Scars - Your Choice (Harry Styles Fanfiction)

Hoofdstuk 36 ~ Emma Smith

Ik knik.

“Ga je het doen?” vraagt Harry ongelovig.

“Heb ik een andere keus?” vraag ik.

Hij haalt zijn schouders weer op. Ik vind het vervelend als hij dat doet. Ik weet dat hij er mee bedoelt dat hij het niet weet, maar het komt over alsof het hem gewoon niks uitmaakt.

“Nou Max, je hoort het. Ik ben je..” ik kijk naar Harry, “mama” voeg ik er twijfelend aan toe.

Harry schenkt me een glimlach.

“Dit kan ik niet. Ik kan toch niet zijn hele leven tegen hem blijven liegen. Ik zal het toch een keer moeten vertellen. Bovendien zou hij zich afvragen wie zijn vader is” zeg ik.

Harry kijkt me doordringend aan.

“Bedoel je.. jij?” begin ik, “zou je dat willen?”

Harry knikt meteen heel snel waardoor zijn krulletjes op en neer gaan. Hij haalt een hand door zijn haar om het weer goed te doen. Ik glimlach. Mijn glimlach verandert in een grijns als ik op een idee kom. Harry heeft het door want zijn lach verandert in een zorgelijke blik. Uit het niets gaat mijn hand door zijn krulletjes totdat ze recht overeind staan. Trots op mijn daad kijk ik naar Gemma. Gemma kijkt eerder verbaasd.

“Dat had je beter niet kunnen doen” zegt ze.

Ik kijk haar vragend aan, maar mijn vraag word al beantwoord als ik Harry’s handen in mijn zij voel. Kieteldood. Normaal zou ik het wel grappig vinden, maar nu denk ik alleen aan Max die op mijn schoot zit. Als hij maar geen elleboog in zijn gezicht krijgt. Terwijl Harry nog steeds afwachtend op mijn reactie mij kietelt sta ik op. Ik zet Max bij Gemma op schoot en als ik met mijn rug naar Harry sta en met mijn gezicht naar haar, geef ik heer een knipoog om aan te geven wat ik van plan ben. Ze begrijpt het meteen en pakt Max aan. Ik draai me om naar Harry die me heel verbaasd aan kijkt. Ik grijns terwijl ik zeg:

“Now it’s on like Donkey Kong”

Harry’s gezichtsuitdrukking verandert weer maar ik heb niet genoeg tijd om er over na te denken omdat ik al naast hem neer plof en zijn haar weer door elkaar gooi. Ondertussen voel ik Harry’s  sterke armen om me heen die me in mijn zij kietelen. Ik kan het niet laten om heel hard  te lachen en ik hoor dat Gemma het ook wel vermakelijk vindt. We gaan allebei door tot ik blij ben met het eindresultaat en afstand van Harry neem.

“Prachtig” zegt Gemma lachend.

Max lacht weer mee. Harry springt op en rent de kamer uit. Niet veel later hoor ik een Harry-kreetje, wat betekent dat hij zijn spiegelbeeld heeft gezien. Hij komt weer in de kamer.

“Jij” zegt hij nep-boos terwijl hij naar mij wijst.

Ik sta op zodat ik bijna tegen hem aan sta.

“Ja?” vraag ik zo onschuldig mogelijk, en geef Harry daarna een kusje op zijn lippen.

Ik wacht op Harry’s antwoord maar het enige wat hij beantwoordt is mijn zoen. Zo staan we een tijdje. Ik hoor Gemma kuchen en ik kijk naast me. Ik zie dat Gemma met haar hand voor Max zijn ogen zit en ik lach er om.

“Alsof hij weet wat we doen” zeg ik lachend tegen Gemma.

Ze haalt haar schouders op. Zij ook al. Het zal wel een Styles-iets zijn. Ik ga weer op de bank zitten en Harry komt naast me zitten. Hij legt zijn hand op mijn been en ik leg mijn hand op zijn hand.

“Heb je nog pijn?” vraag ik aan Harry.

“Ja, alleen als ik te veel beweeg. Dus als ik moet opstaan om naar de spiegel te lopen omdat een zekere Emma het nodig vond om mijn haar door elkaar te gooien” zegt hij boos en ik lach.

“Sorry” zeg ik oprecht.

“Het geeft niet. Ik kan toch niet boos op jou worden?” zegt Harry lachend.

“Oh dat zal ik onthouden” zeg ik plagend.

“En hoe gaat het nu met jou?” vraagt Gemma.

“Ik gister wat dingetjes geregeld voor de begrafenis, maar het is best veel werk” zeg ik.

“Snap ik,” zegt ze, “ik zou je best willen helpen, maar ik zou niet weten hoe”

“Ik ook niet” zeg ik lachend.

“Misschien wil je morgen op Max passen?” vraag ik, “Ik heb mijn beste vriendin beloofd dat ik morgen weer naar school zou komen”

“Tuurlijk!” roept Gemma en ze kijkt meteen lachend naar Max die nog steeds op haar schoot zit.

Ik wrijf met mijn duim over de rug van Harry’s hand.

“Blijf je eten?” vraagt Harry.

Ik kijk op de klok. Het is al half één. Time flies while you’re having fun.

“Als het mag” zeg ik en ik kijk naar Gemma die snel ‘ja’ knikt.

“Heeft Max speciaal eten nodig?” vraagt Harry.

“Nee, als het maar een beetje gezond is en niet heel hard. Gewoon een boterham” zeg ik.

Gemma staat op, en ik sta ook op.

“Zal ik even helpen?” vraag ik.

“Nee” hoor ik, maar niet van Gemma.

Harry heeft mijn hand beet. Hij kijkt me met puppy-ogen aan.

“Blijf” zegt hij en hij trekt een pruillipje.

“Oh nee, niet dit weer” zeg ik en ik trek snel mijn hand los.

Ik neem Max over van Gemma en zet hem bij Harry.

“Ga maar bij, uhh.. ‘papa’ zitten” zeg ik.

Het voelt raar om dit te zeggen. Harry is zijn vader niet. En ik ben zijn moeder niet.

~

Harry’s P.O.V.

We zitten met z’n vieren aan tafel. Emma, Gemma, Max en ik. Naast me zit Gemma tegenover me zit Emma met Max op haar schoot aangezien we geen kinderstoel meer hebben. Met mijn voeten zoek ik onder de tafel contact me Emma. Als ik haar benen heb gevonden trekt ze ze weg. Ze kijkt naar Max. Heb ik iets verkeerds gedaan? Ik pak nog een boterham en smeer er boter op. Ik pak de hagelslag. Ik kijk naar Emma om oogcontact te zoeken. Ze ontwijkt mijn blik. Als ze eindelijk kijkt schiet ze in de lach. Ik lach terug.

“Harry!” roept Gemma.

Ik kijk haar geschrokken aan. Ik kijk naar mijn bord en zie dat er een hele berg hagelslag op mijn boterham ligt. Oeps. Ik hoor de drie lachen en ik schaam me een beetje. Blijkbaar maakt liefde echt blind.