Scars - Your Choice (Harry Styles Fanfiction)

Hoofdstuk 11 ~ Emma Smith

"Nee" zeg ik, "als ik dat doe kunnen ze toch niks bewijzen en dan weet Mo wel dat ik hem heb aan gegeven. Hij zou dan echt super boos zijn. Als ik dit nu achter me laat hoef ik hem gewoon nooit meer te zien".

Ze knikt begrijpend.

"Maar het was toch in een hotel? Daar hangen dan toch camera's?" vraagt ze.

"Ja. Dat klopt wel. Er moet dan wel bewijs zijn. Maar hoe kunnen ze Mo dan ooit vinden. En dan nog, er hangen waarschijnlijk alleen camera's in de gang, dus dan hebben we er nog niks aan" zeg ik.

Ik wil niet dat hij dan eventjes vast zit en daarna weer vrij is om alles te doen wat hij wilt. Dus ook wraak nemen op mij.

"Wat jij wilt" zegt Rosalie.

We nemen afscheid van elkaar en ik loop weer naar de kamer waar Harry ligt.

Het doet nog steeds pijn om hem zo te zien liggen. De hele avond zitten we nog daar, met zijn drieën en met Harry erbij. Er wordt niet veel gezegd, en hetgeen dat gezegd wordt, is niks zinnigs. Alleen om de stilte een beetje op te vullen. Als het buiten langzaam donker begint te worden, kijk ik op de klok. Zes uur.

"Zal ik een pizza bestellen ofzo?" stel ik voor.

"Ik denk dat we allemaal beter naar huis kunnen. Jij ook. Je hebt je rust nodig" zegt Anne.

Ja. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben nu echt bang om naar huis te gaan. Bang voor hoe mama en André zullen reageren dat ik twee dagen weg ben geweest.

"Ik blijf liever hier" zeg ik.

"Oké meissie, zorg je goed voor jezelf?" zegt Anne.

Ik weet nu al dat ze een fantastische moeder is.

"Natuurlijk. Kan ik misschien jullie telefoonnummer hebben voor als hij wakker wordt?" vraag ik.

"Ja" zegt Gemma, en ze krabbelt wat op een blaadje en geeft het aan mij.

"Bedankt, en tot snel!" zeg ik.

"Doeg!" zeggen Anne en Gemma tegelijkertijd. Ik lach er even om en dan lopen ze weg.

Het is stil. Niet echt stil, want het ziekenhuis ligt aan een drukke weg en ik hoor de piepjes van de monitor die Harry's hartslag aangeeft, maar gewoon. Stil. Ik kijk naar Harry, Ik staar naar zijn perfecte krulletjes. Zijn ogen, die gesloten zijn. Zijn neus, waar hij rustig door ademhaalt. Zijn lippen die rustig op elkaar liggen. Zijn brede schouders. Zijn tatoeages op zijn arm. Ik kijk naar het infuus dat bij zijn hand naar binnen gaat. Ik voel een traan over mijn wang lopen. Ik staar nog steeds naar zijn hand.

~

Zal ik zijn hand beet pakken. Ik vind het verschrikkelijk om toe te kijken hoe hij hier ligt. Door mij.

Of zal ik toch maar naar huis gaan. Ik ken deze jongen niet en ik zal toch ooit een keer naar huis moeten.

Wat kies jij?