Chapter 22

60 5 8
                                    

Chapter 22




Ilang oras lang ang tulog ko dahil sa pag-iisip, pero kahit gano'n masaya parin akong nagising kinaumagahan. Magaan ang aking pakiramdam.

My excitement dominated my system. Of course Sahil is the main reason. Siya ang dahilan kung bakit ako nakakaramdam ng matinding kagalakan. I like it how he pour all his attention to me. I really feel loved and special.

"Take care. . ." he said with his hoarse voice. Ang tawag niya ang gumising sa akin. "Remember what I told you, okay?"

"I'll not forget about it, Sahil."

The girls are already waiting for me at the shore. Our boat is also ready. Ako nalang ang hinihintay nila.

Hinihintay kong bumaba sina Mommy. I can just knock on their door but I don't wanna wake them up. Ang sabi nila Kaira ay makapaghihintay naman sila. And we have a long day today. Uuwi lang kami mamayang hapon dahil balak kong puntahan si Sahil sa rest house nila.

Nagluto muna ako ng agahan nila tsaka nauna ng kumain. Later on. I heard their footsteps.

"Good morning, Mom, Dad."

Ngumiti si Mommy. She seems okay now. Naroon parin ang pagkapagod sa mukha pero at least she can smile now.

"Morning, you going already? Kumain ka na ba?"

I nodded my head. "Yes, Mommy. Kain na rin po kayo."

"Here." she handed me the money. 

"Thanks, Mom."

She smiled again. "Uuwi ka lang mamaya? Take care there, okay?"

Parang gusto kong maiyak sa sinabi niya. I am still upset with them. Sa totoo lang, kaya hinintay ko talaga silang gumising dahil umaasa akong maaalala nila na espesyal ang araw na ito para sa akin. Naisip kong baka bigla nilang maalala pagmulat ng kanilang mga mata.

Umasa ako sa wala.

My anticipation died. My excitement gradually subsided.

Bumuntong hininga ako at malungkot na tumango sa ina.

"Mag-ingat ka roon, Ralae." si Dad na sinagot kong muli ng isang tango.

Nakarating ako sa dalampasigan bitbit ang sama ng loob na ayaw ko sanang maramdaman. I just can't help it. I am their daughter, why can't they remember the day I was born?

"Hey baby girl! We're here!" rinig kong tawag ni Iri mula sa malayo.

I waved my hand then I tried to flash a thrift smile. Dumapo ang mata ko kay Nova na tahimik lang sa gilid. I sighed heavily.

Is she still mad?

Nang tuluyan akong makalapit ay agad nila akong hinila papunta sa bangkang sasakyan namin.

"What took you so long?" nakangusong tanong ni Vian.

"I waited for my parents to wake up."

She nodded.

"I'm so excited na! I really hope there will be a lot of pogi there. . ."

"Then you should just visit the mansion of the del Allegre's. Napupuno roon ng grasya." si Nova.

"If only I can, I will!" Vian rolled her eyes.

Napailing-iling nalang kami habang sumasakay sa bangka. The boat isn't that small but not big as well. Tama lang sa aming apat tsaka sa magdadala no'n. We rented and payed for it already. Nag-ambagan na kami para rito. I am really thankful for having them. Kahit papaano ay nabawasan naman ang sama ng loob ko.

When the Flower Withers (El Diego #2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon