Bütün sevdiklerimden uzak bir vakit ayırdım kendime . Herkesin tatil planı yaptığı bir pazar gününde ben nöbetten çıkmış yorgun bir şekilde uyku planını yaparken yarı uykulu halde uykuya direnip boş bir duvar karşısında bir bankta öylece sessizce oturup beni buralara getiren olayları canlandırdım kafamda . Birbirine paralel uzantılı olan çam ağaçlarında bir nebze olsun ait olduğum yeri hissetmeye çalıştım . Kendimi yanlarında değerli hissettiğim tek varlıklarımın benden uzakta oluşu her seferinde koca boşluğa düşmeme neden oluyordu . Oysa kafamda kurduğum düzen çok farklıydı. Kendimce senaryolar yazıp öyle olmasını isterken neden hep istemediğimiz gibi oluyordu . Bir türlü cevabını bulamadığım bir soru ve ben çözümünü hep zamana bırakıyordum . Zamanla geçecek dediğim ne varsa geçmedi . Daha beter yaralar açtı bende . Daha da derinleşip canımı yaktı . Her seferinde zamanla geçmesini beklediğim yara enfeksiyon kapmaya devam edip daha da beter duruma geldi. Bunun sebebinin ben olup olmadığını düşünürken artık her şeyden bıkmışlığı ne yapacağımı bilemiyorum . Sürekli yeniden başlamayı kendime hatırlatıp derin bir nefesle ve ani kararlarımla daha da beter hatalara sürüklüyorum kendimi .
Bir süre hiç bir eylem yapmayıp öylece zamanın akışını izlemek istiyorum. Daha da karakterler sokup hikayemin karmakarışık bir hâl almasını istemiyorm . Hatta hikayede ne varsa tüm karakterleri çıkarıp başrol karakteriyle uzun sessiz bir akışa sürüklemek istiyorum .
