Scars - Your Choice (Harry Styles Fanfiction)

Hoofdstuk 12 ~ Emma Smith

Voorzichtig steek ik mijn hand uit. Zachtjes raken mijn vingertoppen zijn hand. Zijn hand voelt warm aan. Ik strijk met de bovenkant van mijn vingers over de rug van zijn hand. Ik til zijn hand zachtjes op en leg hem in de mijne. Het voelt fijn. Ik ben best moe. Er is zo veel gebeurd. Eerst dat gedoe met André, toen Mo en nu dit.

Er komt een meisje binnen. Ze is waarschijnlijk ongeveer even oud als ik. Misschien iets ouder. Ze heeft lang blond haar tot over haar schouders. Ze heeft een slank figuur en weinig vorm in haar lichaam. Als ze dichter bij komt, zie ik dat ze blauwe ogen heeft, waar geen emotie in is af te lezen. Ze kijkt naar mij, dan naar Harry en dan ziet ze onze handen. De blik in haar ogen is nu anders. Ze kijkt me aan. Ze kijkt boos. Ik schik er een beetje van.

"Wat heeft dit te betekenen?!" roept ze hard. Van schik laat ik Harry zijn hand los.

"Ken jij hem?!" roept ze nu nog harder.

"Uhm, ik..." stamel ik, nog van slag.

"Hebben jullie wat samen?" vraagt ze, nog steeds met stemverheffing.

"Nee" zeg ik snel terug. Nu wat rustiger zegt ze:

"O, maar waarom hou je dan zijn hand vast?".

"Uhm..." breng ik uit.

Wat moet ik zeggen? Hij ligt hier door mij? Ja, dat zal ze me in dank afnemen. Voel het sarcasme.

"Ik was bij het incident" zeg ik dan maar.

Rustig gaat het meisje zitten in de stoel die aan de andere kant van het bed staat.

"Hoe heet je?" vraagt ze, nog steeds onaardig maar gelukkig nu wel rustig.

"Emma" zeg ik.

"En wie ben jij?" vraag ik ook maar.

"Harry's vriendin, en voortaan zal ik maar met je poten van hem af blijven" zegt ze, meteen in de verdediging schietend.

Ik vind het raar dat ze zo boos doet. Ik heb haar toch niks misdaan. Die arme Harry... Je zou toch maar met zo'n jaloerse barbiepop hebben... Ik ken haar nog niet, maar de eerste indruk belooft niet veel goeds. Die indruk had ik niet bij Mo. Bij hem geloofde ik wel dat hij heel lief was, maar toen was de eerste indruk dus ook geen goed voorbeeld van de werkelijkheid. Weer denk ik aan hem. Ik kan hem maar niet uit mijn hoofd zetten. Laten we maar hopen dat deze eerste indruk ook een verkeerd voorbeeld van de werkelijkheid was. Laten we hopen.

En net nu ik dat sprankje hoop nodig heb, zie ik in mijn ooghoek iets bewegen. Meteen kijk ik naar Harry die nog vredig ligt te slapen. Dan kijk ik naar Harry's vriendin, wiens naam ik nog steeds niet weet.

"Wat?!" vraagt ze arrogant als ze merkt dat ik naar haar kijk.

Ik kijk nog één keer naar Harry. Ja! Ik wist het! Hij heeft zijn ogen een beetje open.

"Harry?" vraag ik met een zachte, lieve stem.

"Harry!" schreeuwt het meisje zowat, en ze bukt gelijk voorover om hem te omhelzen.

"Ho!" zegt Harry met zijn sexy net-uit-bed-stem.

Ik lach er even om, maar Harry lijkt serieus.

"Wat doe je? Wie ben jij?" vraagt hij.

Het meisje kijkt naar mij. Ik kijk naar Harry, maar hij niet naar mij. Hij kijkt het meisje aan. Ik wil beginnen met een zin om uit te leggen dat ik bij het incident was, maar ik word bij mijn eerste woord al onderbroken.

"Niet jij. Zij" zegt Harry, duidend op het meisje.

"Ik ben het, Alexandra. Herken je me niet?" vraagt ze half boos, half geschrokken.

"Nee? Waar ken ik je van?" vraagt Harry verward.

"Ik ben je vriendin!" roept ze.

Ik raak nog eens doof door haar. Hoe heeft hij ooit kunnen leven met haar? Respect daarvoor. Toch voel ik me wel schuldig. Het is nog steeds mijn schuld dat hij hier ligt, en nu ook geheugenverlies heeft, én ik heb zijn relatie verpest. Wat hebben mensen aan mij?

"En jij? Ben jij ook mijn vriendin?" vraagt Harry lacherig.

Ik ontwaak uit mijn gedachten. Gelukkig kan hij nog lachen, en ik lach een beetje mee. Totdat ons oogcontact wordt verstoord door een keiharde 'NEE' van -drie keer raden wie- Alexandra.

"Nee dat is ze niet" zegt ze voor alle duidelijkheid, mochten we de eerste oorverdovende 'nee' niet gehoord hebben.

Dat had best gekund, want door haar loop ik volgens mij wel een gehoorbeschadiging op.

"Ik was erbij toen het incident gebeurde, maar dat herinner je je zeker ook niet?" vraag ik.

Harry schud nee, maar grijpt dan gelijk naar zijn hoofd. Het is overduidelijk dat hij hoofdpijn heeft.

"Ga rustig liggen, en kom even bij" zeg ik terwijl ik op het knopje van de zuster druk.

"Ik bel even je moeder en Gemma" zeg ik, en ik loop naar de gang.

Ik kijk in mijn contactenlijst en klik het nummer van Anne aan. Ik hoor Anne aan de andere kant van de lijn, en zodra ik heb gezegd wat ik moest zeggen, zegt Anne dat zij en Gemma er meteen aankomen. Ze zijn gelukkig toch dichtbij, heeft Anne verteld. Als ik heb opgehangen en ik draai me om, zie ik dat Alexandra ook op de gang is komen staan.

"Laat je hem nou alleen?" vraag ik verbaast.

Ze haalt haar schouders op.

"Wat is dat met jou?" vraag ik geïrriteerd.

"Wat?" zegt ze, alweer arrogant.

"Al vanaf het eerste moment doe je hatelijk tegen me, schreeuw je, doe je zo jaloers terwijl ik niks van Harry wil, en nu laat je hem alleen. Dát." zeg ik met een boze ondertoon.

"Dat komt omdat ik haat, omdat ik schreeuw wanneer ik wil schreeuwen, en jij voelt je zeker te goed voor Harry? Weetje, dat hij hier ligt is allemaal jouw schuld. Dat hij niet meer weet wie ik ben ook. En dat ik straks mijn geld niet krijg. Allemaal is het jouw schuld, en je gaat er voor boeten ook" zegt ze waarna ze wegloopt.

Huh? Geld? Waar gaat dit allemaal over? Ik wil het nog vragen maar ze is al weg. Aan het eind van de gang zie ik Anne en Gemma aan komen lopen.

Pffft... Ik snap er niks meer van en voel dat mijn hoofd zwaarder wordt. Anne en Gemma komen steeds dichter bij. Ik hoor Gemma vragen of het wel gaat. Dat is het laatste wat ik nog mee krijg voor dat ik door mijn benen zak en alles vervaagt.