Scars - Your Choice (Harry Styles Fanfiction)

Hoofdstuk 13 ~ Harry Styles

Het meisje dat zegt dat ze bij het incident was loopt naar de gang om mama en Gemma te bellen. Alexandra en ik kijken haar na. Alexandra werpt me een boze blik toe, en loopt dan ook de kamer uit. Fijn. Lig ik hier alleen. Aan de ene kant voel ik me best wel schuldig tegenover Alexandra. Maar aan de andere kant, ze gebruikt me alleen maar voor geld. Toen ik haar leerde kennen was ze heel aardig, maar dat veranderde al snel. Ze werd boos als ik een keer niet wilde betalen, en dan begint ze altijd te schreeuwen. Ja, natuurliijk herinner ik me haar wel. Ik wilde het al een lange tijd uit maken, maar ik was echt bang dat ze boos zou worden. Dat is ze nu ook. Maar gelukkig gelooft ze dat ik er niks aan kan doen. Het incident zelf kan ik me echt niet meer herinneren. Ik vraag me af wat er gebeurd is.

Ik hoor wat stemmen op de gang.

"Emma!" hoor ik de stem van mama roepen.

Gelukkig ze is hier.

"Snel haal hulp, Gemma" hoor ik mama ongerust zeggen, wat bevestigt dat Gemma hier ook is.

Maar er is dus wel duidelijk iets aan de hand. Wie is Emma? Hoe kennen mama en Gemma haar? En wat is er gebeurd? Ik wil gaan kijken, maar dat kan niet. Ik zit aan allemaal draadjes en buisjes vast. Allemaal vragen spoken er door mijn hoofd. Ik sluit mijn ogen voor heel even. Ik ben zo moe. Ik kan er niet tegen dat een stuk van mijn leven een zwart gat is. Ik probeer me meer te herinneren, maar het lukt niet. Ik krijg er alleen maar meer hoofdpijn van. Uiteindelijk val ik in slaap.

Als ik wakker word zitten mama, Gemma en 'het meisje dat bij het incident was' aan mijn bed. Meteen krijg ik een knuffel van mama en Gemma, en het andere meisje blijf zitten. Ze ziet er bleek uit.

"Is er iets?" vraag ik bezorgd aan haar.

"Het gaat nu wel. Ik ben net flauwgevallen. Het werd even allemaal te veel" zegt ze.

Ik wil begrijpend 'ja' knikken, maar ik begrijp het niet:

"Wat werd je te veel" vraag ik.

"Dat vertel ik je nog wel een keer, maar je hebt nu je rust nodig" zegt ze lief.

Haar lieve, zachte stem doet me goed.

"Hoe heet je eigenlijk?" vraag ik.

"Emma" zegt ze.

Nu snap ik dat gebeuren op de gang ook. Zij was mama en Gemma aan het bellen, en toen ze aankwamen zakte ze in. Alles begint nu een beetje te dagen, maar toch is er nog heel veel vaag.

"Wat is er precies met mij gebeurd?" vraag ik, en dan is het stil.

De drie dames wisselen wat blikken uit en ik voel me er ongemakkelijk bij.

"Uhm.." begint mama.

"Nou.." zegt Gemma.

"Zal ik het hem dan maar vertellen? Hij moet het toch een keer horen" zegt Emma.

"Zeg het nou gewoon" zeg ik een beetje boos.

Ik wil gewoon weten wat er is gebeurd. Zo gek is dat toch niet?

"Waar zal ik beginnen? Het is allemaal mijn schuld" zegt Emma, en ik zie in haar ogen dat ze het moeilijk vindt.

"Ik had ruzie met mijn moeder en toen ben ik weg gelopen. Ik ontmoette toen een jongen die me geld gaf voor een hotel en ik was zo dom om dat aan te nemen. Jullie waren in dat zelfde hotel en toen hij me daar kwam opzoeken deed hij dingen die ik niet wilde. Ik heb hem toen een schop gegeven en ben weggerend. Ik kwam jou in de gang tegen en jij ging voor me staan. Uiteindelijk ben ik weggerend en ben jij door hem neergestoken" legt ze uit.

Het is allemaal nog een beetje vaag, maar wat ik er uit begrijp is dat ik ben neergestoken door een foute jongen.

"Welke dingen?" vraag ik uit nieuwsgierigheid.

"Wat deed hij wat jij niet wilde?" vraag ik, en terwijl ik het vraag zie ik een traan over Emma haar wang lopen. Wat een sukkel ben ik. Dat kan ik zelf ook wel bedenken.

"Het spijt me" zeg ik.

"Nee, het spijt mij" spreekt Emma mij tegen.

Ik steek mijn armen uit als hint voor een knuffel. Meteen staat Emma op, loopt naar me toe, en barst in tranen uit in mijn armen.