Scars - Your Choice (Harry Styles Fanfiction)

Hoofdstuk 22 ~ Emma Smith

Ik voel dat ik rood word. Ik hoor Harry zachtjes lachen. Ik kijk weer op en schiet nu ook in de lach. Anne en Gemma kijken ons onbegrijpend aan. Ik begrijp het zelf ook niet. Waarom lachen we? Als we uitgelachen zijn volgt een ongemakkelijk stilte.

"Dus..." zegt Harry om de stilte op te vullen.

"Dus?" antwoord ik.

Dit is zoooo awkward. Gelukkig begint Anne met een gesprek.

"Heb je je hier een beetje vermaakt?" vraagt ze aan Harry.

Het gesprek komt op gang maar ik volg het niet helemaal meer. Ik bekijk Harry. Mijn ogen gaan over zijn hele lichaam. Zijn mooie gezicht waar ik naar uit kijk om het weer te zien als we het ziekenhuis verlaten. Zijn brede schouders die ik nog altijd sexy vind. Zijn buik die ongetwijfeld ook gespierd is. Maar op die zelfde buik zit ook nog steeds een messteek. Ik kan het niet zien door de dekens, maar ik weet zeker dat het nog niet genezen is. Ik kijk weer naar zijn gezicht. Zijn haar is zo leuk. Die vrolijke krulletjes die waarschijnlijk op en neer gaan als hij loopt.

"Leuk uitzicht?" vraagt Harry ineens nadat hun gesprek een korte tijd stil lag.

Blijkbaar had hij door dat ik naar hem keek. Als ik nu niet zo rood als een tomaat ben, weet ik het ook niet meer.

Ik hoor nu iedereen lachen. Ik schaam me dood. Gemma heeft door dat ik me hier nogal ongemakkelijk bij voel, en ze zegt dat we maar weer eens moesten gaan.

"Wil jij liever nog blijven?" vraagt ze.

Ik knik ja. Anne en Gemma zeggen gedag en Harry en ik blijven alleen in de kamer. De deur valt in het slot en een akelige stilte is het gevolg.

Ik kijk Harry aan en Harry kijkt mij aan. Normaal gesproken zou ik mezelf wel redden door een gesprek aan elkaar te lullen, maar nu krijg ik geen enkel woord mijn mond uit. Ik probeer gespreksonderwerpen in mijn hoofd te bedenken. School? Nee, veel te saai. Hobby's? Te afgezaagd. Max? Val ik hem weer lastig met mijn problemen. Of op hem afspringen en hem overvallen met kusjes. Dan is hij gelijk stil. Dat durf ik nooit. Nee, dat is ook geen optie.

Ik wil nu niets verpesten. Ik weet niet waarom, maar ik denk dat dit de sterkste band is die ik ooit met een jongen heb gehad. Ik ging nooit zo veel met jongens om, maar ik voel dat er nu iets bijzonders is. Het is iets anders dan alleen verliefdheid. Ik ben heus wel vaker verliefd geweest op een jongen, maar dit, dit is zo anders. Harry is anders. Zoals hij is, zo zou elke jongen moeten zijn. Voor mij is hij gewoon perfect. "Perfectie bestaat niet" kun je dan zeggen. Maar hij bewijst het tegendeel.

Ik draai mijn hoofd en kijk naar buiten. We zitten op de een-na-bovenste verdieping. Je hebt hier best een mooi uitzicht op de stad, maar dat kun je waarschijnlijk niet zien vanuit het ziekenhuisbed. Het is zo akelig stil. Alleen het getik van de klok is te horen en heel zachtjes het geluid van de snelweg naast het ziekenhuis.

"Zal ik wat muziek op zetten?" vraag ik voor dat ik er over na heb gedacht.

"Goed idee," zegt Harry, "van wat voor muziek hou je?"

"Van alles wat eigenlijk, ik heb niet echt een bepaalde smaak," zeg ik, "en jij?"

"Ik heb wel wat idolen," antwoordt hij, "vroeger luisterden mijn vader en ik altijd naar de zelfde muziek, en daar hou ik eigenlijk al mijn hele leven van. Ik zou best wel eens zo beroemd willen worden als zij"

"Kan je zingen dan?" vraag ik.

"Nou..." begint Harry.

"Laat horen!" zeg ik enthousiast.

"Vooruit, omdat jij het bent" zegt Harry lachend, "welk nummer?"

"Maakt niet uit, kies maar wat uit dat je kent" zeg ik, en ik wacht af totdat Harry begint.

Hij denkt even na en begint daarna onzeker een stukje te zingen.

"Now you are standing there right in front of me. I hold on it's getting harder to breath" zingt hij.

Het is prachtig, en ik geniet volop van zijn privé-optreden.

"Don't let me, don't let me, don't let me go. Cuz I'm tired feeling alone" klinkt het begin van het refrein.

Ik ken dit lied helemaal niet. Meestal ken ik de populaire liedjes wel, maar deze heb ik nog nooit gehoord. Het is echt een mooi lied. Harry heeft een geweldige, hese, stem. Dat hij nog nooit ontdekt is.

"Wauw! Dat was echt super goed" zeg ik als hij klaar is.

"Dank je" zegt hij, en hij kleurt een beetje rood.

Ik lach er zachtjes om.

"Welke liedje was het eigenlijk, want ik heb hem nog nooit gehoord?" vraag ik.

Harry lacht even.

"Dat zou heel goed kunnen, ik heb het zelf geschreven" zegt hij.

"Wauw, echt?! Echt prachtig!" zeg ik.

Harry kijkt verlegen naar zijn handen en frummelt er een beetje mee.

"Heb je er nog meer zelf geschreven" vraag ik nieuwsgierig.

"Ja, heel veel. Ik ben nu met een nieuwe bezig. Wil je me helpen?" vraagt Harry.

~

Zal ik hem helpen? Ik ben echt niet muzikaal en je moet mij al helemaal niet laten zingen en ik wil niet voor schut staan voor hem, maar ik vind het wel gezellig om met hem ergens mee bezig te zijn.

Wat kies jij?