Olduğum yerde hareketsizce yerde yatan adama bakıyordum. ''Hayır...hayır...hayır b-bu...bu olamaz'' dedim. Ne diyeceğimi bilmez halde şaşkınca yerde kafasından kanlar akan adama bakıyordum.
Ben az önce ne yapmıştım?
Ellerim , ayaklarım her yerim tit...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Damlacar: Gölgesiz güneş yoktur..💫
@elifyakar: Gölgem sen hep doğ ki güneş çıksın 😍😘
@damlacar @elifyakar: 🥰
@reyhandemir: Bende güneşim nerede diyordum 🥺
@damlacar @reyhandemir: 😇🧸
@borasil: Doğdu güneşim 😉😘
@damlacar @borasil :Geldi gölgem 😅😚
borasil, elifyakar ve diğer 12.766 kişi beğendi.
@gecenin_kizi07
Gözlerimi güneşin ışığıyla sinirle açtığım gibi kafamı tekrar yastığın altına gömdüm. Yorgana da daha sıkı sarılarak uyumaya çalıştım. Yatak o kadar yumuşaktı ki kalkasım yoktu. Hem ben neden uyanmıştım ki ya. Şu güneş neden bu kadar erken doğuyordu ve neden direk benim odama doğuyordu.
Gözlerimi tekrar kapattığımda aklıma gelen şeyle kaşlarım çatılmıştı. Bir saniye ben az önce kendi odam , yastığım ve yorganım mı demiştim? Ben en son salonda uyumuyor muydum? Yastığın altından gözlerimi aniden açtığım gibi yataktan doğrulup sağıma ve solama baktığımda gerçekten de odamdaydım.
Ben en son salonda dizi izliyordum ve orada uyuduğumu hatırlıyordum. Bu odaya ben mi gelmiştim yoksa..?
Aklıma gelen şeyle sinirle yataktan çıktığım gibi hızla odadan çıktım. Merdivenlerden aşağıya inerek salona geçtim ve koca salona göz attım. Aradığım kişiyi bulamayınca bu sefer de mutfağa adımladım. Mutfakta da bulamayınca kaşlarımı çatarak merdivenlerden tekrar yukarı çıkıp odasına doğru adımladım.
Kapısının önüne geldiğim zaman sinirle kapıya vurdum. Kapıya iki kez vurmama rağmen ses çıkmayınca kapıya bodoslama daldım. Hayır yani neden insan ses vermez ki. Bir de odasında camın önünde dikilmiş sağ eli pantolonun cebinde dışarıya bakıyordu.
Kapıyı arkamdan sertçe kapattığımda Barış da eş zamanlı olarak bana dönmüştü. Bakışları 'acaba yine ne var?' dercesine bakıyordu.
Ben sana ne varı göstereceğim!
Barış gözlerini kısarak bana bakmaya başladığında bir şey dememi beklediğini anladım ve ''sen ruh hastası mısın?'' diye sordum.
Evet odaya girer girmez böyle bir şey sormam da absürt kaçmıştı. Sonuçta benimde odama böyle bir soruyla girse şaşırırdım ama tuhaf ki Barış böyle bir şeyi bekliyormuşçasına gayet sakin ve normal karşılamıştı.
