Scars - Your Choice (Harry Styles Fanfiction)

Hoofdstuk 2 ~ Emma Smith

Ik loop naar mama toe.

"Mam? Heb je even?" vraag ik voorzichtig om haar niet boos te maken omdat ik haar stoor.

Geen reactie. Misschien hoorde ze het niet.

"Mam?!"

Nog steeds in opperste concentratie staart ze naar de laptop en vliegen haar vingers over het toetsenbord.

"MAM!!" roep ik nu.

"Wat?! Je ziet toch dat ik bezig ben?!" roept ze boos.

Hier was ik dus al bang voor. Fijn, nu wordt ook nog eens Max wakken en begint hij te huilen. De buren zullen wel denken... Wauw, goed idee zeg.. Nee.

Ondertussen is André ook alweer naar beneden gelopen.

"Wat is dit allemaal voor herrie?" zegt hij, en hij haalt Max uit zijn bedje.

Mama en ik wisselen wat boze blikken uit.

"Emma wilde wat vragen, maar ze kon blijkbaar niet even wachten tot ik klaar was met mijn werk om mij te storen, nietwaar Emma?" zegt ze.

Ik kon niet wachten? Nou wordt ie mooi! Het zal allemaal aan mij liggen! Ik ben niet degene die zo tekeer ging hoor. Ik ben juist het slachtoffer hier. Dat zij geen tijd voor mij maakt, voor wat écht belangrijk is, is niet mijn schuld. Boos ren ik naar mijn kamer. Ik wou dat papa er nog was.

Er klopt iemand op de deur.

"NEE!" roep ik boos.

De deur gaat toch open en zonder te kijken wie er staat gooi ik er een kussen naar toe. Ik zie nu pas dat het Sam is, waar ik een kussen naar gooide. We schieten allebei in de lach. Sam is mijn beste vriendin en we hebben altijd zo veel lol met elkaar. Ook al zijn we totaal verschillend. Sam is een echte flirt. Ik ben best verlegen als het om jongens gaat. Sam is populair. Ik heb slechts een paar vriendinnen op school. Sam kan zich helemaal vinden in voetbal, en zo vind ik het heerlijk om te tekenen.

"Waarom ben je hier?" vraag ik.

"Ook gedag", zegt ze quasi beledigd, "eerst krijg ik een kussen naar mijn hoofd geslingerd en vervolgens is het eerste dat ik hoor: Waarom ben je hier" zegt ze lachend.

"Sorry. Zo bedoelde ik het niet. En dat kussen was bedoeld voor mijn moeder of André" zeg ik.

"Het is oké. Heb je weer ruzie met ze?" zegt Sam.

Ze heeft altijd heel snel door wat er aan de hand is.

"Ja. Ik wilde mijn moeder vertellen over André, dat ik het niet fijn vind hoe hij met mij om gaat, maar toen werd ze weer eens boos omdat ik haar stoorde. Ik kan daar zo niet tegen!" zeg ik, half boos.

"Hee, rustig. Het komt wel goed" zegt ze, met haar hand over mijn rug wrijvend.

"Waarom kom je niet een nachtje bij mij slapen?" vraagt ze.

Ze weet gewoon precies wanneer ik wat nodig heb.

"Maar dat mag natuurlijk nooit, zeker niet na deze woede uitbarsting van mijn moeder" zeg ik twijfelend.

"Je hoeft het ook niet te vragen. Je kan haar ook gewoon zeggen dat je bij mij slaapt. Dat weet ze wel waar je bent en hoeft ze zich dus ook geen zorgen te maken", zegt Sam.

"Ik weet het niet..." zegt ik, nog steeds twijfelend.

~

Zal ik met Sam mee gaan? Waarschijnlijk wordt mama dan alleen maar bozer. Maar dan kan ik nu tenminste wel even alleen zijn. Met Sam.

Of zal ik het vragen? Maar dan krijg ik toch een 'nee' terug. En ik heb geen zin om nu thuis te blijven.

Wat kies jij?