Scars - Your Choice (Harry Styles Fanfiction)

Hoofdstuk 26 ~ Emma Smith

Ik sluit mijn ogen en zucht. Als ik het nu vertel mag ik hem niet meer zien de komende tijd. Ik haal diep adem.

"De dokter wil niet dat je je opwindt, dus is het niet handig als ik in de buurt ben, aangezien al mijn problemen en een huilende baby" zeg ik.

Harry kijkt me geschrokken aan.

"Nee", zegt hij en voordat ik wat kan inbrengen gaat hij verder, "Ik heb je juist nodig. En sterker nog, jij hebt mij en mijn familie ook nodig"

Ik schud mijn hoofd.

"Ik blijf wel bij Sam. Die heeft niet haar hele leven lang visite" probeer ik, maar Harry heeft ook wel door dat ik niet weg wil.

"Jij blijft gewoon bij mij. Je slaapt bij ons thuis en wij helpen je met alles. Afgesproken?" zegt hij.

Het is wel een vraag, maar ik heb volgens mij niet echt keus. Hij dringt nogal aan. Lachend zeg ik dat het goed is en ik geef hem een knuffel.

"Haal Max eens uit de kinderwagen", zegt Harry, "ik ben gek op kinderen. Ik wil hem zien"

Ik lach zachtjes en loop naar de wagen. Zachtjes til ik Max op en geef hem over aan Harry. Hij blijft rustig. Ik ga naast Harry zitten en zie hoe lief hij naar mijn halfbroertje kijkt. Stiekem hoop ik dat over een paar jaar Harry er zo bij zit met ons kindje. Het is maar goed dat hij geen gedachten kan lezen.

"Wil je later zelf kinderen?" vraagt hij, en voor een paar seconden ben ik echt bang dat ik het hardop heb gezegd, maar dat is gelukkig niet zo.

"Ja", antwoord ik, "maar ik denk dat ik mijn handen wel vol heb aan de opvoeding van deze kleine hier"

"Ja, dat begrijp ik. Weet wel dat als je ooit hulp nodig hebt, met wat dan ook, je dat altijd aan me mag vragen" zegt Harry.

Hij is zo lief.

"We moeten eerst je moeder en Gemma maar even bellen. Die weten nog niet eens dat je morgen naar huis mag" zeg ik.

Harry knikt en pakt zijn telefoon. Hij scrolt door zijn contactenlijst en belt zijn moeder.

"Mam, ik mag morgen naar huis!" roept hij door de telefoon als een kind dat net een lolly krijgt, zo blij.

Ik hoor hem nog wat antwoorden en hangt dan op. Hij heeft niks gezegd over wat de dokter zei.

"Je hebt je moeder niks gezegd over dat je moet rusten" zeg ik.

"Als ik dat wel doe wilt ze dat ik herstel, en mag ik je niet meer zien" zegt Harry, "en dat is wat ik wil voorkomen"

"Maar dan hoef je er toch niet over te liegen? En daarbij, de dokter zegt het ook niet voor niks" leg ik uit, "wat nou als je door mij niet herstelt. Dat vergeef ik mezelf nooit"

"Snap je het dan niet Emma? Ik ben verliefd op je, ik kan niet zonder je!" zegt Harry terwijl hij zijn stem verheft.

Ik schik er een beetje van dat hij zo hard praat, maar ondertussen ben ik heel blij dat hij het zelfde voor mij voelt.

"Sorry, maar dat is de waarheid" zegt Harry zachtjes.

Ik lach lief en leg mijn hoofd op zijn schouder. Zo zitten we een tijdje. Dan bedenk ik me ineens dat ik hem helemaal nog niet had beantwoord.

"Ik hou ook van jou" zeg ik ineens.

Harry kijkt me met grote ogen. Ik giechel even en kijk naar mijn handen die een houding proberen te vinden. Ik voel zijn vinger onder mijn kin. Harry tilt mijn hoofd zachtjes op en op het moment dat ik hem in zijn ogen wil kijken heeft hij de zijne al gesloten. Zachtjes voel ik zijn lippen op de mijne. Ik sluit ook mijn ogen. Ik ga op in de zoen. Ik voel hoe zijn tong om toestemming vraagt en meteen geef ik die. De zoen blijft rustig en liefdevol. Zo anders als bij Mo. Mo. Waarom moest hij nou alles verpesten. Ik open mijn ogen en stop met zoenen. Harry kijkt me vragend en verbaast aan.

"Wil je dit niet?" vraagt hij bezorgd.

Ik weet niet wat ik moet antwoorden. Mijn gedachtes aan Mo hebben onze zoen verpest. Hoewel Mo toch tot dit geleid heeft, haat ik die gast. Nu ik er over na denk is het wel heel erg dat mijn haatgevoelens voor Mo verder gaan dan mijn liefde voor Harry. Ik weet niet hoe lang dit nog duurt, maar ik heb het idee dat hij littekens heeft gemaakt die niet meer vervagen. Ik voel tranen opborrelen, maar ik verbied ze absoluut om naar buiten te gaan. Dit had een mooi en gelukkig moment moeten zijn. Dan voel ik twee sterke armen om me heen. Twee armen waarvan ik weet dat ze er ook zullen zijn om me op te vangen als ik val. Twee armen die aan het meest goddelijke lichaam van de wereld vast zitten.

"Ik weet dat dit heel moeilijk voor je is, en als het te snel gaat moet je dat zelf aan geven hè?" zegt Harry, "Ik respecteer hoe je bent en hoe je dingen wilt doen. Ik wil alleen dat je jezelf blijft en dat je niet je leven laat verpesten door één iemand. Ik hou van je, en ik wil het beste voor jou. En als dat in dit geval is dat ik je met rust moet laten, vind ik dat heel jammer, maar ik heb alles voor jou over"

Hij heeft gelijk. Mijn tranen weten te ontsnappen. Hij heeft me echt geraakt met wat hij zei. Ik besef me dat ik in de armen lig van de liefste jongen van de wereld.

"Je hebt gelijk. En ik vind het niet te snel gaan. Jij bent de reden dat ik de moed niet allang heb opgegeven, en ik zou niet meer weten hoe ik zonder je zou kunnen" zeg ik en ik kus hem weer.

~

Reacties en votes altijd welkom :P ;)