Loving A Playboy (Montenegro Series # 1)

C H A P T E R 14

CHAPTER 14

PEOPLE say that it's normal for us to make mistakes. Well, it's true anyway. Pero alam mo ang mas masakit pagkatapos mong magawa 'yon doon muna nalang mare-realize nagkamali ka its hurts to believe that kapag nagkamali ka people think that masama kana hindi kana magbabago.

Pero sa ginawa ni daddy kay mommy hindi na maiisip pang magbabago pa. Why? Ilang beses na ba siyang nakita ni mom ang ginawa ni daddy. Pero anong ginawa niya? He still does it. Kaya minsan na naisip ko kung deserve ba talaga ng tao ang second chance kahit dinurog at sinaktan kana nila? Bakit may mga tao parin nagbibigay ng second chance kung hindi naman deserve ng tao yun na bigyan ng pangalawang pagkakataon.

Some people deserve a second, especially those people who're trying to want his/her forgiveness. But some of, ginawa parin nila ulit.  That they don't treasure the second chance given to them. Yun ang mga taong walang karatapan na bigyan ng second chance yung ulit ulitin lang nila ang pagkakamali nila.

But it's up to you if you want him/her a chance. Kasi nakikita mo rin kasi yun sa taong seryoso and determine just to have your forgiveness. But my dad, I don't know.

Napatanong ko tuloy sa sarili, if dad loves us bakit hindi niya kami sinuyo? Humingi ng tawad kay mommy... sa'kin? Bakit siya umalis? At bakit kami iniwan niya?

Diba, kapag nagkamali sa taong mahal mo dapat humingi ka ng tawad dito at hihingi ng dalawang pagkakataon? Pero bakit ganon, hindi naman ginawa ni dad 'yon?

Hindi ko naman maiwasan pagmasdan si Clark. I'm afraid of giving second chances but for this man.. why it's easy for me to give him second chance? Siguro dahil magkaiba sila ni dad? Pero alam ko naman na playboy siya maraming babaeng may gusto sa'kanya pero ewan ko ba? Pag sa'kanya, naging tanga ako.

"Hey.Are you okay,hon? Nervous?"

I just answer him with a small smile at umiiling. He hold my hands tightly and kissed my left ear. Medyo na kiliti naman ako sa ginawa niya kaya napatawa siya ng mahina.

I bite my lower lips ng marining ko ang kunting tawa ng isang babae. Sabay kaming napatayo ni Clark sa pagkakaupo at nagsimulang namuo ang kaba ko ng makita ko ang magulang ni Clark na pababa ng hagdan.

Tulad ng dati, hindi ko parin maiwasan mamangha sa mag-asawa parang walang nagdaan ng taon parang teenager parin silang tignan. Agad na ngumiti si Tita Marga sa'kin at unang bumaba at niyakap ako ng mahigpit.

"I miss you so much anak ko..." mahinang saad ni Tita Marga. Uminit naman ang gilid sa mga mata ko, akala ko magagalit sa'kin si Tita sa pag-alis ko na walang paalam pero mukhang okay naman.

"Namiss po din kita Tita." Kumawala ako sa yakap niya at hinaplos naman niya ang mukha ko.

"Mas lalo kang gumanda anak." napatawa naman ako ng mahina. Hindi na bago sa'kin ang tawagin niya akong anak dahil sa sabik siya sa babaeng anak.

"Hindi mo ba ako namiss, Ma?" saad ni Clark na parang nagtatampo.

Nabaling naman ang tingin ni Tita Marga sa anak niya.

"Wag mo akong kausapin Clark may tampo parin ako sayo!"

"Ma!"

"Kain na tayo anak nagpaluto ako ng paborito mo. At Clark wag mo akong ngumuso d'yan, hindi kana bata at hindi muna ako mauuto sa paawa mo."

Tinipik nalang ni Tito Charles ang balikat ng anak niya at binigyan ng maliit na ngiti anak. Medyo naguguluhan lang ako dahil mukhang may tampo si Tita sa anak niya.

Habang papasok kami sa dining area narinig ko ang munting tunog galing sa gitara. Doon ko nakita ang isang lalaking nakaupo sa isa sa upuan ng long table habang nakayukong tumutogtog.