Scars - Your Choice (Harry Styles Fanfiction)

Hoofdstuk 30 ~ Zayn Malik (XL Special ^^)

Extra groot hoofdstukje om te vieren dat ik 100 volgers heb :) Ik draag het op aan mijn honderdste volger. Allemaal: super bedankt! Zonder jullie had ik nooit verder gaan schrijven, omdat ik dacht dat toch geen hond het zou lezen ^^ Jullie maken mijn dag :) Dank jullie wel!

~

Oké, denk na. Als je een sukkel die bang is voor zijn hele familie om een domme fout die je hebt gemaakt bent, wat doe je dan? Juist. Vluchten. Ik begin mijn weg terug naar het treinstation. Als ik aankom zie ik niemand die ook maar enigszins op een of andere Mo lijkt. Die is natuurlijk al lang weg. Ik loop vloekend over het perron. Ik loop door iedereen heen en het maakt me niks uit als ze daardoor half vallen. Wat heb ik mezelf in de problemen gebracht. Ik ben gewoon zo boos op die gast.

"Doe's normaal man!" hoor ik een bekende stem roepen als ik iemand aanstoot.

Ik kijk recht in de geschrokken ogen van Mo als hij ziet dat ik het ben.

"Jij" zeg ik woest.

Ik kom niet veel verder dan dat. Ik kan wel vuur spuwen maar weet dat ik me hier moet inhouden. Ik sta midden tussen allemaal mensen.

"Waar ga je naar toe?" vraag ik dan maar zo rustig mogelijk.

"Gaat je niks aan" probeert Mo zelfverzekerd over te komen, maar ik zie aan alles dat hij bang is.

"Oh nee? Wie had hier als enige van de familie vertrouwen in jou? Wie heeft er voor gezorgd dat jij niet uit de weg werd geruimd? En wie gaat er nu boeten omdat er een of andere lul genaamd Mohammed alles heeft verkloot, en de familie in contact met de politie heeft gebracht? Nou? Wie?" fluister ik woest.

Niemand hier hoeft te weten wat ik hier vertel, dus ik moet het wel fluisteren. Maar geloof me, mijn stem is alles behalve zacht. Schuldig en bang kijkt Mo weg.

"Ik wil weg. Weg van onze gestoorde familie. Ik ben niet zo als de rest. Ik wil helemaal niet met jullie meewerken" zegt hij.

"Loop even mee. We moeten even praten. Onder vier ogen" zeg ik als ik merk dat we wat blikken vangen.

We lopen naar een rustig stuk om de hoek van het station. Hier zijn geen camera's en geen mensen. Beter.

"Leer jij dan ook gewoon niet van je fouten?" begin ik weer.

"Hoe bedoel je?" vraagt Mo verbaasd.

"Je hebt jezelf vindbaar gemaakt door naar een hotel met camera's te gaan. En vervolgens ga je naar een treinstation?" zeg ik onbegrijpend en dan begint het bij hem te dagen.

"Het spijt me. Maar ik hoor niet in deze familie. Ik ben niet zoals de rest. Ik heb het geprobeerd en.." verteld Mo.

"En verpest?" onderbreek ik hem.

"Zayn, ik weet dat je heel boos bent en dat ik je in gevaar heb gebracht. Maar alsjeblieft luister naar me. Anders komen we ook nergens" zegt Mo.

Ik luister.

"Ik weet nu dat ik dit niet wil. Ik weet dat ik volgens jullie geen keus heb, maar ik dacht dat als ik ergens anders heen ging, dat ik dan van onze hele familie af zou zijn. Snap je?" legt hij uit.

Of ik het snap? Ja natuurlijk snap ik het. Ik zou hetzelfde gedaan moeten hebben. Ik heb dit ook nooit gewild, maar ik kan er nu niet meer onder uit.

"Waar ga je naar toe dan?" vraag ik.

"Bradford" zegt Mo.

"Oké, laten we even met elkaar mee denken", begin ik, "als jij hier blijft ben jij je leven niet zeker en ik ook niet, en als ik dit niet op los, wij ook allebei niet"

Mo knikt tussendoor.

