelooft ze mij wel niet of wordt ze boos op mij! Misschien verpest ik haar geluk dan en wil ze me nooit meer zien...

Of zal ik het zo laten? Maar misschien wordt het dan wel veel erger allemaal...

Wat kies jij?