Liefde, haat & jaloezie ❤

~39~

Leila: Ewa waar gaan we heen? Abdel: Nou waar willen de damens heen? Warda: Mij maakt het niet uit... Nawfel: Waarom gaan we niet naar Antwerpen? Leila: Nu? Nawfel: Jah is niet zo ver, halfuurtje en we zijn er. Abdel: Jah goed idee, jalah laten we naar Antwerpen gaan. Leila: Okay ik volg jullie, jalah warda.

We gingen elk weer in de auto en reden weg naar Antwerpen. In de auto lachte ik me kapot met Nawfel... We spraken over van alles... Hij was echt een leuke jongen.

Aangekomen in Antwerpen belde Nawfel Abdel op en we reden naar waar hij stond te wachten.

We vonden elkaar en gingen shoppen. Ik kreeg een nieuwe telefoon, Iphone 6, van Nawfel..

Dus heeft Abdel het hem blijkbaar verteld.

Ik zei het ook maar Nawfel zei dat hij het gewoon niet leuk vond want hij wou me soms bereiken, eff mij stem horen, en appen.

We hadden echt lol in het centrum.

Ik kon soms niet meer, lachte me dood met Warda...

Ik was echt gelukkig.. had de jongen van mijn leven, had een goede vriendin en vriend die ik nog nooit in mij leven gehad heb in de tijd dat ik in Antwerpen woonde.

We gingen nog iets eten en tegen 19 uur gingen we naar huis.

Tijdens onze rit in de auto hoorden we een melding van een ongeluk...

Ik kreeg het benauwd in de auto.

Ze wist niet dat het een van haar dierbare was.... Ze heeft nog nooit gedacht dat Allah hun zou afnemen van haar , ze stond er nooit bij stil....

Nawfel: Jarebie, gevaarlijk zeg, hele file achter ons. Gelukkig dat we die plaats al voorbij zijn. Leila: Jah maar rij voorzichtig aub... Nawfel: Maak je geen zorgen schatttt, natuurlijk doe ik dat.

We kwamen thuis aan. Hij kuste me nog en zei dat hij me ging bellen...

Ik stapte uit en ging het huis binnen. Ik merkte op dat Abdel nog niet thuis was.. Hmmm weer ff te lang blijven plakken bij Warda zeker. Ik moest van mijn gedachte lachen..

Ik ging naar binnen en rook een lekker geurtje, mijn moeder was blijkbaar aan het koken.

Ik liep naar der toe en kuste haar. Ze zag onmiddellijk dat er iets met me was, ik was gelukkig, allemaal door Nawfel...

Ik vertelde haar alles.

Ze vroeg of hij het wel meende met me, en dat ik me niet mag laten playen.. Ik zei dat het goed is en hij serieus is, en dat ik hem eens thuis zal brengen...

Ik ging naar mij kamer maar keek eerst door het raam. Abdel was er nog altijd niet.

Ik ging op mijn bed liggen.

Een uur later hoorde ik opeens geschreeuw buiten.. Ik liep naar het raam en zag een politieauto bij de deur van Abdel en de moeder stapte in de auto met Hassan...

Wat moest dat allemaal betekenen?

Ik snelde naar de klok 23 uur...

Besefte ook dat Nawfel me niet meer heeft gebeld... Ik kreeg het benauwd...

Abdel schoot door mijn hoofd. Okay nu word ik echt bang.

Ik belde Nawfel op. Maar zijn telefoon was uit...

Jarebie lgier, jarebie...

Laat er niks zijn met Abdel...

Misschien is Abdel al naar het politiebureau geweest voor die politieauto die voor hun huis stond. Daarom dat zijn auto er niet meer stond...