Scars - Your Choice (Harry Styles Fanfiction)

Hoofdstuk 43 ~ Harry Styles

Ik loop samen met Emma hand in hand de begraafplaats op. Ze knijpt in mijn hand maar heeft het zelf niet eens door. Ik wrijf met mijn duim over de rug van haar hand om haar een beetje gerust te stellen. Plotseling, als we bijna bij de ingang van het gebouw zijn, stopt ze met lopen en draait ze zich naar me toe.

"Harry, ik kan dit niet" zegt ze en ze kijkt me met rode ogen aan.

Ik trek haar in een knuffel zonder iets te zeggen en ik ze huilt tegen mijn borst aan. Ik ga met mijn hand door haar lange haren. Ze verdient dit niet.

"Ik ben bij je" zeg ik en ik druk een kus op haar voorhoofd.

Dan lopen we samen naar binnen.

Na een paar uur en een hele hoop tranen is het belangrijkste achterwegen. Iedereen kan nu bij elkaar komen om wat te drinken, eten, een praatje te maken en elkaar te steunen. Gelukkig maak ik gemakkelijk een praatje en is het niet zo ongemakkelijk omdat ik niemand ken. Er komt als het even stil is rond me een meisje naar me toe gelopen. Ze is wat jonger dan ik en heeft lang, krullend, blond haar.

"Haai" zegt ze een beetje onzeker.

Ik lach naar haar.

"Hi" zeg ik en ik kan op de een of andere manier niet stoppen met grijnzen.

"Ben jij Harry, Emma's vriendje?" vraagt ze.

"Jup, dat ben ik" zeg ik en mijn grijns wordt breder.

"Ze zal wel heel blij zijn met jou als vriendje" zegt ze en ik denk even na.

Ik weet dat ze blij is met mijn steun, maar soms verlang ik ook wel naar iets daarvoor terug, al klinkt dat misschien wat egoïstisch. Ik probeer er zo veel mogelijk voor haar te zijn, maar het lijkt nu even van één kant te komen. Ik zucht zachtjes.

"Ja" zeg ik zacht, maar wel zodat ze het hoort.

"Dat komt er niet heel enthousiast uit" zegt ze vragend.

"Nee, ik doe heel erg mijn best" zeg ik.

"Maar?"

"Maar ik zou best wel wat van haar waardering willen merken" leg ik uit, maar ik besef me dat het allemaal een beetje vaag overkomt.

"Ik begrijp het wel," zegt ze en ik kijk haar verbaasd aan, "je komt zo zeker niet echt aan je behoeftes?"

Ze knipoogt. Het onzekere meisje van net begint te veranderen in juist een ondeugend meisje. Dat zag ik niet aankomen. Ik voel dat ik bloos.

"Hoe heet je eigenlijk?" vraag ik.

Ik bedenk me dat ik dat wel wat eerder had mogen vragen.

"Melissa" zegt ze en ze rommelt wat in haar tas.

Ze haalt er een briefje en een pen uit. Ze krabbelt er wat op maar ik kan het vanaf deze afstand nog niet lezen. Ik doe een stapje dichterbij en zie dat ze haar naam, met daaronder een telefoonnummer. Ze kijkt op waardoor onze hoofden ineens heel dicht bij elkaar zijn. Ik zie nu pas dat ze hele mooie blauwe ogen heeft, net zoals Emma, maar die van Melissa zijn heel anders. Ze lacht.

"Hier," zegt ze en ze houdt het briefje tussen haar wijs- en middelvinger, "voor de volgende keer dat je niet aan je behoeftes komt"

Ze knipoogt en draait zich daarna sierlijk om en loopt weg. Mijn mond valt open. Nee, die zag ik niet aankomen. Ik zie Emma naar me toe komen en stop snel het briefje weg in mijn broekzak.

"Wie was dat?" vraagt ze me.

"Uh, Melissa?" zeg ik.

"Oh, ken ik niet," zegt ze, "wacht, was dat niet die laatst belde?"

"Ik weet niet wie jou gebeld heeft?" zeg ik vragend.

"Laat maar, het was een beetje een vaag gesprek. Waar hadden jullie het over?" vraagt ze, puur uit interesse voor hoever ik merk.

"Oh gewoon" zeg ik zo nonchalant mogelijk.

Ze kijkt me argwanend aan.

"Ik wil zo gaan" zegt ze.

