Wojownicy Nadziei część 1. Nic nie jest takie, jakie się wydaje.

22.

- Hm... Czyli to tak się tu znaleźliście... - mruknął Jimi, gdy One opowiedziała mu o całej podróży. 

- Właśnie tak! 

- Czyli Foxy przeleciał pół świata, żeby mnie uratować? WOW! Niesamowite!

- Jesteś zabawny.

- Dziękuję!

Siedzieli oparci o ścianę, spoglądając na  las krzyży. One była zaskoczona tak spokojną, a nawet i dziecinną  postawą Jimi'ego.

- Nie rusza cię ten cały widok?... Tych ciał poprzebijanych gwoździami?

- Jeśli patrzysz na takie rzeczy co dziennie, przez trzy lata, nie rusza cię już taki widok.

- To straszne...

- Jeśli chciałabyś wyjść i pójść gdzie indziej, to dobrze! Zaprowadzę cię w bezpieczne miejsce.

- Musimy wracać do mojej drużyny. Pewnie się o mnie martwią. Patix zwłaszcza.

- Dobrze! Chodźmy!

Ruszyli w drogę. Chwile spędzili w ciszy. W końcu dziewczyna postanowiła przerwać ciszę:

- Cieszysz się, że cię stąd wyciągniemy?

- Bardzo! Chociaż... Trochę się stresuję...

- Niby czym?

- No wiesz... W końcu trzy lata spędziłem zamknięty.

- Nie przejmuj się, będzie dobrze! Już wiem! Zagramy w taką grę!

- Jaką grę?

- Taką, żebyśmy się poznali. Ja zadam ci jedno pytanie, ty odpowiesz, a potem ty pytasz i ja odpowiadam.

- Przecież to zwykła rozmowa.

- Oj tam, oj tam.

- To... Mogę pierwszy?

- Jasne.

-  Hm... Od kiedy jesteś Wojowniczką?

- Od nigdy. Kiedyś szkolił mnie dziadek, a potem sama się kształciłam.

- Niesamowite! Twoja walka wyglądała z boku bardzo nieprofesjonalnie, ale potem... Wydawało mi się, że nawet ten upadek był zaplanowany.... Dobrze! Teraz ty!

- To ty pisałeś te napisy na ścianach? Te przy wejściu.

- Nie, przecież jestem analfabetą! - zaśmiał się. - Czy zastanawiałaś się kiedyś nad sensem swojego istnienia?

- Zawsze się zastanawiam. Ile jest eksperymentów w tej piramidzie?

- Dużooo!  Do tej piramidy trafiają tak zwane "nieudane eksperymenty" lub "prawie udane".

- Co to znaczy?

- Oszukujesz! Miało być po jednym pytaniu!

- No dobrze, dobrze. Pytaj.

- Umiesz grać na instrumencie?

- Tak, na ukulele i na perkusji.

- Jacie!!! Super!!! Kocham muzykę!!! Żyję by grać! - to mówiąc wydobył z rękawa ciemnoszarej szaty stary, trochę zniszczony biały flet...

Przyłożył go do ust i zagrał prostą, ale cudowną melodię. Gdy skończył, One nagrodziła go brawami.

- Ładnie! - zawołała zachwycona. 

-Teraz mogę ci wyjaśnić.

- Te eksperymenty?

- "Nieudane" i "prawie udane" są tu zamykane, potem poddawane dalszym badaniom.  Są jeszcze eksperymenty, a raczej eksperyment, "udany". Jest to, nazywana przez "ojca" - to słowo wyrzucił z siebie, jak najgorsze wyzwisko. -  kobieta, całkowicie przemieniona w demona. Teraz, jak tak sobie myślę... Jedyna, która przystąpiła do badań z własnej woli.  Miała na imię Aldona... Aldona? Nie, nie Aldona... Aldenia?... Raczej była to Aldona. Nie pamiętam, to było dawno....