"Als jij hier vertrekt, beloof ik aan niemand te vertellen waar je woont, en los ik dat akkefietje met Emma op," stel ik voor, "uiteraard ben je me dan nog wel een hoop verschuldigd.. Hoe veel is je leven je waard?"

"Veel" antwoordt Mo kort.

"Honderd euro per week, maak je naar me over. Deal?" zeg ik.

Hij schikt een beetje van het bedrag dat ik noem maar hij beseft zich ook dat er niet echt meer te onderhandelen valt.

"Oké," zegt Mo, " mag ik dan nu gaan? Anders mis ik de trein"

Ik knik en gooi er meteen nog een dreigement achteraan:

"Als je je niet aan de afspraak houdt weet ik je te vinden"

Eigenlijk zou ik achter hem aan moeten gaan om te controleren of hij echt gaat waar hij zegt dat hij gaat. Maar hij is toch te bang en dom om daar over te liegen.

Zo dat is ook weer geregeld. Ik vraag me alleen af hoe ik dat met Emma ga regelen. Als ze er niet is om de dader aan te wijzen uit de verdachten, kan de politie niks maken. Dus eigenlijk is het niet heel moeilijk. Het probleem is alleen dat ze nu extra voorzichtig met vreemden zal zijn. Mijn telefoon trilt:

Waar blijf je? X Melis

Ik kijk hoe laat het is en zie dat het al avond is. Fuck.

Ik kom er nu aan. X Zayn

Ik hou een taxi aan en zeg waar ik heen moet. Gelukkig heb ik wel nog geld in mijn broekzak zitten. We rijden de straat uit en een half uurtje later sta ik op de stoep bij Melissa. Ik bel aan. De deur gaat open en meteen zie ik het mooie gezichtje van haar.

"Hey lieverd" zeg ik , en ik geef haar een kus op haar wang.

Een zachte 'hee' komt uit haar mond. Ik loop naar binnen en plof neer op de bank. Melissa gaat naast me zitten en legt haar hoofd op mijn schouder.

"Het is fijn dat je er weer bent" zegt ze.

"Het is fijn om hier weer te zijn" zegt ik glimlachend.

Ik geef haar een kus en de kus gat over in een zoen. Onze handen vinden elkaar en houden elkaar vast. Melissa staat op en loopt richting de deur, met mijn handen nog steeds vast. Ik loop daarom achter haar aan en samen gaan we naar boven.

We gaan op bed zitten en zoenen verder. Mijn hand glijdt onder haar shirt terwijl haar hand door mijn haren gaan. Fijn, zit dat ook weer lekker door de war. Ik onderbreek de zoen zodat ik haar shirt kan uittrekken. Zelf trek ik ook mijn shirt uit en ik zie Melissa naar mijn gespierde lichaam kijken. Ik grijns geef haar een duwtje zodat ze op haar rug op het bed valt. Ik doe mijn riem los en niet veel later ligt mijn broek op de grond.

"Wie is Esmée?" vraagt ze ineens.

Adrenaline stroomt door mijn lichaam als ik naar de grond kijk. Mijn telefoon is uit mijn broekzak gegleden en ligt nu op de grond met op het scherm: 'nieuw bericht van Esmée'. Shit. Ik gris mijn telefoon van de grond en hou hem stevig vast.

"Zayn?" vraagt ze.

"Niemand, een vriendin" zeg ik geïrriteerd.

"Laat zien dan" zegt ze, een beetje boos.

"Nee, je hebt het recht niet op mijn telefoon te kijken," zeg ik boos, "waarom deed je dat?"

"Omdat het scherm oplichtte en daardoor ving het mijn blik. Laat nou lezen. Je hebt toch niks te verbergen?" vraagt ze dringend.

"Nee! Laat het los. Er is niks. Vertrouw me nou een keer!" schreeuw ik.

"Hoe kan ik je vertrouwen als andere meisjes je berichtjes sturen?" schreeuwt ze terug.

"Doe niet zo hysterisch" roep ik.

Melissa gooit nog een hoop naar mijn hoofd maar ik luister er niet meer naar. Mijn bloed kookt. Als ze me aanraakt om contact met me te maken geef ik haar een klap. Verontwaardigd en geschrokken kijkt ze me aan. Haar ogen vullen zich met woede, angst en tranen.