Bir pazar sabahı sanki bir şeyi beklermiş gibi hissediyor olmak ve depremin üzerinden bir hafta geçmesinin verdiği o yas hali .. koca bir hafta içimde kötü hisle yaşamak çok üzücü .. sanki herkes bir şeyi bekliyor. Kovalıyoruz hep beraber umut kovalıyoruz . Kahve içmek istiyorum ama kendimi kahve içerken bile suçlu hissediyorum . Yardım etmek istiyorum ama elimden bir şey gelmiyor. Keşke herkesi kurtarabilsek ama olmuyor işte dünyanın adaletiyle böyle yaşamaya çalışmak bana bir garip geliyor. Sanki herkes öleceği günü bekliyor.
Özür dilerim ama yine evrensel bir olay yüzünden depresif olduysam ki şuan çoğu insan bu durumda . Evet bu küresel olaylar beni küçük şeylerden mutlu olmaya itemiyor artık. Kusura bakmayın ama o eski hislee yok artık sanki hepimiz çok büyüdük ve içimizde yaşlı huysuz bir teyze içimizde koca bir yas yaşıyor. Bizi sürekli umutsuzluğa çekip yeni bir felakate hazırlıyor.
Saçım başım dağılmış evimdeki bitkiye bakarken acaba bir dahaki sefer ne olacak diye düşünmekten kendimi alamıyorum.
Kafamda hep bir tatil kartpostalı ile yaşarken gerçeklerin insan dışı varlıklarla (her türlü şeyi yapabilen kötü insanlar) aynı dünyayı paylaşmak olduğu gerçeği beni farklı bir moda sokuyor.
Evet insan olmamın ne demek olduğunu hala anlayamamışken neden kötülerle aynı dünyada aynı adaletle yaşamak işte beni üzen gerçekten bu.
Oysa ben cemal süreyya nın 'keşke bunun için sevseydim seni ' şiiriyle aynı dönemde yaşamak isterdim belki de .
Ben yine mavi gökyüzünde beyaz bulutlarda umudu aramaya devam edicem . Bir ağaçta yaşama umudunu hissedip rüzgarın sesiyle gülümseye devam edicem . Belki başka bir evrende başka bedenlerde başka bir ruh olup farklı hayatlar yaşarız kim bilir...
