Scars - Your Choice (Harry Styles Fanfiction)

Hoofdstuk 23 ~ Emma Smith

Ik lach. Hij lacht. Hij is schattig als hij lacht.

"Laat eerst maar horen wat je al hebt" zeg ik.

Harry slaat met zijn hand op het bed als teken dat ik naast hem moet komen zitten. Hij laat me bladmuziek en tekst zien. Ik snap geen fuck van hoe dat zou klinken.

"Ik kan geen noten lezen" leg ik uit.

Harry knikt begrijpend en pakt zijn Iphone erbij.

"Dan gaan we daar eerst maar wat aan doen" zegt hij.

Harry drukt zijn telefoon aan en ik zie op de achtergrond een foto van hem en zijn familie. Hij typt zijn code in: 0000. Wauw. Ik dacht dat ik voorspelbaar was. Hij opent een app en een digitaal keyboard verschijnt.

"Deze noot is deze toets" begint hij, "en als je er een naar boven gaat, ga je er bij de toetsen een naar rechts"

Hij legt een hoop uit en het klinkt allemaal heel logisch, maar als hij mij vervolgens vraagt of ik kan zeggen welke noot wat is, heb ik geen idee. Harry lacht. De kuiltjes in zijn wangen zijn weer zichtbaar en ze laten me smelten.

"Zal ik het maar gewoon laten horen? Ik denk dat dat een stuk sneller gaat" zegt hij en ik knik.

Zijn vingers verplaatsen zich steeds over het kleine schermpje en er ontstaan tonen. Met zijn stem erbij klinkt het prachtig. Er komt niet echt een mooi geluid uit een telefoon maar toch klinkt het compleet. Opeens stopt Harry met zingen en gaat hij verder met neuriën, wat betekent dat hij vanaf daar de tekst nog moet bedenken. Ik ben best creatief maar of ik dat ook ben met woorden... We gaan het zien.

"Wat vind je tot nu toe?" vraagt Harry.

Ik zeg dat ik het echt heel mooi vind. Ik kijk nog eens naar de tekst. 'I'm in love with you'. De woorden beschrijven precies hoe ik me nu voel. Ik kijk Harry diep in zijn ogen aan. Ze zijn groen en ik kan ook een beetje geel ontdekken. Sommige plekjes iets donkerder dan de anderen, maar samen zorgen ze voor een fantastisch resultaat. Het donkere randje erom heen maakt het helemaal af. Langzaam begint alles om me heen te vervagen en is het enige wat ik nog zie: Harry. Zijn warme hand raakt mijn arm aan en ik voel een rilling. Een boost van adrenaline en een ontploffende bom van vlinders vinden plaats in mijn lichaam. Op dat moment komt Harry zijn gezicht dichter bij de mijne. Nog steeds is ons oogcontact niet verbroken. Onze hoofden zijn nog slechts een paar centimeter van elkaar verwijderd, en dan beweeg Harry nog een klein stukje langzaam naar voren.