NO WAY OUT

KABANATA 39

Pagkatapos kumain ay kaagad akong pumasok sa kuwarto para makausap ang kaibigan ni mama. I told her na puwede kami bukas.

Napatingin ako sa pinto nang kwarto ko nang bumukas iyon. Kaagad na nagtama ang paningin namin. What is he doing here?

"H-hey. Im just here to say goodnight."sabi niya. Habang nasa pintuan. Marahan akong napabuga nang hangin at umurong sa kabilang dulo nang kama. Tinapik ko ang kama. Napaawang ang labi niya, mukhang naiintindihan ang gusto kong sabihin.

Kaagad niyang isinara ang pintuan at naglakad papunta sa gilid nang kama at humiga sa kabilang bahagi nang hinihigaan ko.

"Papatayin ko na ang ilaw."sabi ko saka pinatay ang lampshade na sana gilid ko. I can push him away. Pero hindi ko magawa. I miss him, i miss his presence. I miss his warm hand, his hugs.

Kinagat ko ang labi ko at tumagilid sa pagkakahiga, paharap sa may dingding.

Ipinikit ko ang mata ko dahil nanlalabo ito. I feel pathetic.

Napamulat ako nang maramdaman ko ang buhok kong gumalaw, na para bang hinahawakan niya ang dulo non. Unti unting bumilis ang pagpintig nang puso ko sa ginagawa niya.

"Can we not fight anymore? i really miss you so much.."mahinang sabi niya.

"I'm n-not asleep."sagot ko at pinunasan ang luha kong pumatak.

"I know."kaagad na sagot niya at niyakap ako mula sa likuran."I miss you, june."paguulit niya. Hinawakan ko ang kamay niyang mahigpit na nakayakap sa baywang ko. Naramdaman ko rin ang mainit niyan hininga na tumatama sa tainga ko."Are you crying?"

"Yes."pag aamin ko.

I miss his touch.

"Why?"naguguluhang sabi niya at sapilitan akong iniharap sa kanya. Tinakpan ko ang mata ko, na para bang iyon ang makakapigil sa luhang gustong lumabas sa mga mata ko.

"K-kasi..kasi naiinis ako sa sarili ko kasi gusto parin kita pagkatapos nang mga nalaman ko. That room, my a-apartment.. may gusto ka pa bang aminin saakin? para isang biglaan nalang oh?"naiinis na sabi ko.

"Umiiyak ka kasi you like me?"

Pinagkunutan ko siya nang noo, naiinis dahil parang ang yabang nang dating noon saakin.

"But i still hate you.."mahinang sabi ko.

"And why is that?"tanong niya at pinunasan ang pisngi ko.

"That room.. your sacred place with my f-face in it. I hate it."

Naramdaman ko ang kamay niyang pumisil sa tagiliran ko. Hindi siya nagsalita bagkos ay inilagay niya ang noo niya sa balikat ko.

"Keens."pagtawag ko sa pangalan niya.

"Let's not talk about it. I know it's making you uncomfortable."malamig na sabi niya.

Yes, It is making me uncomfortable that's why i want him to get rif of it. Gusto ko nang makalimutan kong ano man ang nakita ko sa silid na iyon pero hindi ko magawa dahil sa tuwing nakikita ko ang pinakadulong kuwarto, ang mga kandila at mga painting ang nakikita ko.

"Are we fine now?"sabi niya at binigyan ako nang magagaang halik sa balikat.

Paano ko naman makakalimutan iyon?

"Im asking you if we are fine now, june.."marahang sabi niya at hinalikan ang pisngi ko.

"B-but i said i still hate you.."reklamo ko at iniiwas ang mukha sa kanya pero naging dahilan iyon para magkaroon siya nang access sa leeg ko.

"I don't mind it. As long as you can feel that emotion because of me."sagot niya,

Hindi ko pa gaanong napoproseso ang sinabi niya nang mapasinghap ako nang kagatin niya ang leeg ko.

"H-hey keens. Don't leave marks-"hindi ko natapos ang sasabihin nang muli niya akong kinagat. Maluha luha ang mata ko dahil sa sakit.

"Why not? Your body is mine, june."namamaos na sabi niya habang hinahalikan ako sa pisngi papunta sa labi. Binigyan niya ako nang magaang halik bago ito unti unting lumalalim. Nakahawak ako sa dibdib niya habang siya naman ay nakapatong saakin.

Habol ko ang hininga nang bitawan niya ang labi ko at bumaba ito sa leeg, napasinghap ako nang maramdaman ko ang kamay niyang humawak sa magkabila kong dibdib at himasin ito.

"I miss you.."sabi niya sa gitna nang paghalik niya sa leeg ko.

"We can't, k-keens.. Maaga pa tayo bukas."pagpipigil ko sa kanya. Gulat pa ako nang tumigil nga ito sa ginagawa. Pareho kaming may mabibigat na hininga, kahit madilim ang kuwarto pakiramdam ko nakikita niya ako.

"Okay. You sleep first. i'll be back, i need to calm down first."tila nahihirapang sabi niya at nagmamadaling lumabas nang kuwarto. Napakurap kurap ako habang nakatitig sa pintong pinaglabasan niya.

Niyakap ko ang unan habang pinapakalma ang sarili. Ang lakas nang pintig nang puso ko,

Hindi ko alam kong gaano katagal na ang lumipas pero hindi parin siya bumabalik hanggang sa inantok na ako at makatulog. Kinabukasan maaga akong nagising, napansin kong wala na siya sa tabi ko. Tumabi ba siya saakin matulog?

Binaliwala ko nalang iyon at kaagad na pumasok sa banyo para maligo.

"Good morning.."bati niya nang magtama ang paningin namin. Kumikinang ang mata niya habang nilalagay ang pagkain sa lamesa.

"Morning."balik na bati ko. Siya nanaman ang nagluto.

"How do you like your coffee?"tanong niya.

Napakamot ako nang leeg. Why is he acting like this? ginagawa niya ba ito para bumalik kami sa dati?

"Instant coffee will be fine."sagot ko naman.

"Okay, please be seated."masiglang sabi niya. Anong nakain niya at bakit mukha siyang masaya? Inilapag niya ang kape ko sa gilid nang plato ko.

"Hurry up baka malate tayo sa appoinment natin doon sa therapist."ngingiti ngiting sabi niya at umupo rin sa harapang bahagi.

Naguguluhang kumain ako.

Paminsan minsan na tumitingin sa kanya, dahil ramdam na ramdam ko ang tingin niya.

Wala naman siyang ginagawa bukod sa nakaupo lang sa harapan ko at hawak hawak ang puting mug namay lamang kape. Hindi niya rin ginagalaw ang pagkain niyang nakalapag sa harap niya.

These past few days have been exhausting, but i guess, we will work things out.

Yes, we can do it. As long as he stop acting weird.

Hanggang sa natapos akong kumain at pinanood niya lang ako.

Nang makababa kami sa basement ay napatingin ako sa sasakyang nilapitan namin, this one looks different. Same color, same roll-royce. Na parang ito parin ang dating ginagamit niya na parang hindi.

"Bago ba ito?"tanong ko nang pagbuksan niya ako nang passenger seat. Napatingin siya saakin,

"You can tell?"namamanghang tanong niya.

Unti unting uminit ang mukha ko nang maalalang nasukahan ko nga pala ang sasakyan niya, kaya siguro nagpalit siya nang sasakyan.

-----

Salamat sa mga silent readers ko diyan. Lalo na sa mga nag la-like, Pinapataba niyo ang puso ko. Bukas na ulit ang update.

Salamat sa pag tangkilik nang NO WAY OUT.

Lab you.