Yarım bıraktığım kitaplarım , yarım bıraktığım insanlar , yarım bıraktığım hevesler ... Bir şeye başlıyorsan yarım bırakmayacaksınlı çok nasihatler duydum . Oysa bilseler halimin kalmadığını . Yarımlı işlerimle yarım kalan hayatımın kenarında olduğumu . Yüzüme söylenen ne varsa beni sağır eden gürültüden ibaret .
Beni anlayan tarihten değerli insanlar seçtim kendime . Mesela Oğuz Atay açtım seslendirmeden. Diyor ki Oğuz Atay "kimsenin yaşantısını beğenmedim . Kendime uygun bir yaşantı da bulamadım " .
Şimdi olsa burada bir kahve içsek ve ben desem ki Oğuz abi sen ne güzel bir insansın , cümlelerinle hislerime tercüman oluyorsun . Kitaplarını başımın tacı yapsam , evimin duvarlarında baş köşelere koysam . Şimdi ellerini öpsem alnıma koysam , o da deseki " kızım ne zaman aklına bir şey takılır işte o zaman ara beni " dese bende "Oğuz abi iyiki varsın "desem .
Geçmişten günümüze değişen onca şeye rağmen değişmeyen tek şeyin olaylar karşısında hissettiğimiz duygular ve dillerimizden dökülen cümleler . Anlıyorum ki zaman kavramı içinde değişmeyen tek şeyin bunlardan ibaret olduğu .
Süregelen olaylar karşısında yapılacak onca şeye rağmen tüm vazgeçişler bir anda gelir ve beni boğacak seviyede ruhuma yapışıp kalır . İşte tam o anda bir çınlama sesi ve zamanın duygularımı dondurduğu an . Ellerim buz gibi , parmak uçlarım morarıyor , dudaklarım hissizleşmeye başladı bile , titreyen diz kapaklarım . İç burukluğumun beni tüm güçlerimi yok edecek seviyeye getirmesi en can alıcı noktamı belli ediyor . Oysa bunu kendi içimde yok edip dış dünyamda atmosferimi solumaya devam ediyor olmam gerekiyor . Bunu yapamassam tüm hislerimi kaybedip bilinç kaybımla , en olmadık olaylara sürüklenicem . Üstü kapalı hislerimi alttan çatlamış bir şişe gibi sızdıran şeyin işte can alıcı noktamın olması ve özlemle birlikte binime bin katıyor olması .
Kafamın içindeki cümle selini çözene aşk olsun .