Ik knik. Ze ziet er best moe uit. Ik probeer Melissa uit mijn hoofd te zetten maar haar zinnen blijven door mijn hoofd galmen. Het was echt een ongemakkelijk gesprek.

Ik zeg wat mensen gedag en dan gaan we. Als we bij Emma thuis komen ploft ze meteen op de bank en legt een hand op haar voorhoofd.

"Zal ik wat te drinken voor je pakken?" vraag ik.

"Nee bedankt, ik ga zo even liggen denk ik"

Ik zucht zachtjes. Zacht genoeg zodat ze het niet hoort.

"Wil je dat ik ga?" vraag ik.

"Nee," zegt ze zacht, "hoeft niet"

Ze gaat languit op de bank liggen en doet haar ogen dicht. Gezellig. Ik snap het wel, maar ik begin me er wel aan te ergeren. Ik ben juist iemand die wat meer wilt ondernemen, maar Emma, ze is gewoon moe en emotioneel. Daar kan ze niks aan doen. Ik besluit ook maar op de bank te gaan zitten en pak mijn telefoon en het briefje valt daardoor uit mijn broekzak. Ik pak hem snel op, zonder dat Emma het ziet. Natuurlijk heeft ze het niet gezien, ze heeft haar ogen dicht. Ik staar naar het briefje. Ik weet niet of ik er wel iets mee moet doen. Ik sla het nummer in elk geval op in mijn telefoon en dan kan ik later altijd nog bepalen om er niks mee te doen. Ik stop het briefje, nadat ik het nummer heb opgeslagen, terug in mijn zak.

Ik start wat gesprekken op mijn telefoon en wacht tot iemand reageert. Ik verveel me. Ik scroll door mijn contactenlijst en mijn blik valt op de naam 'Melissa'. Ik besluit haar maar gewoon een berichtje te sturen, een berichtje kan geen kwaad.

"Hi, dit is Harry, van vanmiddag" stuur ik maar.

Ik kan er niks beters van maken. Ik bedenk me dat het eigenlijk best vreemd is dat ze zo flirterig was op een begrafenis. Ik krijg al snel een berichtje terug en kijk zo snel mogelijk wat ze stuurt. Oh, het is mam, of ik vanavond thuis eet. Ik begin een antwoord te typen als mijn telefoon weer begint te trillen. Dit keer is het wel een berichtje van Melissa. Ik open het snel en lees het:

"Hee Harry! Hoe gaat het?"

"Goed hoor, verveel me alleen een beetje. Met jou?"

"Oh, is Emma er niet? Ik heb ook niet veel te doen"

"Nee, ja.. Emma is moe..." antwoord ik.

"Oh :(" krijg ik terug, "we kunnen anders wel ergens afspreken als je wilt, om elkaar wat beter te leren kennen ;)"

Ze is wel een beetje opdringerig. Ik ken heel die Melissa niet. En vanwaar die knipoog?

"Starbucks dan maar?" vraag ik, ik heb geen zin om bij haar thuis af te spreken, dat gaat me wel weer een beetje te ver.

"Haha, Starbucks is prima, over een half uurtje? Of red je dat niet?"

"Jawel" zeg ik en ik noem de straatnaam van de juiste Starbucks, niet dat ik straks bij de verkeerde sta.

"Tot zo ;) x" stuurt ze.

Weer die knipoog. Ze zal het vast wel bij iedereen doen.

Ik sta zachtjes op van de bank en fluister Emma's naam. Geen reactie. Die slaapt. Dan pak ik mijn jas en loop zo zacht mogelijk de deur uit, richting Starbucks.

~

Het spijt me echt heeeeeeel erg dat ik zo lang niet heb ge-update. Ik weet dat dit niet mijn beste hoofdstuk is tot nu toe, maar het is iets. Ik ben nog nooit zoooo lang niet online geweest als nu en ik verbaasde me echt over het aantal reads, votes, comments, en volgers dat erbij zijn gekomen. Ik wilde eigenlijk dit hele boek verwijderen omdat ik het zelf echt heel slecht geschreven vind en ik dacht dat niemand het las.. Nu begin ik te twijfelen aangezien het aantal reads gewoon bijna verdubbeld is in de tijd dat ik niet online was :0!!! Ik hoop dat jullie me kunnen vergeven en dat jullie een reactie achterlaten als je wil dat ik verder schrijf, ik weet het namelijk niet meer..! xx mij