Loving A Playboy (Montenegro Series # 1)

C H A P T E R 26

CHAPTER 26

YUNG katagang yon ang nagpatigil sa paghakbang ko. Ilang beses ko bang sinasabi sa'kanya na wala nga siyang anak. Pero bakit? Bakit kailangan niya pang magpa-DNA? Dahil once na papayag akong magpa-DNA ay parang kinalimutan ko ring na niloko niya ako.

Parang ayaw ko gumalaw ang mga paa ko sa oras na yun. Parang tumigil bigla ang puso ko sa pagtibok dahil sa sinabi niya. Pero nakuha ko pang bumaling sa'kanya.

"Don't waste your money, Clark. Ako na ang magsasabi sayo na hindi mo siya anak. And please...don't bother us again."

Huling saad ko bago tumalikod sa'kanya. I thought I'm gonna fainted after I said that. Sobrang hinang-hina ko at naninikip ang puso sa sobrang sakit. Nang makaalis nako sa lugar na 'yon ay umiiyak muna ako sa isang sulok bago inayos ang sarili at pumunta sa cottage namin.

Naging tahamik ko sa buong gabi kahit sila Mommy at Daddy ay nakahalata. Maaga kaming nagpahinga lalo na ang anak ko pagod sa kakalaro.

Pagsipat ng umaga ang karawaan ni kuya parang gusto ko nalang umalis at bumalik sa Canada. Natataranta ako tuwing pakiramdam ko may nakatitig sa'kin. Buong araw wala ako sa sarili at laging ang buong atensyon ko ay nasa kay Lara. Parang tingin ko kapag nawala ang tingin ko sa anak ko ay parang may kukuha nito anytime.

Parang gusto ko nalang ikulong anak ko sa kwarto o kaya umalis nalang dito. Kaso karawaan pa naman ni Kuya tapos aalis ako. Kating-kati na akong matapos ang araw na ito at mauunang umalis dito sa lugar na ito. Hinding-hindi ako makakapanti lalo na nandito si Clark at kung umalis man siya ay hindi parin mawawala ang kaba sa puso ko dahil nasa iisang resort lang kami. At malaking possible na magkita ang anak ko at si Clark. And I don't want that to happen.

Masayang kumain kami ng breakfast sa cottage na pamansamantalang nawala ang kaba sa dibdib ko. Tumatawa akong habang nagvi-video sa anak na kinakantahan ng happy birthday ang Tito niya habang may hawak na cake.

"Wish na po Tito! Dapat kasali po ako ha?" malakas na tumawa si Kuya at sina Mommy.

Si Vincent naman ay napailing at hindi rin mapigil ang pag-ngiti nito.

"Yes ma'am!" mahina akong natawa at pumikit naman si Kuya habang hindi mawala ang ngiti sa labi.

I stop the video when we were having our breakfast. Naka-kandong ang anak kay Kuya na walang tigil sa kakadaldal nito sa iba't-ibang bagay. May ibang mundo ang mga magulang niya at si Vincent naman ay natahimik lang sa gilid ko. Medyo may kunting distansya ang pagitan namin kaya mas lalo akong na guilty.

I want him to be happy. Pero hindi kayang ibigay ang mga bagay na magpapasaya sa'kanya. Mahirap at ayaw ko siyang saktan. Hanggang kaibigan lang talaga ang turing ko sa'kanya. Kung susubukan ko naman...parang imposible. At ayaw ko siyang mas lalo pang masaktan. I know Vincent deserves to be love... but yung pagmamahal na gusto niya ay hindi ko kayang ibigay. I can't force myself to love him. Masyadong ng masakit ang pinaranas sa'kin ni Clark at ayaw ko din siyang masaktan dahil lang sa'kin.

I want him to find a better woman. A woman can love him and make him happy. Ilang dalawang taon ko naring nakasama si Vincent at ayaw ko na siyang paasahin. Siguro oras narin para kausapin ko siya. Ayaw kong mandamay ng isang tao dahil nasaktan na ako. I want him to be free, gusto ko hanapin niya ang babaeng para sa'kanya. Ang babaeng kaya siyang mahalin. At hindi ako 'yon.

Ngumiti lang ako kay Vincent ng makita ko siyang napatingin sa'kin.

"Baby don't eat too much sweets." I heard Kuya Aiden said. Napunta naman ang tingin at atensyon ko sa'kanila ni kuya.

"What happened?"

Ngumuso ang anak ko habang puno ang bibig niya sa cake. "Clara Faith." Kalmado kong saad sa anak.