Özür dilerim hayattan çok şey bekledim . Her şeyi toz pembe gördüm . Meğerse hiç bir şey gördüğüm gibi değilmiş . Her şey olması gerektiği gibiymiş. Hayallerimde uçarken gözlerimi açtığımda birden düştüğümü farkettim. Bu düşüş hayallerimden gerçeklere sert bi düşüştü . Gerçekler o kadar sertti ki bu toz pembe hayallerime fazlaca ağır geldi . Kişiliğim bu dünya için fazlasıyla naif . Fazlasıyla kırılgan . Gerçekçi olmayı çok isterdim . Son 2 aydır hatta belki de doğduğumdan beri daha çok hayal kurup gerçeklerden kendimi km lerce uzaklara sürüklüyorum . Son zamanlarda en fazla uykuyu tercih ediyorum. Bana artık en iyi gelen şeyin bilinç kaybıyla beraber daldığım uyku oluyor. Sanırım ben hep hayallerde uçacağım . Ben gerçekleri hakeden biri değilim ve bu dünyayı da haketmedim. Yaşadıkça aptalca şeyler yapmaya devam edeceğim sanırım. Ben sadece kendimi sanata adamak isterken kendimi gerçekçi olan mesleği yapıyorken buldum. Ben küçüklüğümde seçmiştim aslında resimin müziğin o kadar iyiydiki ta o zamanlarda anlamıştın neyi sevdiğimi. Ben sevdiğim işi yapmak istiyorum bunu biliyorum . Öyle bir devirdeyizki herkesi gelecek kaygısı sarmış durumda . Aman işsiz kalmayalım diye hayallerimizi sigortalı bir iş karşılığında sattık hepimiz . İşte bu noktadan sonra çarptı bizi gerçekler . Düzelmeyecek hiç bir şey eskisi gibi olmayacak . Eskisi gibi hayal kuramayacaksın . Eskisi kadar hevesli değilsin artık . Temelini sağlam attığın hayallerin bir bir artçı depremlerle hasar görüyor . Oluşan çatlakları düzeltemiyorsun .
Sanırım kişiliğim ben düzelmesini beklerken yıllarca hep böyle kalacak. Ne olursa olsun umudu hayallerimde bulup olmadığında tekrar düşeceğim .
