Chapter 20
Hindi ko alam na kaya ko palang tumakbo ng sobrang bilis. I was instantly away from the seashore, trying to save my heart even though it's already too late cuz I can already feel the excruciating pain inside me.
I inhaled the fresh air surrounding me, then exhaled it, trying to calm my crashing heart.
How crazy of me to think that we have the same feelings for each other.
I was so funny in that part. . . If only I can laugh with full humor. Ang kaso ay nakakatanga naman ata iyon. Nasasaktan ka nga tapos tinawanan mo pa ang sarili mo? How pathetic.
Nevertheless, I'd rather laugh to my own stupidity. . . than pity myself.
Marami na akong salitang nabitawan patungkol sa paghihintay ko sa kaniya. Paghihintay na mahulog siya sa akin. Sinabi ko rin na hindi ako susuko. Kasi tamang desisyon ang magustuhan siya. . . That I'm on the right path. Ang gagawin ko lang ay tahakin ang mahabang daan hanggang sa matagpuan ko siya sa dulo. Then we'll have a happily ever after.
What a funny imagination.
"Ganda! Saan ka na pupunta? Uuwi ka na?"
"Hoy, ang kapal naman ng pagmumukha mo." I heard the two funny guys but I didn't bother to look at them.
Ang nasa isip ko ngayon ay ang makalayo na rito. I was so embarrassed. Masyado akong nadala sa mga ipinapakita niya at agad inisip na may laman iyon. I was even too confident! Ang kapal lang ng mukha ko sa parteng iyon.
Sari-sari ang nararamdaman ko. Sakit, pagkapahiya. . . marami pa. I couldn't name it all cuz I feel like it's just nonsense. I already feel worse just absorbing the two, what more if I claimed the others? Tangang-tanga na nga ako sa sarili ko eh.
"Niel, nakita ko parang naiiyak si ganda." I heard the funny guys again. Nakasunod ata sa akin.
I breathe deeply before I faced them with my blank face.
"Look. Hindi ako naiiyak. . . and please don't follow me, wala akong oras para makipagkuwentuhan ngayon. Just play basketball and have a talk with your rooster."
Nanlaki ang kanilang mga mata sa sinabi ko. Mukhang hindi inasahan na kakausapin ko sila't pagagalitan. Nang matantong wala naman silang balak magsalita ay tumalikod na ako. I feel bad for them. Nadamay pa tuloy sila.
Nang akmang hahakbang na muli ako ay narinig ko silang nag-aaway. It seems like their pushing each other too.
"Ikaw na kaya, Niel!"
"Tanga, may hiya pa naman ako sa katawan 'no!"
"Bobo ka, ba't ngayon ka pa nahiya?"
"Wag na puro satsat, magsalita ka nalang at baka umalis na 'yan si Ganda. . ."
Nauubusan ng pasensiya'ng lumingon ako sa kanila.
"What is it?" kalmado kong tanong.
"G-Gusto lang naman naming sabihin na-"
"Shut it Fonso."
I stiffened hearing his languid but soothing voice. Sabay na suminghap ang dalawa saka mabilis pa sa kidlat na nakalayo sa amin. I was left alone standing like a loser. Well, it's the truth though. I'm really a loser.
Isang maling desisyon na pinakinggan ko pa ang dalawa. Tuloy ay naabutan pa ako ni Sahil, eh wala naman akong sasabihin sa kaniya. I cannot congratulate him for having a girlfriend. Ano? Dadagdagan ko na naman ang katangahan ko?
Just seeing him makes my embarrassment severe. . .
But. . .
I am not mad at him. Why would I be? I was the one who put malice to all the words and actions he have said and done to me. Hindi ko inisip na baka gano'n lang talaga siya kapag kumportable siya sa kausap niya. He's born a gentleman and a sweet talker. Ako naman pinanganak lang na assumera.
