Yüzündeki ifade gittiğinde , aynaya artık kendinin var olduğunu hatırlamak için baktığında , bir yerlerde mutluluk aramaya başladığında , hayatındaki tüm artıları düşünüp negatifleri yok etmeye çalıştığında anlıyorsun bir şeyler kötü gidiyor .
Bazen bir anda kalıp o anın çok farklı olmasını istemek , duyduğun pişmanlığı anlatacak derecenin olmaması da seni yine suskunluğa itiyor.
Gece karanlığında aydınlığı aramak gibi imkansız olan umutlar biriktirip hepsini bir anda çöpe atmak da hayal kırıklığının farklı bir türevi oluyor .
Her şey olmak isteyip sonucunda hiç bir şey olamamış bir varlık nasıl hâlâ yaşama tutunur , nasıl hâlâ içinde umut biriktirir . Aynı kelimeyi defalarca kez cümle içinde kullanışlarımla gözlerinizdeki kelime bıkkınlığı gibi bende artık yaşamaktan o nebze bıkmış vaziyetteyim .
Burada yazdığım her bir cümleyi beni umuda götüren bir yol gibi hissedip yoluma devam etmek istiyorum . İnsanlara verdiğim süreleri cümlelerime ayırsaydım daha kıymet bilir geri dönüşler alabilirdim belki . Bir kahve bile içilemeyecek insanlarla geçirdiğim her bir süremi çöpe gitmiş gibi hissediyorum . Burada beni kendini beğenmiş biri gibi algılayabilirsiniz ama sizde kendi hayatınızda bunu analiz ettiğinizde aslında ne kadar da haklıymış diyebilirsiniz . O yüzden önyargılı olmadan önce lütfen sizde bunu kendinizde bir deneyin derim.
