Yeni Ailem

11.Bölüm

Son Feci Bisiklet -80

Sabah ağrıyan kolumla uyandım ve yattığım yerden pencereye baktığımda havanın hâlâ tam olarak aydınlanmadığını gördüm. Bende doğrulup banyoya gittim ve yüzümü tek elimle ne kadar yıkayabiliyorsam o kadar yıkadım. Banyodan çıkıp giyinme odasına geçtim.

Seçtiğim bol kıyafetleri üzerime geçirmeye çalıştım ama bir türlü geçiremeyince bu sefer pijamamı giymeye çalıştım ama bunuda başaramayınca derin bir nefes alıp ne yapsam diye düşünürken kapı birkaç kere tıklanıp yavaşça açıldı.

Sesler iki saniyeliğine duraksayıp sonra tekrar adımlamaya başlayınca bir iki adım geri gittim.

Kapı tıklanma sesi geldi ve "Eliz içerde misin kızım?" Diyen bir adet Asuman hanım in sesini duydum.

Hemen "giyinme odasındayıım." Diye sesimi yükselttim duyması için.

"Tamam peki. Yardıma ihtiyacın var mı kızım?" Diye sorunca "aslında bir el atsanız iyi olur" dedim.

Kapıyı yavaşça açıp yanıma geldi formayı kafamdan geçirip sağ koluma dikkat ederek üzerime geçirdi.

Daha sonra okul eteğini de alıp onu da bacaklarımdan geçirdi.

Doğrulup basımın üstüne bir öpücük kondurdu ve "iyi misin? Kolun çok aciyor mu?" Dedi. Bende "Biraz" deyip yanından geçtim. Odadan dışarı çıkınca bana baktı ve "iyi o zaman ben çıkıyorum sende birazdan in kahvaltı yapicaz" dedi.

Başımı salladım Asuman hanim odadan cikinca makyaj masasina oturdum ve saçımı taradim.

Çantamı da alıp odadan çıktım. Asansöre bindim ve en alt katı tuşladım.

Asansörde beklerken aklıma birden Asuman hanım geldi. Cidden iyi davranıyordu. Önceki ailemi aratmiyorlardi bana.

Asuman Hanım sanki doğduğumdan beri onunlaymışım gibi,kendi öz kızı gibi davranıyordu. Aynı zamanda Soner bey de öyle. Onlara bence yavaş yavaş içimden de olsa anne baba dememi hakkediyorlardı.

Evet öyleydi. Hatta biraz daha zaman geçsin onlara sesli bir şekilde soylicektim. Sadece biraz daha zaman istiyordum.

Tam o sırada asansör durdu ve içeri Mert ile Aras girdi. Mert 'günaydın diyip yanağımdan makas alırken gülümsedim ve bende ona günaydın dedim.

Aras da sadece baktı ve yüzünü çevirdi.

Ahh! Cidden anlamıyordum. Neden böyle davranıyordu?

Çok önemsememeye çalışıp Mert e döndüğümde bana küçük bir tebessümle bakıp elini başımın diğer tarafına koyup kendine çekti ve saçımdan öptü.

Gülümsedim ve kollarımı beline sardım.

Az sonra asansörün kapısı açılınca tek tek inip yemek odasına girdik.

Zaten masa da bir tek biz eksiktik bu yüzden hemen oturduk. Soner beyin 'afiyet olsun' demesiyle herkes tabağını doldurmaya başladı.

Ben de sol elimle çatalımı aldım ve tabağıma patates kızartması koyacakken elimden çatal alındı.

Yine Demir çatalımı almış tabagimi doldurmustu. Sonra çatalı zeytin e batırıp ağzıma götürdü. Ağzımı açtım ve zeytini yemeye başladım. Sonra peynir uzattı. Onu da yiyip sol elimle çay bardağını alıp bir yudum içtim.

Off çok sıkıcı neden kimse bise konuşmuyo. Keşke bi kaos filan bise olsa da biz de izlesek.

Kolun kırık hâlâ kaos derdindesin.