Bundan bir 10 sene sonra hâlâ nefes alabildiğimde yazdıklarımın bir anlamı olacak mı ? Bu biriktirdiğim dertler ileride basitleşecek mi gözümde ? Bize yük sandığımız duygular zamanla bir hiç mi olacak ? . Akciğerlerimi sıkıştıran bu duygu geçip gittiğinde kendimi bir kuş gibi hissedebilecek miyim ? . İlk kez hayatımda ilk kez yok olmayı düşündükten sonra yeniden var olmayı seçebilecek miyim? . İnanç ve vicdanımın sesini her dinleyişimde bu bir yok oluş değil bu bir savaş derken boynuma kadar battığım bataklıktan tekrar çıkabilecek miyim ? . Bir türlü kendime uygulayamadığım insiyatifimi sonunda benliğime uygulayabilecek miyim ?
Geçmişi bir kitap gibi rafa kaldırıp bu da böyle bitti diyebilecek miyim ? .
Sahi kafamda kurduğum düzen ile geride bıraktığım düzensizlik arasında ince bir çizgi çekip nerede durmam gerektiğini öğrenebilecek miyim ?
Öğrencilik yıllarımdaki çalışkan karakterimi artık sürdürebilecek miyim ?
İş hayatı farklı ve bana bazı şeylerin o kadar da önemli olmadığını öğrettiğinden beri başlangıç noktamı düşünüp karakterime çeki düzen veriyorum.
Bu kadar ciddi cümlelerden sonra gelen doğaya benzer eş zamanlı cümleler de bir yandan beynimin diğer lobunda gezip duruyor .
Evet toprak kokusu , huzuru özlediğimde aklıma gelen toprak kokusu ne de güzel işliyor burnumun hücrelerine . Bir yandan kan dolaşımım hızlanırken bir yandan da çocukluk yıllarımla özlemi hissetmeye devam ediyorum.
Bir okul çıkışı yağmurda ıslandıktan sonra annemin beni sevinçle kapıda beklediğini anımsadıktan sonra bu şimdiki dünyama dönmek bana biraz acı geliyor .
Sobalı evde büyüdüğüm günler ne hoştu. Sadece ders aşkıyla yaşayan ben , sobanın kenarında kedi gibi sinerken uykuya dalıp aynı hissi hissetmek .
En güzel koku huzur kokusuymuş büyüdüğümde anladım .
