Koşarak kaçma isteği vurdu yine . Bostancı sahiline kendimi vurduğum vakit durup duygularımdan soluklanmak istedim. Gözyaşıyla beraber 2 ye katlanmış gözlerimle denize bakarken yüz ifademinde duygu durum değişikliğine uğradığını hissettim. Hani o çocukken hiçe sayıldığınız anda ağzınızında titreyerek buruşması . Sonra gelen ağlama duyguları.
İçimdeki boşluğun nedenini denize akıp giden iyi niyetlerimden sorumlu tuttum. Artık iyi niyetlerim de beni terkettiğine göre ruhsuz bir şekilde yaşamaya nasıl devam edecektim.
Koşarak kaçtığın sokak köpeğinden kendini çıkmazda bulduğun anki hissimde kendimdeki içimde kemiren o düş kırıklıklarımın benden kaçısıydı sanki. Dilime vuran kırgın cümlelerle konuşmam canımı daha da çok yakıyor. O vakit hissizleşmem için ne yapayım daha . Karşımda gördüğüm denize diyorum kendimi bıraksam, öylece dalsam ve boğulma hissiyle yokoluşu seçsem. Deneme ihtimalimin bile olmadığı kafamdaki vaziyetim sadece varsayımda kullandığım bir senaryo .
Bir kaçış belki .
